Τακαρίδης Γεώργιος – Η οντολογία του νού κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά (1)

                                                        ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
Τακαρίδης Γεώργιος

Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά

 Η εργασία αυτή αποτελεί την εκπόνηση μιας διπλωματικής μελέτης, στην οποία ο πόνος ήταν πράγματι το βασικό της στοιχείο από την αρχή μέχρι το τέλος της. Πόνος σωματικός, διότι απαιτήθηκαν πολλές ώρες έρευνας και συγγραφής που απαιτούσαν μια πειθαρχία σκληρή ακόμη και στο σώμα. Πόνος πνευματικός, διότι το αντικείμενο στον μεγαλύτερο βαθμό του ήταν άγνωστο ή και όταν ακόμη ήταν γνωστό δεν ήταν με σαφήνεια ορισμένο, με αποτέλεσμα οι εσωτερικές γνωστικής φύσης ελλείψεις ή και συγκρούσεις να αυξάνουν την δυσκολία.

Ο μεγαλύτερος όμως πόνος ήταν ψυχικός ή καλύτερα υπαρξιακός, διότι κατά την πορεία, και όσο οι έννοιες ξεκαθαρίζονταν, ολοένα και περισσότερο αναδεικνύονταν η ανεπάρκεια του γράφοντος να προσεγγίσει ένα τόσο βαθιά υπαρξιακό θέμα που έχει σχέση με την οντολογία του. Ένας αδόκιμος νους έπρεπε να γράψει δοκίμιο για την οντολογία του νου. Ένας νους νεκρωμένος να περιγράψει το πώς ο νους μπορεί να ζήσει. Ένας νους που συνήθως ψηλαφά την νέκρωσή του στην καθημερινότητά του, να μιλήσει για το πόσο ωραία είναι το να ζει κανείς.

Σαν να λέμε ότι ένας παράλυτος στα πόδια περιγράφει την εμπειρία του τρεξίματος ή ένας τυφλός περιγράφει τα άστρα και το φως. Πολλές ήταν οι φορές που αισθάνθηκα ότι έπρεπε να σταματήσω, μα είχα αναλάβει μια υποχρέωση και έπρεπε να προχωρήσω. Πολλές φορές ήταν αυτές που μέσα σ’αυτήν την αδυναμία η μοναδική διέξοδος ήταν η επίκληση του γλυκύτατου ονόματος του Κυρίου μας Ιησού και του φωτισμού του Παναγίου Πνεύματος. 

Για έναν αδόκιμο όμως και σε μεγάλο βαθμό νεκρωμένο νου τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και τόσο εύκολα. Η επίκληση δεν έχει μαγικό χαρακτήρα που επιλύει άμεσα θέματα που απαιτούν προσπάθεια, καθαρότητα, έμπρακτη αγάπη του Θεού κι όχι μόνο φραστική. Το αποτέλεσμα εύχομαι να είναι καλό.

 Οφείλω βαθύτατες ευχαριστίες στον καλό Θεό που παρά τις φοβερές μου αδυναμίες δεν απαξίωσε να μου παράσχει την βοήθειά του, διότι θέλει «πάντας σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»1. Στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά γι’αυτό που ήταν και συνεχίζει να είναι : δεν έμαθε και έγραψε, όπως προσπάθησα να κάνω εγώ, αλλά βίωσε την άκτιστη Ζωή χαρισματικά από την εδώ ζωή του και φυσικά συνεχίζει να τη ζει και θα την ζει αιωνίως, σκορπώντας αυτήν την Χάρη που έλαβε το σεπτό σκήνωμά του ως απόδειξη του αυθεντικού βιώματός του. 

Ευχαριστίες οφείλω στον καθηγητή μου κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη για το θέμα που τον φώτισε ο Θεός να μου δώσει και να με παιδέψει όσο δεν μπορεί ίσως να φανταστεί. Εύχομαι ο καλός Θεός να του ανταποδώσει πλουσίως το καλό που μου έκανε. Ευχαριστίες από βάθους καρδίας οφείλω και σε όλους όσοι αφανώς με στήριξαν και με στηρίζουν με τις ευχές τους, το αποτέλεσμα των οποίων το εισπράττω με εμπειρική βεβαιότητα. Τέλος, οφείλω βαθύτατες ευχαριστίες στη σύζυγό μου Νεφέλη όχι μόνο για την υπομονή που έκανε και κάνει για να μπορώ εγώ να ασχολούμαι και με τέτοιου είδους θέματα και σπουδές· αλλά η κύρια ευχαριστία έγκειται στο γεγονός ότι από ειλικρινή αγάπη, κυρίως με τα έργα της και λιγότερο με τα λόγια της μου υπενθυμίζει την υπαρξιακή μου ανεπάρκεια, ζητώντας από μένα αυτές τις τόσο ωραίες αλήθειες στις οποίες εντρυφώ και για τις οποίες φίλοι ή και μαθητές μου πολλές φορές με θαυμάζουν, να γίνουν καθημερινή πρακτική, ώστε να αναδίδουν πράγματι μύρο ευωδίας.

