-Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον που σφάλλει ;

-Γέροντα, τι είναι η δικαιοκρισία του Θεού;

–Η δικαιοκρισία του Θεού είναι η μακροθυμία ,η οποία έχει μέσα και την ταπείνωση και την αγάπη. Ο Θεός είναι πολύ δίκαιος, αλλά και πολύ φιλεύσπλαχνος, και η ευσπλαχνία Του νικάει την δικαιοσύνη Του.

Θα σου πω ένα παράδειγμα,για να καταλάβης. Αν κάποιος άνθρωπος δεν είχε την ευκαιρία να ακούση ποτέ για τον Θεό, αυτός δεν θα κριθή σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ,αλλά σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν , αν είχε γνωρίσει τον Θεό. Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δίκαιος ο Θεός. Η θεία δικαιοσύνη έχει δικούς της μαθηματικούς όρους. Το ένα κι ένα άλλοτε κάνουν δύο και άλλοτε δύο εκατομμύρια.

–Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον που σφάλλει;

-Η ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες ; Πρέπει να τιμωρηθείς.

Η θεία δικαιοσύνη λέει: Αναγνωρίζεις το λάθος σου και μετανοείς ; Συγχωρείσαι.

Βλέπεις, ακόμη και από τον ανθρώπινο νόμο δικάζεται με επιείκεια κάποιος που κάνει ένα έγκλημα , όταν μετανοεί ειλικρινά και πάη μόνος του και το ομολογεί, ενώ δεν υπάρχει καμμία υποψία για το πρόσωπό του. Και αν από τους ανθρώπους δικάζεται με επιείκεια ,πόσο μάλλον από τον δικαιοκρίτη και φιλεύσπλαχνο Θεό!

Είμαστε στα χέρια του Θεού. Ο Θεός μας παρακολουθεί με ακρίβεια και γνωρίζει την καρδιά του καθενός. Δεν θα μας αδικήση. Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη και θεία ανταπόδοση ,και ο Θεός μας αγαπάει – το κυριώτερο από όλα – ό,τι καλό κάνει κανείς δεν χάνεται.

Για αυτό είναι χαμένος , τελείως λειψός, όποιος ζητάει να δικαιωθή από τους ανθρώπους. Έχω παρατηρήσει ότι ,όταν ο άνθρωπος αδικηθή και εφαρμόση την θεία δικαιοσύνη, ο Θεός τον δικαιώνη ακόμη και σε αυτή τη ζωή.

Θυμάμαι ,στον στρατό, μετά τον πόλεμο, είχε έρθει ο στρατηγός να δώση παράσημα. Εγώ, εκείνη την ημέρα έλειπα. Όταν φώναξε το όνομά μου ,βγήκε ένας που ήταν από την Θεσσαλία και πήρε εκείνος το παράσημο. Οι άλλοι στρατιώτες δεν μίλησαν, γιατί τότε είχε φυλάκιση, αν έλεγες ψέματα. Όταν έφυγε ο στρατηγός ,εκείνος κρύφτηκε, γιατί οι άλλοι θα τον σκότωναν στο ξύλο. Όταν επέστρεψα, φοβόταν και από μένα. Ήρθε από εδώ- από εκεί ,οπότε μου είπε: « Να με συγχωρέσης, έκανα αυτό κι αυτό ». « Καλά έκανες και το πήρες, του είπα. Τι να το έκανα εγώ; ».

Το φορούσε ύστερα στις παρελάσεις. Μετά από σαράντα χρόνια έρχεται εδώ στο μοναστήρι ο στρατάρχης της Πρώτης Στρατιάς από την Θεσσαλία και μου φέρνει ένα παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν το είδα ,μου ήρθε να γελάσω. Μετά από σαράντα χρόνια ! Μου έκανε εντύπωση: από τη Θεσσαλία ήταν εκείνος ο στρατιώτης , από την Θεσσαλία ήρθε και ο στρατάρχης ! Βλέπετε πως γίνεται !

Ενώ, όταν ζητάμε να δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά και αυτά εδώ , αλλά και εκείνα που μας ετοιμάζει ο Χριστός για την άλλη ζωή , αν αδικηθούμε. Για χαμένα πράγματα δηλαδή χάνουμε τα σπουδαιότερα, τα αιώνια. Γιατί αυτά εδώ έτσι κι αλλιώς χαμένα είναι, τι να τα κάνουμε;

 ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ΄

Αναρτήθηκε από PROSKINITIS

====================================================

Αγωνιστής της ΕΟΚΑ Γεώργιος Νικολάου ΚΑΙ Σμηναγός Αθανάσιος Μπατσαράς = ΑΘΑΝΑΤΟΙ

Σαν σήμερα στις 13 Νοεμβρίου 1956 πέθανε στο χέρια των Άγγλων βασανιστών του ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Γεώργιος Νικολάου

Ο Γεώργιος Νικολάου γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Πύργος, της επαρχίας Λευκωσίας, το 1930. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο Κάμπου και εργαζόταν στη Λευκωσία, όπου ανέπτυξε δράση για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού. Μυήθηκε στον αγώνα από τις αρχές του 1955.
Με την έναρξη της ένοπλης δράσης, ανέλαβε ως υπεύθυνος της ΕΟΚΑ στα χωριά Πηγαίνια, Παχύαμμος, Κάτω και Πάνω Πύργος, με το ψευδώνυμο “Δάφνιος”. Στο σπίτι του διατηρούσε κρησφύγετο. Εκεί φιλοξένησε τους πρώτους πυρήνες για ανταρτική δράση στον τομέα Τυλληρίας. Διετέλεσε επίσης ένας από τους συνδέσμους της ανταρτικής ομάδας του Μάρκου Δράκου.
Στις 27 Οκτωβρίου 1956 συνελήφθη από τους Άγγλους μαζί με άλλους εννέα χωριανούς του και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο των Άγγλων στο δρόμο Πεντάγειας – Ξερού. Εκεί κατόρθωσε να μπει μυστικά ο αδελφός του Τάκης Νικολάου και να τον συναντήσει στις 12 Νοεμβρίου 1956. Τον βρήκε σε κακά χάλια από τα βασανιστήρια. Όπως του αποκάλυψε ο ίδιος, οι Άγγλοι βασανιστές τού είχαν συνθλίψει τα γεννητικά όργανα, του προκάλεσαν κώφωση με έκρηξη δυναμίτιδας και όλο το βράδυ τον είχαν δεμένο με σχοινί μέσα στη θάλασσα. Ζήτησε να του πάνε γιατρό και δικηγόρο.
Την επομένη που πήγαν να τον συναντήσουν οι δικοί του, τον βρήκαν νεκρό με θρυμματισμένα τα πόδια και με μια σφαίρα στην πλάτη, την οποία δέχθηκε όταν ήταν ήδη νεκρός. Ο θάνατός του προήλθε από το βασανισμό πνιγμού στον οποίο τον υπέβαλαν οι ανακριτές, χρησιμοποιώντας πετρέλαιο στο οποίο πρόσθεσαν πριονίδι.