Όποιος από τους αναγνώστες αυτού του πονήματος ευαρεστηθεί με τα γραφόμενα, ας θυμηθεί,όπως προείπα άλλωστε, ότι τίποτε από αυτά δεν είναι δικό μου, αλλά του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να βιώσει και στη συνέχεια να αποτυπώσει τις διαχρονικές αλήθειες της Ορθόδοξης Πίστης στα έργα του.

Εύχομαι στον αναγνώστη η εργασία αυτή να αναδειχθεί ένα ταπεινό «ορεκτικό» για να του ανοίξει την όρεξη και να φάει το «κυρίως πιάτο» από τις αστείρευτες πηγές των Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Όποιος πάλι δυσαρεστηθεί από τα γραφόμενα, ας λάβει σοβαρά υπόψη ότι ένας αδόκιμος νους δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περιγράψει τις μεγαλειώδεις εμπειρικές αλήθειες της Πίστης μας χωρίς να τις βιώσει. Επομένως, ας πάει κατευθείαν στις πηγές, διότι από εκεί θα φάει φρέσκο φαγητό και θα πιεί το δροσερό νερό της Χάριτος που βίωναν οι Άγιοι του Θεού.

Εν πάση όμως περιπτώσει όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της ανάγνωσης, ευχηθείτε για τον γράφοντα, όπως κι αυτός για σας, να μας αξιώσει ο Θεός να αποκτήσουμε δόκιμο νου, χαριτωμένο και ενωμένο εν πνεύματι με τον Πανάγαθο Θεό μας.

Γιώργος ΤακαρίδηςΙανουάριος 2011

ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣΧρήστου, Π.: Γρηγορίου του Παλαμά, Συγγράμματα,Θεσσαλονίκη 1966–1992.PG: Patrologia Graeca,J.P.Migne, Paris1857–1886ΕΠΕ: Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Γρηγορίου Παλαμά Έργα, Θεσσαλονίκη 1981–2009.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η εργασία αυτή πραγματεύεται ένα θέμα δύσκολο και σε μεγάλο βαθμό δύστροπο, καθώς ασχολείται με θέματα που άπτονται της βαθύτερης υπαρξιακής δομής, λειτουργίας και πραγματικότητας του ανθρώπου. Οι επιστήμες της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, της ιατρικής ή και οι πλέον σύγχρονες νευροεπιστήμες που ασχολούνται συστηματικά με τον άνθρωπο, τον εγκέφαλό του και τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα ερεθίσματα του περιβάλλοντος έχουν κάνει πραγματικά σπουδαία βήματα κατά την ανθρώπινη ή κατά κόσμον γνώση.

 Η μελέτη αυτή δεν αποσκοπεί να παρουσιάσει τα σύγχρονα επιτεύγματα. Στόχος της είναι η παρουσίαση του ανθρώπου ως ολότητα, και κυρίως του ενδότατου πυρήνα της ύπαρξής του, του νου, μέσα από το έργο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. 

Ο Άγιος περιγράφει τον άνθρωπο, το σώμα του, την ψυχή του, το νου του από τις γνώσεις που απορρέουν από τη ζώσα μέσα του παράδοση. Είναι γνήσιος φορέας της ευαγγελικής και της πατερικής παράδοσης αλλά ταυτόχρονα και της αγιοπνευματικής εμπειρίας· είναι μύστης των μυστηρίων του Θεού και θεατής των αθεάτων. Δεν έχει «μάθει τα θεία» εγκεφαλικά αλλά «τα έχει πάθει»2 σύμφωνα με έκφραση που χρησιμοποιεί στα κείμενά του. 