===============================================================

Στη Σεπτή Μνήμη τού Ηρωϊκώς Πεσόντα και Εθνομάρτυρα Σμηναγού Αθανασίου_Μπατσαρά τής 337 Μοίρας «Φάντασμα»

5 Δεκεμβρίου 2007: O Σμηναγός Αθανάσιος Μπατσαράς ανεσύρθη νεκρός στα διεθνή ύδατα από τουρκική φρεγάτα! Μονοθέσιομαχητικό αεροσκάφος τύπου F-16 Block 52+ της 110 ΠΜ/337 Μοίρας, με κυβερνήτη τον Σμηναγό (Ι) Αθανάσιο Μπατσαρά, κατέπεσε 20 μίλια νότια του Αγίου Όρους στην περιοχή «Ψαθούρας», κατά την διάρκεια νυχτερινής ασκήσεως. Η κινητοποίηση των δυνάμεων Έρευνας και Διάσωσης ήταν άμεση! Στην περιοχή του ατυχήματος έσπευσαν τρία SUPER PUMA, ένα C-130, μία Φρεγάτα, μία Κανονιοφόρος του Πολεμικού Ναυτικού και δύο πλωτά του Λιμενικού Σώματος. 

Ο κυβερνήτης του αεροσκάφους ανεσύρθη νεκρός στα διεθνή ύδατα από τουρκική φρεγάτα η οποία έσπευσε στην περιοχή ανταποκρινόμενη στο σήμα κινδύνου που εξέπεμψε το ΕΚΣΕΔ (Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης). Η σορός παρελήφθη από Ελληνικό Super Puma στις 22:31 και διακομίσθηκε στο 251 ΓΝΑ.

Το αεροσκάφος που κατέπεσε ήταν το υπ’ αριθμ 99-1516, με ημερομηνία κατασκευής 29 Αυγούστου 2003. Αφίχθη στην Ελλάδα στις 02 Οκτωβρίου 2003 και είχε συμπληρώσει 442 ώρες πτήσεως.  

Για την διερεύνηση του ατυχήματος συστάθηκε επιτροπή από εμπειρογνώμονες της Πολεμικής Αεροπορίας. Από τα ευρήματα, πιθανότερη αιτία της πτώσης θεωρείται η απώλεια προσανατολισμού που είχε ως συνέπεια την απώλεια ελέγχου του αεροσκάφους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο κυβερνήτης αντελήφθη καθυστερημένα την στάση του αεροσκάφους του και εγκατέλειψε σε χαμηλό ύψος και υψηλή ταχύτητα. Το αεροσκάφος συνετρίβη στο κεντρικό Αιγαίο, στην περιοχή της Ψαθούρας, κοντά στις Σποράδες. Η επικοινωνία με τον χειριστή του αεροσκάφους χάθηκε στις 19:41, την ώρα που βρισκόταν στο πεδίο βολής Ψαθούρα, σε απόσταση 20 μιλίων νοτίως του ακρωτηρίου Άθω και πετούσε σε ύψος 11.000 ποδών.
Ο άτυχος πιλότος του F-16 Block 52+ μετείχε σε άσκηση, μαζί με ένα ακόμη F-16 και δύο Mirage. Το σενάριο της εκπαιδευτικής πτήσης προέβλεπε ότι τα τέσσερα μαχητικά θα έκαναν αναχαίτιση εχθρικού βομβαρδιστικού. Σε κάποιο σημείο της άσκησης χάθηκε η επικοινωνία με τον πιλότο του F-16 και τότε σήμανε συναγερμός!  
Επί τόπου έσπευσαν για να συμμετάσχουν στις έρευνες εντοπισμού του F-16, ένα αεροσκάφος C-100 και τρία ελικόπτερα Super Puma της Πολεμικής Αεροπορίας, μία κανονιοφόρος και μία φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού, δύο σκάφη του Λιμενικού Σώματος.
Την σορό του πιλότου εντόπισε παραπλέουσα τουρκική φρεγάτα. Για να ειδοποιηθεί η Ελληνική πλευρά λειτούργησε η «κόκκινη γραμμή» μεταξύ των αρχηγών των γενικών επιτελείων των δύο χωρών, Στρατηγών Δημήτρη Γράψα και Γιασάρ Μπουγιούκανιτ. O Τούρκος Στρατηγός ενημέρωσε τον Έλληνα ομόλογό του και εξέφρασε τα συλλυπητήρια του.   Απορίας άξιον θεωρείται στο Πεντάγωνο πως τα Ελληνικά σωστικά μέσα που βρίσκονταν στην περιοχή δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν τον άτυχο σμηναγό και τον περισυνέλεξε τελικά τουρκική φρεγάτα!!!  

  Σμηναγός Αθανάσιος Μπατσαράς  
Ο Σμηναγός (Ι) Αθανάσιος Μπατσαράς γεννήθηκε στην Λάρισα στις 08-08-1972. Ήταν έμπειρος χειριστής και ικανότατο στέλεχος της Π.Α. με 1500 περίπου ώρες πτήσης. Αποφοίτησε από την Σχολή Ικάρων το 1995 με την 67η σειρά Ιπταμένων. Μετά το πέρας της εκπαιδεύσεως στην Καλαμάτα, τοποθετήθηκε σε αεροσκάφη F-5 Α/B και κατόπιν σε F-16 C/D στα οποία ήταν και εκπαιδευτής.

Παντρεύτηκε την Ελένη Χρυσοπούλου στις 3-6-2006 και ο γάμος τους έγινε στον Ιερό Ναό Κωνσταντίνου και Ελένης, του Δήμου Ανατολικού Ολύμπου, Νομού Πιερίας. Όταν σκοτώθηκε η γυναίκα του ήταν 6 μηνών έγκυος. Στις 13-04-2008 γεννήθηκε ο γιος του και πήρε το όνομα Αλέξανδρος.

Μια φορά κι έναν καιρό… ενα παραμυθακι…

Το “παραμιθακι” δυστυχως ειναι πραγματικοτητα ΚΑΙ αυτη φερνει διχασμο παγκοσμιως , οχι μονο στους Ελληνες….

Για πάμε από την αρχή….

Σχολιο

Ανώνυμος είπε…

Οι boliboys/girls δεν κολλάνε, δεν νοσούν, δεν μεταδίδουν και δεν πεθαίνουν, εκτός αν κολλήσουν, νοσήσουν, μεταδώσουν ή/και πεθάνουν.

Επίσης, δεν έχουν παρενέργειες, εκτός αν έχουν παρενέργειες.

Αλλά κι αν έχουν παρενέργειες, αυτές δεν είναι σοβαρές, εκτός κι αν είναι σοβαρές.

Σε κάθε περίπτωση, το μπόλι-μπόλι ουγκ είναι απόλυτα ασφαλές.

Κανείς δεν πέθανε από παρενέργειες του μπόλι-μπόλι ουγκ, εκτός απ’ αυτούς που πέθαναν.

Bol’ em all up, baby! Ουγκ.

=====================================================

Τὸ πρόβλημα τῆς ἐλευθερίας στὸν Ντοστογιέφσκυ

Νicolas Berdiaeff

Γιὰ τὸν Ντοστογιέφσκι τὸ πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς μοίρας του εἶναι κατ’ ἐξοχὴν τὸ πρόβλημα τῆς ἐλευθερίας. Ἡ μοίρα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ὀδυνηρὴ πορεία τοῦ καθορίζονται ἀπὸ τὴν ἐλευθερία, ποὺ στέκεται στὸ κέντρο τῶν ἀντιλήψεων του Ντοστογιέφσκι μὲ ἔνταση καὶ πάθος.

Εἶναι ἀρκετὰ ἐκπληκτικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀκόμη δὲν ἔχει ἐπισημανθῆ ἡ ἀλήθεια αὐτή. Πολλὲς φορὲς διάφορες θέσεις ποὺ περιέχονται στὸ Ἡμερολόγιοἑνὸςσυγγραφέως δημιουργοῦν παραπλανητικὴ ἐντύπωση γιὰ τὸν Ντοστογιέφσκι, γιατὶ ἐκεῖ φαίνεται συντηρητικός, ἀντιδραστικὸς καὶ ἐχθρὸς τῆς πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς ἐλευθερίας. Γι’ αὐτὸ πολλοὶ ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν τὸ κεντρικὸ σημεῖο στὸ ἔργο τοῦ Ντοστογιέφσκι, γιατὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα τῆς ἐλευθερίας, ὁ πυρήνας τῆς φιλοσοφίας του.

Αὐτὸ ποὺ ἔχουν ἀποκαλέσει «σκληρότητα» στὸ ἔργο του, ἐξαρτᾶται στενὰ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία. Ὑπῆρξε «σκληρός», γιατὶ δὲν θέλησε νὰ ἀπαλλάξη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐλευθερίας οὔτε νὰ τὸν ἀπολυτρώση ἀπὸ τὸν πόνο καταστρέφοντας τὴν ἐλευθερία. Ἔρριξε τὸν ἄνθρωπο σὲ μιὰ πελώρια εὐθύνη, ἀνάλογη μὲ τὴν ἀξιοπρέπεια ἑνὸς ἐλευθέρου ὄντος.

Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀπαλλάξη τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὰ βάσανα, ἂν τοὺς ἔπαιρνε πίσω τὴν ἐλευθερία.

Καὶ ὁ Ντοστογιέφσκι ἐρεύνησε ἔντονα αὐτὴ τὴ δυνατότητα, νὰ ἀνακουφισθῆ ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ θὰ χάση ὅμως τὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος.

Στὸν Ντοστογιέφσκι λοιπὸν βρίσκουμε μεγαλοφυεῖς σκέψεις ποὺ πρέπει νὰ ἐξαρθοῦν κατάλληλα. Ἡ ἐλευθερία γι’ αὐτὸν θίγει τὴν ἀνθρωποδικία καὶ τὴ θεοδικία. Σ’ αὐτὴν πρέπει νὰ ἀναζητηθῆ ἡ δικαίωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ δικαίωση τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ πορεία τοῦ κόσμου εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐλευθερίας σὲ μιὰ τραγικὴ ἐκδήλωση ποὺ συνδέεται μὲ τὸ κεντρικὸ αὐτὸ σημεῖο τῆς φιλοσοφίας τοῦ Ντοστογιέφσκι.

Στὴν ἐλευθερία ἀναζητεῖ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ἀνθρώπινης μοίρας.

Τὸν ἐνδιαφέρει μόνο ὁ ἄνθρωπος, ὅπως παρουσιάζεται στὸ δρόμο τῆς ἐλευθερίας, ὅπως φαίνεται ἡ μοίρα τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἐλευθερία καὶ ἡ μοίρα τῆς ἐλευθερίας στὸν ἄνθρωπο. Ὅλα του τὰ μυθιστορήματα εἶναι τραγωδίες, δοκιμασίες τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ ὑφίσταται, ὅταν ἐπαναστατῆ μὲ τὴν ἐλευθερία, ὅταν ὁδηγῆται στὸν πόνο καὶ στὴν παραφορά, νιώθοντας ἔτσι πὼς εἶναι ἐλεύθερος. Κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ ἐγγίζη τὰ ἔσχατα βάθη τῆς ἐλευθερίας.

Ὑπάρχουν δύο ἐλευθερίες· ἡ πρώτη εἶναι ἡ ἀρχικὴ ἐλευθερία, ἡ δεύτερη ἡ τελικὴ ἐλευθερία.

Ἀνάμεσα στὶς δύο αὐτὲς ἐλευθερίες κεῖται ὁ ἀνθρώπινος δρόμος, γεμάτος ὀδύνες, ὁ δρόμος τῆς διασπάσεως. Ἤδη ὁ Ἅγιος Αὐγουστίνος, στὸν ἀγώνα ποὺ εἶχε κάνει κατὰ τῶν Πελαγιανῶν, εἶχε ἐπισημάνει δύο εἴδη ἐλευθεριῶν, τὴν ἐλάσσονα ἐλευθερία καὶ τὴν μείζονα ἐλευθερία.

Ἡ πρώτη ἐλευθερία εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς ἐκλογῆς τοῦ καλοῦ· εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὴ δυνατότητα τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ δεύτερη ἐλευθερία εἶναι ἡ τελικὴ ἐλευθερία – ἡ ἐλευθερία στὸν Θεό, στὴν περιοχὴ τοῦ καλοῦ.