Κατ᾿ αυτόν τον τρόπο οι περιγραφές του δεν απεικονίζουν προσωπικές του απόψεις και αντιλήψεις αλλά τη διαχρονική και ενιαία αγιοπνευματική εμπειρία της Εκκλησίας για τα θέματα αυτά. Κάθε τι που λέει το στηρίζει και παραπέμπει σε Αγιογραφικά χωρία και πολλές φορές σε μια πληθώρα πατέρων της Εκκλησίας όλων των εποχών. Η μέθοδος που χρησιμοποιεί ως εκ τούτου είναι διαφορετική από τις μεθόδους των επιστημών.

 Οι επιστήμες καταγράφουν τις εμπειρίες αισθητών ή νοητών αντικειμένων στον εγκέφαλο σε επίπεδο υλικό, βιολογικό, ψυχολογικό, φιλοσοφικό, τις μελετούν και καταλήγουν σε συμπεράσματα· ασχολούνται εξ᾿ ορισμού τους με το επιστητό, δηλαδή με ο,τιδήποτε σχετίζεται με την κτίση και τον κτιστό κόσμο και επομένως ευκολότερα ή δυσκολότερα είναι μετρήσιμο. Η Ορθόδοξη Θεολογία χωρίς να παραθεωρεί αυτές τις εμπειρίες, εισάγει την εμπειρία μίας άλλης διάστασης, ενός άλλου κόσμου, που δεν μπορεί να προσεγγιστεί από τις επιστήμες· 

πρόκειται για την εμπειρία του Θεού, για την εμπειρία της ακτίστου Χάριτος· μια εμπειρία μη μετρήσιμη από οποιαδήποτε κτιστά μέσα, αλλά που μπορεί να βιωθεί, και να οδηγήσει στην απόκτηση μίας άλλου είδους γνώσης· της γνώσης και γεύσης του Θεού από την οποία απορρέει γνώση και για τα κτιστά όντα άρα και για τον άνθρωπο και την οντολογία του· πρόκειται για μία κατά Θεόν γνώση και προσέγγιση του θέματος.Πουθενά μέσα στο πολύτομο έργο του αγίου, αλλά και στο έργο οποιουδήποτε άλλου Πατέρα της Εκκλησίας δεν υπάρχει μία συστηματική πραγματεία για την οντολογία του νου.

 Δεν ενδιαφέρονταν οι άγιοι του Θεού για την οντολογία του ανθρώπου ή του νου σε επίπεδο γνωσιολογικό, φιλοσοφικό ή σε οποιοδήποτε άλλο εάν αυτό δεν είχε σχέση με τη βίωση του Θεού, τη μετοχή του ακτίστου στην καθημερινή τους ζωή. 

Πραγματευόμενοι άλλα θέματα που ανταποκρίνονταν σε ποικίλες ποιμαντικές ή θεολογικές ανάγκες της εποχής τους έγραψαν και για τον άνθρωπο και την οντολογία του, με μοναδικό τους σκοπό και στόχο να βοηθήσουν κι άλλους να γνωρίσουν αυτό το οποίο αυτοί γνώρισαν για τον εαυτό τους από την εμπειρία που είχαν κατά τη μετοχή τους στην άκτιστη δόξα του Θεού. Διότι όπως μας εξηγούν και θα αναπτύξουμε παρακάτω είναι αδύνατον να δει κανείς και να νοήσει τον νου του, αν δεν φωτιστεί από το άκτιστο φως του Θεού. Έτσι η οποιαδήποτε διατύπωσή τους καταγράφεται κάτω από την προοπτική της πορείας του ανθρώπου προς τον Θεό και της χαρισματικής μετοχής του στο άκτιστο.

Εξαιτίας όλων των παραπάνω λόγων η αναζήτηση, κατανόηση, απομόνωση και σύνθεση των επιμέρους απόψεων σε μία πραγματεία ήταν και κοπιαστική και επίπονη. Δεν πρέπει όμως, σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο η δυσκολία να αποθαρρύνει κανέναν, γιατί όπως λέει, κι αν κάτι είναι δυσνόητο και δεν γίνεται εύκολα κατανοητό από την επιπόλαια διάνοια, νομίζω ότι δεν πρέπει να το ρίχνουμε έξω από την ιερή αυλή, διότι ούτε και την οδό που οδηγεί στην ζωή την αποφεύγουμε επειδή είναι στενή και δύσκολη στο να τη βαδίσουμε3.
Σημειώσεις

1. Α ́ Τιμ.2,4.2. «…πάσχειν καὶ αὐτῷ τὰ θεῖα … ψυχὴ ἡ τὰ θεῖα πεπονθυῖᾳ», Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, Λόγος 2,2, 12, Π. Χρήστου 1, 518, 18 – 19, ΕΠΕ 2, 314, 8 – 10.3. «… κἂν δυσξύμβλητον ὂν τυγχάνῃ τι τῶν λεγομένων καὶ τῷ μετεώρῳ τῆς διανοίας οὐ ῥᾳδίως ληπτόν, οὐκ ἔξω ῥιπτεῖν, οἴομαι, τῆς ἱερᾶς αὐλῆς· ἐπεὶ μηδὲ τὴν πρὸς τὴν ζωὴν ἀπάγουσαν ἐκκλίνομεν, ὅτι στενὴ καὶ δυσχερὴς ἀνῦσαι». Ομ. ΝΓ΄, Εις την είσοδον της Θεοτόκου…, 54, ΕΠΕ 11, 332.

(Συνεχίζεται)

Αναρτήθηκε από amethystos

=================================================

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος Αἰγίνης ὁ ἐν Ζακύνθῳ – Ἀρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλοπούλου

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἐλέγετο κατὰ κόσμον Γραδενῖγος ἢ Δραγανῖγος Σιγοῦρος. Ἦταν γυιὸς τοῦ Μωκίου Σιγούρου καὶ τῆς Παυλίνας Βάλβη. Γεννήθηκε τὸ 1547 στὸ χωριὸ Αἰγιαλὸς τῆς νήσου Ζακύνθου. Καταγόταν ἀπὸ τὴν περιφανῆ καὶ ἐπίσημη οἰκογένεια τῶν Σιγούρων.

Τὶς ρίζες της τὶς εἶχε ἡ οἰκογένεια αὐτὴ στὴ Νορμανδία. Κατόπιν ἤρθανε στὴν Ἰταλία καὶ ἀπὸ ἐκεῖ διαπεραιώθηκαν στὴν Ζάκυνθο. Ὁ ἄρχοντας τῆς Ζακύνθου τοὺς δώρησε κτήματα νοτιοδυτικά του νησιοῦ.

Ἡ οἰκογένεια αὐτὴ ἦταν ἡρωϊκή. Διακρίθηκε στοὺς πολέμους τῶν Βενετῶν ἐναντίον τῶν Τούρκων. Γι᾿ αὐτὸ πέτυχαν ἀπὸ τὴν Βενετικὴ Γερουσία, ὄχι μόνο τὴν ἀναγνώριση τῆς κτηματικῆς δωρεᾶς, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐγγραφή τους στὸ βιβλίο τῶν ἀριστοκρατῶν. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν οἰκογένεια οἱ περισσότεροι ἔγιναν Ὀρθόδοξοι. Μεταξὺ αὐτῶν ἦσαν καὶ οἱ πρόγονοι τοῦ Ἁγίου.

Ὁμοίως καὶ ἡ μητέρα του προερχόταν ἀπὸ τὴν ἀρχοντικὴ Ἑνετικὴ οἰκογένεια Βάλβη. Ἀπὸ τὸν γάμον τοῦ Μωκίου καὶ τῆς Παυλίνας γεννήθηκαν τρία παιδιά, ὁ Δραγανῖγο ς, ὁ Κωνσταντῖνος καὶ ἡ Σιγοῦρα.

Ἡ μόρφωσι τοῦ Ἁγίου

Ὑπάρχει καὶ μία παράδοσις, ποὺ ἀναφέρει, ὅτι ἀνάδοχος τοῦ Ἁγίου εἶναι ὁ Ἅγιος Γεράσιμος. Ἀπὸ πολὺ μικρὸς μορφώθηκε, ὅπως πρέπει σὲ ἕνα χριστιανόπουλο.

Στὸ ἀρχειοφυλάκειο τῆς Ζακύνθου ὑπῆρχε ἕνα συμβόλαιον τοῦ πατέρα του, μὲ τὸν πολὺ μορφωμένον δάσκαλο Καιροφύλα. Σύμφωνα μὲ αὐτὸ ὁ Καιροφύλας ἀνελάμβανε τὴν ὑποχρέωσι νὰ διδάξῃ τὸ δεκάχρονο παλληκάρι «τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας, ἤγουν προοιμιακόν, ὀκτώηχον, ψαλτήριον, Ἀπόστολον καὶ γράψιμον». Αὐτὸ τὸ συμβόλαιο φέρει τὴν ἡμερομηνίαν 1557, Ὀκτωβρίου 27. Δυστυχῶς τὸ 1953 ἐκάη ἀπὸ πυρκαϊά.