Ὁ Αὐγουστίνος ὑπῆρξε ὁ ἀπολογητὴς τῆς δεύτερης ἐλευθερίας, τῆς μείζονος ἐλευθερίας καὶ κατέληξε στὴ διδασκαλία γιὰ τὸν προορισμό. Παρόλο ποὺ γενικὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση ἐπεκράτησε ὁ ἡμιπελαγιανισμός, ὁ Αὐγουστίνος ἄσκησε μιὰ δυσμενῆ ἐπίδραση στὸν Καθολικισμό. Ἀπ’ αὐτὸν καθιερώθηκε ὁ διωγμὸς καὶ ἡ ἐκτέλεση τῶν αἱρετικῶν.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἕνα εἶναι βέβαιο· δὲν ὑπάρχει μία ἀλλὰ δύο ἐλευθερίες· ἡ ἐλευθερία τῆς ἐκλογῆς τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ καὶ ἡ ἐλευθερία στὴν περιοχὴ τοῦ καλοῦ ἢ καλύτερα ἡ ἄλογη ἐλευθερία.

Ὁ Σωκράτης γνώριζε μόνο τὴν πρώτη ἐλευθερία, τοῦ λογικοῦ.

Τὰ λόγια του Εὐαγγελίου «Γνώσεσθετὴνἀλήθειακαὶ ἡ ἀλήθειαἐλευθερώσειὑμᾶς» (Ἰωάν. 8, 32) σχετίζονται πρὸς τὴ δεύτερη ἐλευθερία, τὴν ἐλευθερία ἐν Χριστῷ. Ὅταν λέμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὰ κατώτερα στρώματα τῆς ὑπάρξεως, ἀπὸ τὰ πάθη, νὰ παύση νὰ εἶναι σκλάβος τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τοῦ περιβάλλοντος, ἔχουμε ὑπόψη μας τὴ δεύτερη ἐλευθερία.

Τὰ μεγαλύτερα ἐπιτεύγματα τῆς ἐλευθερίας τοῦ πνεύματος σχετίζονται πρὸς τὴ δεύτερη αὐτὴ ἐλευθερία. Ὁ πρῶτος Ἀδὰμ καὶ ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ἔχουν διαφορετικὲς ἐλευθερίες. Ἡ ἀλήθεια κάνει τὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερο· χρειάζεται ὅμως ὁμολογία τῆς ἀλήθειας χωρὶς κανέναν ἐξαναγκασμό. Ἀλλιώτικα δὲν γίνεται ἀπολύτως τίποτα. Ὁ Χριστὸς δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴν τελευταία ἐλευθερία, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ὁμολογήση τὴν ἀλήθεια χωρὶς καμιὰ ἀναγκαστικὴ πίεση, «θέλησες τὴν ἐλεύθερη ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου·εἶναιὑποχρεωμένος νὰ σὲ ἀκολουθήση ἐλεύθερα, νὰ γοητευθῆ καὶ νὰ σκλαβωθῆ ἀπὸ σένα». (Ἀπὸ τὸν Μεγάλο Ἱεροεξεταστή).

Σ’ αὐτὴν τὴν ἐλεύθερη ὁμολογία τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ χριστιανοῦ, τὸ βαθὺ νόημα τῆς πίστεως ποὺ εἶναι μία πράξη ἐλευθερίας. Ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀξιοπρέπεια τῆς πίστεώς του προϋποθέτει τὴν ἀναγνώριση τῶν δύο ἐλευθεριῶν· τῆς ἐλευθερίας τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, καὶ τῆς ἐλευθερίας μέσα στοὺς κόλπους τοῦ καλοῦ· τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκλογῆς τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἐλευθερίας «ἐντῇ ἀληθείᾳ».

Ἡ ἐλευθερία δὲν μπορεῖ νὰ ταυτισθῆ μὲ τὸ καλό , μὲ τὴν ἀλήθεια , μὲ τὴν τελειότητα. Ἡ ἐλευθερία ἔχει τὴν ἰδική της αὐτόνομη φύση · ἡ ἐλευθερία εἶναι ἐλευθερία καὶ ὄχι τὸ καλό . Κάθε μείωση καὶ ταύτιση τῆς ἐλευθερίας μὲ τὸ καλὸ καὶ τὴν τελειότητα εἶναι ἄρνηση τῆς ἐλευθερίας, ὁμολογία τῆς βίας καὶ τοῦ ἐξαναγκασμοῦ. Τὸ ἀναγκαστικὸ καλὸ δὲν εἶναι καλό, γίνεται τὸ ἴδιο τὸ κακό.

Τὸ ἐλεύθερο καλὸ ὅμως, ποὺ εἶναι τό.μοναδικὸ καλό, προϋποθέτει τὴν ἐλευθερία τοῦ κακοῦ. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ τραγωδία τῆς ἐλευθερίας τὴν ὁποία ὁ Ντοστογιέφσκι ἐρεύνησε βαθιὰ καὶ τὴν κατανόησε σωστά. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ μυστικὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ. 

Ἔτσι λοιπὸν ξετυλίγεται ἡ τραγικὴ διαλεκτική. Τὸ καλὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχη καμιὰ σχέση μὲ τὴ βία.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ καλοῦ προϋποθέτει τὴν ἐλευθερία τοῦ κακοῦ. Ἡ ἐλευθερία τοῦ κακοῦ ὅμως ὁδηγεῖ στὴν καταστροφὴ τῆς ἴδιας τῆς ἐλευθερίας, στὸν ἐκφυλισμό της καὶ σ’ ἕνα εἶδος ἀναγκαιότητος. Ἀπὸ ἄλλη ἄποψη ἐντούτοις ἡ ἄρνηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ κακοῦ καὶ ἡ ἀποκλειστικὴ ἐμμονὴ στὸ καλὸ σημαίνει ἄρνηση τῆς ἐλευθερίας καὶ δουλεία σὲ μιὰ ἀναγκαιότητα. Καὶ μιὰ ἀγαθὴ ἀναγκαιότης δὲν εἶναι διόλου τὸ ἀγαθό, γιατὶ ἁπλούστατα αὐτὸ προϋποθέτει τὸ δρόμο τῆς ἐλευθερίας.

Τὸ τραγικὸ αὐτὸ πρόβλημα τῆς ἐλευθερίας βασάνιζε καὶ βασανίζει διαρκῶς τὴ χριστιανικὴ σκέψη.

Μὲ αὐτὸ συνδέθηκαν οἱ διαμάχες τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου καὶ τῶν Πελαγιανῶν, ἡ διδασκαλία γιὰ τὴ σχέση χάριτος καὶ ἐλευθερίας, ἡ ἀμφίβολη στάση τοῦ Λουθήρου ἔναντι τοῦ προορισμοῦ τοῦ Αὐγουστίνου καὶ ἡ ζοφερὴ διδασκαλία τοῦ Καλβίνου ποὺ φαίνεται νὰ ἀρνῆται κάθε δυνατότητα ἐλευθερίας.

Ἡ χριστιανικὴ σκέψη καταπιεζόταν πάντοτε ἀπὸ δύο ἐπικίνδυνους πειρασμούς, ἀπὸ δύο φαντάσματα· ἀπὸ τὴν κακὴ ἐλευθερία καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ καλοῦ. Ἔτσι ἡ ἐλευθερία καταστρέφεται εἴτε ἀπὸ τὴν ὁρμὴ τοῦ κακοῦ, ποὺ κρύβει στὰ σπλάχνα της, εἴτε ἀπὸ τὸν ἀναγκασμὸ τοῦ καλοῦ. Οἱ πυρὲς τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως ἀποτελοῦν τὸ πιὸ φρικτὸ σημεῖο αὐτῆς τῆς τραγωδίας. Ἐξάλλου ἐδῶ φαίνεται πόσο δύσκολο πράγμα εἶναι νὰ λυθῆ τὸ πρόβλημα αὐτὸ καὶ μὲ τὴ φωτισμένη χριστιανικὴ συνείδηση. Ἡ ἄρνηση τῆς πρώτης ἐλευθερίας ποὺ μπορεῖ νὰ διαλέξη ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ τὴν ἀπιστία, ὁδηγεῖ ἀναπότρεπτα στὸν προορισμό. Χωρὶς τὴν ἐλευθερία καὶ ἡ ἴδια ἡ ἀλήθεια θὰ ὁδηγηθῆ στὴν ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς διδασκαλίας.

Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἐλεύθερα περιέπεσε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀρνηθῆ τὴν ἐλευθερία, νὰ ἀρνηθῆ τὴν ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς πίστεως καὶ τῆς συνειδήσεως· ἔκλινε ἐπίσης πρὸς τὸν ἐξαναγκασμὸ γιὰ τὴν ἐμμονὴ στὴν ἀλήθεια καὶ γιὰ τὴν ἐκτέλεση καλῶν πράξεων.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ξέφυγε αὐτὸν τὸν πειρασμό, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ δὲν μπόρεσε νὰ κατανοήση ὡς πρὸς ὅλο τὸ βάθος τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν ἐλευθερία. Γιατί δὲν ὑπάρχει μόνο ἡ ἐλευθερία « ἐν τῇ ἀληθείᾳ », ἀλλὰ καὶ ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν ἐλευθερία. {{ ? }}

Μήπως ἡ λύση τοῦ αἰωνίου προβλήματος τῆς ἐλευθερίας πρέπει νὰ ἀναζητηθῆ στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι μόνο ἡ ἀλήθεια καὶ δὲν δίνει μόνο τὴν ἐλευθερία, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν ἐλευθερία , ἡ ἐλεύθερη ἀλήθεια ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐλεύθερη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό;

Ἐν προκειμένῳ γίνεται σύγχυση ἀνάμεσα στὶς τυπικὲς καὶ τὶς οὐσιαστικὲς πλευρὲς τῆς ἐλευθερίας. Ἡ πρώτη ἐλευθερία, ὡς τυπικὴ ἐλευθερία¹, κινδυνεύει πάντοτε νὰ ἀπορριφθῆ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ κατέχουν τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία.² Ἡ δεύτερη ἐλευθερία, ὡς οὐσιαστικὴ ἐλευθερία, κινεῖται μέσα στοὺς κόλπους τῆς ἀλήθειας. Φαίνεται ὅτι ἡ χριστιανικὴ συνείδηση δὲν θέλει νὰ ἀναγνωρίση τὴν τυπικὴ ἐλευθερία, τὴν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως, καὶ νὰ τὴν ὑποστηρίξη σὰν ἕνα τυπικὸ δίκαιο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστιανισμὸς ἀναγνωρίζει τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐλευθερώνει τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἡ ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι ἀποκλειστική. Δὲν ἀνέχεται καμιὰ ἄλλη ἀλήθεια, φυσικὰ οὔτε καὶ τὸ ψέμα. Δὲν ὑπάρχει ὅμως κάποιο σφάλμα σ’ αὐτὴ τὴ φαινομενικὰ ἀπρόσβλητη σκέψη;

Τὸ σφάλμα ἐντοπίζεται στὴν προϋπόθεση ὅτι ἡ ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως, ἡ ἐλευθερία τῆς πίστεως, ἡ ἐλευθερία τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ μπορεῖ νὰ ὑποστηριχθῆ μόνο ἀπὸ τὴν τυπικὴ ἄποψη.

Ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι τυπικὴ ἀλλὰ οὐσιαστικὴ ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν ἐλευθερία. Γι’ αὐτὸ λέμε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ θρησκεία τῆς ἐλευθερίας.

Τὸ περιεχόμενό της, τὸ περιεχόμενο τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἀπαιτεῖ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως, ὄχι μόνο της πρώτης (της τυπικῆς), ἀλλὰ καὶ τῆς δεύτερης (τῆς οὐσιαστικῆς). Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ ὑπερνίκηση τῆς τραγωδίας τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀναγκαιότητος. Ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴ εἶναι ἡ ἐλευθερία, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ καταστραφῆ οὔτε ἀπὸ τὸ κακὸ (λόγου χάρη ἀπὸ τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς πρώτης ἐλευθερίας) οὔτε ἀπὸ τὸν ἐξαναγκασμὸ τοῦ καλοῦ  (ἀπὸ τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς δεύτερης ἐλευθερίας).

Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἐλεύθερη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ μόνο στὴ χάρη τῆς ἐλεύθερης αὐτῆς ἀγάπης ὑπάρχει ἡ συμφιλίωση ἀνάμεσα στὴ θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἡ ἀλήθεια λοιπὸν τοῦ Χριστοῦ ρίχνει τὸ φῶς της ἐπίσης καὶ στὴν πρώτη ἐλευθερία καὶ τὴν καθιστᾶ ὀργανικὸ μέρος της. Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, ἡ ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως, ἀνήκει στὸ περιεχόμενο τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας. Οἱ ἀπόψεις αὐτὲς δὲν κατανοήθηκαν τόσο καλὰ ἀπὸ τοὺς προγενεστέρους, πολὺ λιγώτερο ἐπίσης ἀπὸ τοὺς Καθολικούς.