Μετὰ τὴν στοιχειώδη μόρφωσι, ἀκολούθησε εὐρύτερες σπουδές, μὲ θεοσεβεῖς καὶ εὐπαιδεύτους διδασκάλους κατ᾿ οἶκον. Ἔξω ἀπὸ τὴν πατρίδα του δὲν πῆγε. Ἴσως ὅμως νὰ ἐμαθήτευσε κοντὰ σὲ ἐπιφανεῖς θεολόγους, οἱ ὁποῖοι πήγαιναν καὶ ἐρχόταν ἀπὸ τὴν Ἑσπερία καὶ ἐστάθμευαν στὴν Ζάκυνθο.

Πάντως ἔμαθε πολὺ καλὰ τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά , τὴν λατινικὴ καὶ ἰταλικὴ γλώσσα. Ἰδιαίτερα μελέτησε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως συμπεραίνουμε ἀπὸ μία του ἐπιστολή, ἔγραφε σχόλια στὰ ἔργα τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.

Ἔνθεος ζῆλος

Τίποτε ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια δὲν συγκινοῦσε τὸν Ἅγιο . Τίποτε δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ τὸν κάμῃ νὰ «ξεστρατίση» ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Οὔτε ἡ εὐγένεια τῆς καταγωγῆς, οὔτε τὰ πολλὰ πλούτη, οὔτε ἡ δόξα καὶ ἡ γοητεία τῶν ἀξιωμάτων τὸν παρέσυραν. Ἀνέθρεψε καὶ καλλιεργοῦσε μὲ αὐστηρότητα τὸν ἑαυτό του. Ὁ ζῆλος του, γιὰ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὸν ἔκαιγε ἐσωτερικὰ σὰν καμίνι.

Σὲ ἡλικία 21 ἐτῶν ἀποφασίζει νὰ κόψῃ κάθε δεσμὸ μὲ τὸν κόσμο. Φαίνεται, ὅτι πολὺ σύντομα στερήθηκε τοὺς γονεῖς του. Ἀναχωρεῖ, λοιπόν, γιὰ τὴ Μονὴ Στροφάδων, ποὺ εὑρίσκεται ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Ζάκυνθο, στὸ νότιο μέρος. Δωρίζει στὸν ἀδελφό του Κωνσταντῖνο ὅλη του τὴν περιουσία μὲ τὴν ὑποχρέωσι νὰ «προικίσῃ» τὴν ἀδελφή τους Σιγοῦρα.

Στὸ Μοναστήρι ἔκανε ἀγρυπνίες, νηστεία πολλὴ καὶ θαυμαστοὺς ἀγῶνες. Παρ᾿ ὅτι νέος στὴν ἡλικία, ὑπερεῖχε κατὰ πολὺ ἀπ᾿ ὅλους τους πατέρες. Ἠσχολεῖτο πολὺ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀνάγνωσι τῶν θείων Γραφῶν καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων. Τέτοια ἦταν ἡ ἀρετή του, ποὺ γέροντες πατέρες προσπαθοῦσαν νὰ τὴν μιμηθοῦν.

Ἔλαβε τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα τοῦ Μοναχοῦ. Ὁ Γέροντάς του ἔδωσε σ᾿ αὐτὸν τὸ ὄνομα Δανιήλ. Ἡ φήμη του γιὰ τὴν ἀρετή του διαδόθηκε πολὺ γρήγορα στὸ νησί. Ἡ κοινότητα τῆς Ζακύνθου ἐξετίμησε τόσο πολὺ τὴν προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου, ὥστε τοῦ ἔδωσε τὴν ὀρεινὴ Μονὴ τῆς Θεοτόκου Ἀναφωνητρίας.

Ἡ χειροτονία του

Ἕνα χρόνο ἀργότερα χειροτονήθηκε ἱερεὺς ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Ζακύνθου καὶ Κεφαλληνίας Φιλόθεον. Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1577 ἀνεχώρησε γιὰ τὸν Πειραιᾶ, θέλοντας νὰ μεταβῇ στοὺς Ἁγίους Τόπους νὰ τοὺς προσκυνήσῃ.