Ὁ Ντοστογιέφσκι λοιπὸν στὸ δρόμο τῆς γνώσεως αὐτῆς τῆς ἀλήθειας προχώρησε πολὺ καὶ μὲ ἐντυπωσιακὸ τρόπο. Ὁ Ντοστογιέφσκι προβάλλει στὸν ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα ὁμολογίας ἐκείνης τῆς ἀλήθειας ποὺ τελικὰ θὰ τὸν καταστήση ἐλεύθερο.

Ὅμως ὁ δρόμος αὐτὸς τῆς ἀλήθειας ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο μέσα ἀπὸ σκοτάδια, ἀβύσσους, διασπάσεις καὶ τραγικὲς διαστάσεις. Ὁ δρόμος αὐτὸς δὲν εἶναι οὔτε εὐθὺς οὔτε ὁμαλός. Σ’ αὐτὸν ὁ ἄνθρωπος πλανᾶται , παρασύρεται ἀπὸ ἀπατηλὰ εἴδωλα , ἀπὸ ὀπτασίες ποὺ τὸν ὁδηγοῦν ὁλοένα σὲ πιὸ πυκνὰ σκοτάδια. Ὁ δρόμος αὐτὸς εἶναι μακρὺς καὶ ἡ ἀνηφοριά του διόλου εὔκολη . Εἶναι ὁ δρόμος τῶν δοκιμασιῶν, τῆς ἐμπειρίας τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Μόνο μὲ τὸν περιορισμὸ ἢ τὴν κατάργηση τῆς ἐλευθερίας, θὰ μποροῦσε ὁ δρόμος αὐτὸς νὰ συντομευθῆ ἢ νὰ γίνη εὔκολος .

Εἶναι ὅμως ἄξιοι καὶ ἐπιθυμητοὶ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἔρχονταν πρὸς αὐτὸν ὄχι ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς ἐλευθερίας καὶ χωρὶς νὰ γνωρίσουν τὸ κακό ;

Μήπως τὸ νόημα τῆς ἱστορικῆς πορείας δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ αὐτὴ ἡ ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν πλησιάση ἀπὸ τὸ δρόμο αὐτὸν τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀγάπης ; Ὁ ἄνθρωπος ὅμως κινεῖται πολὺ ἀργὰ σ’ αὐτὸν τὸ δρόμο καὶ πρῶτα πρῶτα ἀντιμετωπίζει πικρὲς ἀπογοητεύσεις καὶ ἀποτυχίες ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης του γιὰ μηδαμινὰ καὶ ἀνάξια πράγματα. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι χάρη ἀναγκαστική , ἀλλὰ ἐνισχυτικὴ καὶ ἀνακουφιστική . Καὶ πάντοτε, ὅταν ὁ χριστιανικὸς κόσμος προσπαθοῦσε τὴν ἐνέργεια αὐτῆς τῆς χάριτος νὰ τὴν μεταβάλη σὲ μέσο ἐπιβολῆς , τότε καταντοῦσε σὲ σφαλεροὺς ἀντιχριστιανικοὺς δρόμους .

Ὁ Ντοστογιέφσκι αὐτὴ τὴ μεγάλη χριστιανικὴ ἀλήθεια γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος τὴν ἐγνώρισε βαθιὰ καὶ τὴν ἐπρόβαλε μὲ ἀσυνήθιστη ὀξύτητα.

Ὁ δρόμος τῆς ἐλευθερίας εἶναι ὁ δρόμος τοῦ νέου ἀνθρώπου τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς.

Ὁ ἀρχαῖος ἄνθρωπος ἢ ὁ ἄνθρωπος τῆς προχριστιανικῆς Ἀνατολῆς δὲν γνώριζε αὐτὴν τὴν ἐλευθερία· ἦταν κλεισμένος σὲ μιὰ ἀναγκαιότητα , σὲ μιὰ φυσικὴ τάξη , στὴ δύναμη τοῦ πεπρωμένου .

Γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Χριστιανισμὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὴν ἐλευθερία, τὴν πρώτη καὶ τὴν ἔσχατη .

Στὴ χριστιανικὴ Ἀποκάλυψη φανερώνεται ὄχι μόνο ἡ ἐλευθερία τοῦ δευτέρου Ἀδάμ , τοῦ ἀνθρώπου ποὺ γεννήθηκε γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τὸ πνεῦμα , ἀλλὰ καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ πρώτου Ἀδάμ . Δὲν ἀποκαλύφθηκε μόνο ἡ ἐλευθερία τοῦ καλοῦ ἀλλὰ καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ κακοῦ.

Ἡ ἑλληνικὴ σκέψη συνέλαβε μόνο μία ἐλευθερία, τὴν ὀρθολογικὴ ἐλευθερία.

Ὁ Χριστιανισμὸς ὅμως ἀποκαλύπτει καὶ τὸ ἄλογο στοιχεῖο τῆς ἐλευθερίας . Τὸ ἄλογο αὐτὸ στοιχεῖο ἀποκαλύπτεται στὸ περιεχόμενο τῆς ζωῆς , ὅπου βρίσκεται καὶ τὸ μυστικὸ τῆς ἐλευθερίας . Ἡ ἑλληνικὴ συνείδηση φοβόταν αὐτὸ τὸ ἄλογο στοιχεῖο καὶ τὸ θεωροῦσε ἄπειρο καὶ ὑλικό.

Προσπαθοῦσε νὰ τὸ καταπολεμήση μὲ τὸ στοιχεῖο τῆς μορφῆς καὶ τοῦ πέρατος . Γι’ αὐτὸ ὁ Ἕλλην ἔβλεπε τὸν κόσμο περιορισμένο στὴ μορφή , σὲ ὅρια· δὲν διέκρινε τὶς μακρινὲς διαστάσεις . Ὁ ἄνθρωπος τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς δὲν φοβᾶται πιὰ στὸν ἴδιο βαθμὸ μπροστὰ στὸ ἄπειρο , μπροστὰ στὸ ἄπειρο περιεχόμενο τῆς ζωῆς . Μπροστά του ἀνοίγεται τὸ ἄπειρο, οἱ μακρινὲς προοπτικές .