Μόλις ἦλθε στὴν Ἀθήνα ἐθεώρησε καθῆκον του νὰ πάρῃ τὴν εὐλογία τοῦ ἐπισκόπου Ἀθηνῶν Νικάνορος. Ὁ Ἐπίσκοπος ἐξετίμησε πολὺ τὸν Ἅγιο καὶ τὸν ἔπεισε ν᾿ ἀναλάβῃ τὴ χηρεύουσα ἐπισκοπὴ τῆς Αἰγίνης, ποὺ ὑπήγετο τότε στὴν Μητρόπολι Ἀθηνῶν. Ἐγνωστοποίησε τοῦτο στὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμία. Ὁ Πατριάρχης συγκατατέθηκε καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν ἄδεια νὰ τὸν χειροτονήσῃ.

Ἔτσι ὁ Ἱερομόναχος Δανιὴλ χειροτονεῖται ἐπίσκοπος Αἰγίνης κι ὀνομάζεται Διονύσιος, πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου. Ἡ χειροτονία του ἐτελέσθη στὸν Ἅγιο Ἐλευθέριο, ποὺ εἶναι παραπλεύρως στὸν σημερινὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῶν Ἀθηνῶν.

Ποιμένας καὶ διδάσκαλος

Τὰ ποιμαντικά του καθήκοντα ἐξετέλεσε ὁ Ἅγιος Διονύσιος μὲ πλήρη εὐσυνειδησίαν καὶ τελείαν ἀκρίβειαν. Ἦταν ἀκούραστος. Ἀνεδείχθη διδάσκαλος, πατέρας καὶ παιδαγωγὸς τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ζοῦσε ζωὴ ἀσκητική.

Ἐφρόντιζε μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς ἀνάγκες τῶν χριστιανῶν. Ὅπου πρόβλημα, δυσκολία, φτώχεια καὶ χαρὰ ὁ Ἅγιος ἦταν παρών. «Ἔχαιρε μετὰ χαιρόντων καὶ ἔκλαιε μετὰ κλαιόντων». Ἦταν ὁ προστάτης τῶν ὀρφανῶν καὶ χηρῶν καὶ ὁ πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας. Κυρίως ἐπικοινωνοῦσε μὲ τοὺς Χριστιανοὺς διὰ τοῦ κηρύγματος. Ἐκύρυττε τὶς μεγάλες ἀλήθειες ἁπλὰ καὶ μὲ τέχνη, ὥστε νὰ εἶναι καταληπτὲς καὶ ἐποικοδομητικές.

Στὴν Περαχώρα τῆς Αἴγινας, ποὺ ἀπέχει ὀλίγα χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὴ σημερινὴ πόλι, κοντὰ στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, σώζεται ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς τῆς Παλαιᾶς Αἴγινας. Ἔξω ἀπ᾿ αὐτὸν ὑπάρχει πέτρινη ἕδρα, ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα ὀνομάζεται ἀπὸ τοὺς κατοίκους «ὁ Θρόνος τοῦ Ἁγίου». Ἀπὸ ἐκεῖ ἐδίδασκε καὶ νουθετοῦσε μὲ ἀποστολικὴ ἁπλότητα τὸ ποίμνιό του.

Ἡ φήμη του ξαπλώθηκε στὰ γύρω νησιά. Γι᾿ αὐτὸ ἐρχόντανε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, τὰ Μέγαρα, τὴ Σαλαμίνα καὶ ἀπὸ τὸν Πόρο θαυμαστές του νὰ τὸν ἀκούσουν. Ἡ συρροὴ αὐτὴ ποτὲ δὲν τὸν ἔκαμε νὰ ὑπερηφανευθῇ, τοὐναντίον, συνέχισε νὰ εἶναι ὁ ἁπλὸς καὶ ταπεινὸς Ἱεράρχης.

Τὸ διορατικὸ χάρισμα

Ὁ Ἅγιος εἶχε καὶ τὸ χάρισμα τῆς διορατικότητος. Τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὸ ἑξῆς γεγονός:

Ἕνας Ἱερομόναχος, Παγκράτιος ὀνόματι, ἀκούοντας γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὴν ἁγιότητά του, ἐπῆγε στὸν Ἅγιο νὰ ἐξομολογηθῇ. Ὅταν ἐτελείωσε τὴν ἐξομολόγηση, τὸν ἐρώτησε ὁ Ἅγιος, ἂν εἶχε τίποτε ἄλλο νὰ πῇ, ποὺ ἴσως τὸ εἶχε ξεχάσει.

-Πρόσεχε, παιδί μου τοῦ λέγει: Μήπως ξέχασες κανένα ἁμάρτημα καὶ μείνῃς ἀδιόρθωτος ; Νομίζω, ὅτι δὲν ἔκαμες εἰλικρινῆ καὶ τελείαν ἐξομολόγησιν.

Σκέφτεται πολλὴ ὥρα ὁ Ἱερομόναχος καὶ τοῦ ἀπαντᾷ:

-Δὲν ἔχω ἄλλο κρίμα.

Ὁ Ἅγιος τότε, μὲ τὴ σχετικὴ αὐστηρότητα, τοῦ λέγει:

-Δὲν θυμᾶσαι τὴν (δεῖνα) μέρα, ποὺ λειτουργοῦσες καὶ σοῦ ἔπεσεν Τίμιος Μαργαρίτης , ἐπειδὴ δὲν ἔδειξες τὴν ἀπαιτούμενη προσοχή ;

Ὁ Ἱερομόναχος ἔμεινε κατάπληκτος, μόλις ἄκουσε τὰ ἀποκαλυπτικὰ λόγια του Ἁγίου. Ἔπεσε μὲ δάκρυα μετανοίας, ὡμολόγησε τὴν ἐνοχή του καὶ ζήτησε συγχώρησι. Ὁ Ἅγιος ἐνουθέτησε τὸν Ἱερομόναχο νὰ προσέχῃ στὸ μέλλον. Τοῦ συνέστησε νὰ πλησιάζῃ τὸν ἐπουράνιο Βασιλέα μὲ εὐλάβεια, φόβο καὶ τρόμο, τὸν ὁποῖον οὔτε καὶ αὐτοὶ οἱ ἄγγελοι δὲν ἠμποροῦν νὰ κοιτάξουν. Ἔτσι τὸν ἀπέλυσε ἐν εἰρήνῃ.

Παραίτηση καὶ ἐπιστροφὴ στὴ Ζάκυνθο

Τὸ 1579 ὁ Ἅγιος ἔρχεται ξανὰ στὴ Ζάκυνθο, ἀφοῦ παραιτήθηκε ἀπὸ τὸν θρόνο τῆς Αἰγίνης. Διατί παραιτήθηκε; Διότι ἡ φήμη τοῦ πανταχοῦ διεδίδετο καὶ ὅπως ὁ μαγνήτης τραβάει τὸν σίδηρον, ἔτσι καὶ ὁ Ἅγιος ἔσυρεν ὅλους πρὸς αὐτὸν γιὰ νὰ ἀκούσουν τοὺς μελιρρύτους καὶ θεοσόφους λόγους του. Ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὸν χρόνον διοικήσεως φοβήθηκε μήπως οἱ ἔπαινοι τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τόσον πολὺ τὸν ὕψωναν, τὸν κρημνίσουν στὰ φαράγγια τῆς κενοδοξίας. Γι᾿ αὐτὸ ἐστοχάσθηκε νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ τὸν θρόνο του.

Οἱ Αἰγινῆτες κατεθλίβησαν, διότι ἔχαναν τὸν πατέρα τους. Αὐτὸς μετὰ τὴν ἄφιξι τοῦ διαδόχου του , ἀπεχαιρέτησε συγκινητικώτατα τὸ ποίμνιό του καὶ ἀνεχώρησε , γιὰ τὴν ἰδιαίτερή του πατρίδα, τὴν Ζάκυνθο.

Οἱ Ζακύνθιοι τὸν δέχθηκαν μὲ ἐνθουσιασμό. Ἤθελε καὶ ἐδῶ ὁ Διονύσιος νὰ δουλέψῃ , γιὰ τὸ καλὸ τῶν πατριωτῶν του. Ἐφοδιάσθηκε μὲ γράμμα ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱερεμία καὶ διωρίσθηκε χωρεπίσκοπος καὶ πρόεδρος Ζακύνθου. Χειροτονοῦσε κληρικούς, διότι δὲν εἶχαν χρήματα νὰ πηγαίνουν στὸν ἐπίσκοπο Κεφαλληνίας νὰ χειροτονηθοῦν. Χοροστατοῦσε σὲ κηδεῖες, γιορτὲς καὶ λειτουργίες.