Γι’ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς δημιούργησε μιὰ διαφορετικὴ σχέση πρὸς τὴν ἐλευθερία ποὺ τώρα πιὰ ἀντιτίθεται πρὸς τὰ μορφικὰ στοιχεῖα καὶ τὰ κλειστὰ ὅρια . Ἡ ἐλευθερία προϋποθέτει τὸ ἄπειρο ποὺ γιὰ τὸν Ἕλληνα δὲν ἦταν τίποτα ἄλλο παρὰ μηδὲν καὶ χάος . Γιὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς ὅμως τὸ ἄπειρο δὲν εἶναι μόνο χάος ἀλλὰ συνάμα καὶ ἡ ἐλευθερία .

Οἱ προσπάθειες νὰ προσεγγισθῆ τὸ ἄπειρο παρουσιάστηκαν γιὰ πρώτη φορὰ στὸ χριστιανικὸ κόσμο . Ὁ Φάουστ εἶναι ἕνα φαινόμενο τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς . Στὸν ἀρχαῖο κόσμο θὰ ἦταν ἀδιανόητο ἕνα τέτοιο φαινόμενο. Ἡ φαουστικὴ τάση γιὰ τὸ ἄπειρο εἶναι κυρίως χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς χριστιανικῆς Εὐρώπης . Μόνο στὸ χριστιανικὸ κόσμο ἐπίσης εἶναι δυνατὴ ἡ προσωπικότης τοῦ Μπάυρον . Ὁ Μάνφρεντ, ὁ Κάιν, ὁ Δὸν Ζουὰν μόνο σ’ ἕνα χριστιανικὸ περιβάλλον μποροῦσαν νὰ ἐμφανισθοῦν . Αὐτὴ ἡ ἐπαναστατικὴ ἐλευθερία , οἱ ἄγριες , ἀσυγκράτητες καὶ ἀπεριόριστες τάσεις , αὐτὸ τὸ ἄλογο περιεχόμενο τῆς ζωῆς , εἶναι φαινόμενα ἀποκλειστικὰ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου .

Ἡ ἐξέγερση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος ἐναντίον τῆς φυσικῆς τάξεως , ἐναντίον τῆς μοίρας εἶναι χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος. Ἡ ἑλληνικὴ τραγωδία καὶ οἱ ὑψηλὲς πτήσεις τῆς φιλοσοφίας εἶχαν βέβαια καταδείξει τὴν ἀναγκαιότητα δημιουργίας ἑνὸς ρήγματος στὰ ὅρια τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἔτσι κατὰ κάποιον τρόπο ἀποτελοῦσαν τὸ προανάκρουσμα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου . Στὸν ἑλληνικὸ κόσμο ἐντούτοις , στὴν ἀρχαία τραγωδία καὶ τὴ φιλοσοφία , κανένας Φάουστ δὲν βρέθηκε οὔτε ἦταν νοητὴ αὐτὴ ἡ συγκλονιστικὴ μορφὴ τῆς ἐλευθερίας.³

Σημειώσεις

1. Σ. Μ. Ἡ ἐλευθερία ὡς πρὸς τὴ δυνατότητα τῆς ἐκλογῆς τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ.

2. Σ. Μ. Ζοῦν ἐντὸς τῆς ἐλευθερίας ἢ πιστεύουν ἁπλῶς ὅτι κατέχουν τὴν ἀλήθεια.

3. Σ. Μ. Ἡ ἑλληνικὴ φιλοσοφία βέβαια τόνισε τὴ φυσικὴ συγγένεια τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος πρὸς τὸν αἰώνιο κόσμο. Ἔτσι, ὅπως φαίνεται λόγου χάρη στὸν Πλάτωνα, ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ εὔκολα μποροῦσε νὰ προσεγγίση τὸν αἰώνιο κόσμο. Παρόλα αὐτὰ ἡ ὁρμὴ τῆς ψυχῆς ποὺ πήγαινε νὰ ταυτισθῆ μὲ τὸν αἰώνιο κόσμο δὲν ἦταν αὐτὴ ποὺ ἔσπαζε τὰ σύνορα. Γιὰ τὸν Ἕλληνα καὶ αὐτὴ ἡ αἰωνιότης εἶναι κόσμος περιορισμένος, κλειστὸς μέσα στὰ μορφοποιητικὰ στοιχεῖα τοῦ χάους. Γι’ αὐτὸ στὴν προκειμένη περίπτωση πρέπει νὰ συμφωνήσουμε ἀπόλυτα μὲ τὶς ἀπόψεις τοῦ Μπερντιάεφ.   Ἡ δυναμικὴ ἔννοια τοῦ ἀπείρου εἶναι σύλληψη τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Τὸ πνεῦμα τοῦ Ντοστογιέφσκι, ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ. Μτφρ. Νίκου Ματσούκα και το περιοδικό Πειραϊκή εκκλησία τεύχος 255 Ιανουάριος 2014 Αφιέρωμα στον Ντοστογιέφσκυ.

Τὸ πρόβλημα τῆς ἐλευθερίας στὸν Ντοστογιέφσκυ – Αντίφωνο (antifono.gr)

ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ ΣΑΝ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΔΙΟΤΙΜΑ ΠΟΣΗ ΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ; Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ , ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ , ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ . ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ . Η ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ . Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΡΟΣΩΠΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΟΔΗΓΕΙ , ΟΠΩΣ ΟΔΗΓΗΣΕ , ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ.

Αναρτήθηκε από amethystos

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε…

Εάν θελήσουμε να βρούμε φιλοσοφικά προβλήματα, το μέγα πρόβλημα, είναι το αυτεξούσιο : ”Όταν ο άνθρωπος συντάσσεται ελεύθερα με το θείο θέλη­μα , τρέπεται , κατά τον Παλαμά, ατελευτήτως προς την κα­τεύθυνση της τελειωτικής προόδου του , ενώ , όταν αντίκειται στο θείο θέλημα , εκπίπτει εξελικτικά από το κακό στο χει­ρότερο ” (ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ι. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ).

Συντάσσομαι λοιπόν ή αντίκειμαι .

Όταν συντάσσομαι γιατί το επιλέγω; και όταν αντίθετα αντίκειμαι γιατί το επιλέγω ;

Ένα ρολόι κρεμασμένο στον τοίχο έχει δείκτες που κινούνται προς μία κατεύθυνση και όχι μια άλλη .

Γιατί συμβαίνει αυτό ;

Αν ανοίξω το ρολόι θα βρω την απάντηση , την Αιτία : είναι ο μηχανισμός με τα γρανάζια που καθορίζουν την κίνηση των δεικτών . Αν ανοίξω το ρολόι στο οποίο υπάρχουν οι δείκτες ‘συντάσσομαι’ και ‘αντίκειμαι’ , και μέσα βρω μηχανισμό , τότε δεν υπάρχει ελευθερία.

Αν πάλι το ανοίξω και δεν βρω τίποτα, κανέναν μηχανισμό, θα πω ότι υπάρχει ελευθερία .

Αλλά αυτό το ”τίποτα” που θα βρω τι είναι ; Τι κινεί τους δείκτες του ρολογιού προς τα αριστερά ή τα δεξιά;

Κινούνται αναίτια ;

Δηλαδή γιατί είμαι κακός ; Γιατί …Έτσι.

Είπαμε, φιλοσοφικό το πρόβλημα , η Πίστη άλλη συζήτηση .

=============================================================

Ο Θεός δεν φεύγει ποτέ από τα σπίτια των πολυτέκνων. Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυξ +

Είναι μεγάλη υπόθεση να αναλάβει ο Θεός το σπιτικό σου. Και αναλαμβάνει ο Θεός, όταν αναλάβεις εσύ τα του Θεού. Ο Θεός τον άνθρωπο τον θέλει συνέταιρο.

«Ζητείται την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Μαρκ. 6,33).

Ζητείται δηλ. τη Βασιλεία του Θεού το θέλημά Του και όλα τα άλλα θα τα αναλάβω Εγώ! Τα ενοίκια, την τροφοδοσία, τα φάρμακα, τα σπίτια, τα πάντα! Βέβαια εμείς δεν κάναμε ποτέ με τον Θεό, για να ξέρουμε πως συμπεριφέρεται ο Θεός, γι’ αυτό και ακριβώς δεν Του εμπιστευόμεθα και δεν κάνουμε όσα παιδιά μας δώσει, με το πρόσχημα: «πώς θα τα μεγαλώσω;».

Όσοι όμως έχουν κάνει με τον Θεό, ξέρουν να απαντήσουν, με ποιο τρόπο ο Θεός ενεργεί. Μόνο εκείνοι!

Και ενθυμούμαι ένα περιστατικό, όταν έγραφα ένα βιβλίο με τίτλο: «Θανάσιμο αμάρτημα η αποφυγή της τεκνογονίας».

Μια μέρα, συνάντησα μια κυρία στο δρόμο, που ήταν κόρη νεωκόρου και είχε 12 παιδιά (!) και τα οποία τα μεγάλωσε σε ένα υπόγειο δωμάτιο, με μία κουζινίτσα 1Χ1 και μια τουαλέτα 1Χ1!!! Από εκεί κάτω, βγήκανε τα 12 αυτά παιδιά.

Και στο δρόμο που με συνάντησε με λέγει:

– κ. Παναγόπουλε, έμαθα ότι γράφεται ένα βιβλίο για την τεκνογονία.

– Ναι…

– Μην ξεχάσετε να γράψετε στο βιβλίο σας, ότι εάν κανείς θέλει να δει τον Θεό, να πάει στο σπίτι ενός πολυτέκνου! Εκεί υπάρχει πάντοτε ο Θεός! Στα άλλα σπίτια, μπαίνει και βγαίνει ο Θεός. Από τα σπίτια όμως των πολυτέκνων, δεν φεύγει ποτέ!!!

Δημήτριος Παναγόπουλος  Ιεροκήρυξ

Δείτε πως προέβλεπαν τον καιρό οι παλαιοί Αγιορείτες

Αγιορείτικο Βαρόμετρο. Πυρογραφία. διαστάσεις 20Χ25.    Δια χειρός Ευσταθίου Μοναχού

Ο άνθρωπος παρατήρησε τη συμπεριφορά των ζώων και τη χρησιμοποίησε ως σημάδι για την πρόγνωση του καιρού.

Ωστόσο, η παρατήρηση και των φυσικών φαινομένων οδήγησε στην πρακτική πρόβλεψη του καιρού.

Σήμερα όλα τα παραπάνω σημάδια έχουν εξηγηθεί επιστημονικά, αφού δεν είναι τίποτε άλλο από μετεωρολογικά και φυσικά φαινόμενα. Ακόμα και σήμερα βρίσκει κανείς ψαράδες στα νησιά, που μπορούν να προβλέψουν τον τοπικό καιρό με μεγαλύτερη ακρίβεια ακόμα και από τη γενική πρόγνωση της ευρύτερης περιοχής.

Η Παλαίστρα των Καιρών

Για το σκοπό της πρόγνωσης του καιρού, οι παλαιοί Αγιορείτες καλόγεροι, εφηύραν ένα δικό τους βαρόμετρο, την «παλαίστρα των καιρών», το οποίο, μάλιστα, ήταν και αρκετά αξιόπιστο.

Πρόκειται για μια παραλληλόγραμμη επιφάνεια ξύλου, πάνω στην οποία είναι  σχεδιασμένο (με μελάνι, ή σκαλιστό, ή πυρογραφία) ένας κύκλος, που μέσα του φέρει ακόμα τρεις κύκλους, οι οποίοι είναι χωρισμένοι σε ονομασίες καιρικών συνθηκών και κατεύθυνση ανέμων.

Στο κέντρο του κύκλου τοποθετούσαν έναν σπόρο από φυτό, τον οποίο ονόμαζαν οι μοναχοί «τσίρ τσίρ μπακαξύρ», αλλά και «στριφοχόρτι» ή «βαρόμετρο» διότι δέκα φορές να αλλάξει ο καιρός, αυτό αυτόματα παίρνει την κατεύθυνση του καιρού.

Αγιορείτικο Βαρόμετρο. Πυρογραφία. διαστάσεις 20Χ25.    Δια χειρός Ευσταθίου Μοναχού

Οι έξω κύκλοι δείχνουν τις ονομασίες των ανέμων και οι εσωτερικοί κύκλοι δείχνουν τα χειμερινά καιρικά φαινόμενα.

Έτσι κατ’ αυτόν τον τρόπο, με την βαρομετρική πίεση της ατμόσφαιρας ο σπόρος «τσίρ τσίρ μπακαξύρ» παίρνει και την ανάλογη θέση από μόνο του στον πίνακα, γυρνώντας κυκλικά δείχνοντας έτσι η άκρη του σπόρου τον καιρό που θα ακολουθήσει στο προσεχές σχεδόν πεντάωρο.

Αναρτήθηκε από PROSKINITIS

======================================================