Ἡ εὐγενικὴ ὅμως χειρονομία τοῦ Ἁγίου ἔθιξε τὰ συμφέροντά του τότε ἐπισκόπου Κεφαλληνίας. Ὁμάδα ἀπὸ Κεφαλλῆνες πῆγε στὴ Βενετία, ὅπου κατηγόρησε τὸν Διονύσιο, ὅτι τάχα ἀναμιγνύεται σὲ ξένη δικαιοδοσία.

Γιὰ τὶς διαμαρτυρίες αὐτὲς ὁ ἡγεμὼν τῆς Βενετίας, Νικόλαος Δαπόντε διέταξε τὸ 1581 τὸν προβλεπτὴν Ζακύνθου , Κονταρίνην, ὅπως «ὁ σεβ. Διονύσιος Σιγοῦρος παραιτηθῇ πάσης Ἐκκλησιαστικῆς πράξεως, ὑπαγομένης εἰς τὴν δικαιοδοσίαν Κεφαλληνίας – Ζακύνθου, ἀποδίδων τῷ αὐτῷ ἐπισκόπῳ… καὶ τὰ ὅσα… τῆς δικαιοδοσίας του εἶχεν ἰδιοποιηθῆ».

Ὁ Διονύσιος, παρ᾿ ὅτι ἦταν διωρισμένος ἀπὸ τὸν Πατριάρχην, ἐδήλωσε, ὅτι παραιτεῖται. Ἔτσι ἀπεφεύχθησαν τὰ σκάνδαλα καὶ οἱ φιλονικεῖες.

Τὸν ἄλλο χρόνο ἐξελέγη ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου. Οἱ Ζακύνθιοι τὸν ἐσέβοντο καὶ τὸν ἀποκαλοῦσαν «πρόεδρο Ζακύνθου».

Ἡ ἀφωρισμένη

Ὁ Ἅγιος βρισκόταν στὴν πόλι Ζακύνθου ὅταν ἔτυχε ν᾿ ἀνοίξουν ἕνα τάφο στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγίου Νικολάου τῶν Ξένων. Ἐλέγετο ἔτσι ὁ ναὸς διότι ἐκεῖ ἐνεταφιάζοντο οἱ ξένοι. Ὁ ναὸς αὐτὸς εἶναι καὶ ἡ Μητρόπολις τῆς Ζακύνθου. Στὸν τάφο αὐτὸν ἐπρόκειτο νὰ ἐνταφιάσουν ἄλλο λείψανο. Μέσα στὸν τάφο βρῆκαν τὸ σῶμα μίας γυναικὸς ἀδιάλυτο. Αὐτὴ παρ᾿ ὅτι εἶχε πολὺ καιρὸ πεθάνει, ἔμεινε ἄλυωτη διότι ἦταν ἀφωρισμένη. Οἱ συγγενεῖς της παρεκάλεσαν μὲ δάκρυα τὸν Ἅγιο νὰ κάμῃ δέησι, νὰ διαβάσῃ συγχωρητικὴ εὐχὴ καὶ νὰ λυθῇ ἔτσι τὸ σῶμα.

Ὁ Ἅγιος λυπήθηκε τοὺς δυστυχισμένους ἀνθρώπους. Τὰ βαθειὰ μεσάνυχτα μὲ τὸν διάκονό του καὶ τὸν ἐφημέριο τοῦ Ναοῦ καὶ παρεκάλεσε νὰ βάλουν τὸ πτῶμα σ᾿ ἕνα στασίδι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐφόρεσε τὸ ἐπιτραχήλι, καὶ τὸ ὠμοφόριόν του. Προσευχόταν ἀρκετὴ ὥρα μὲ δάκρυα. Παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ λύσῃ τὸ δεμένο ἀπὸ τὸν ἀφορισμὸ σῶμα. Ἐνῶ ἀκόμη, ἐδιάβαζε τὴ συγχωρητικὴ εὐχὴ τὸ σῶμα σωριάστηκε χάμω καὶ διελύθη «εἰς τὰ ἓξ ὧν συνετέθη» σὲ χῶμα καὶ κόκκαλα. Τότε ἐπετίμησε αὐστηρὰ τὸν ἐφημέριο καὶ τὸν διάκονο, ἐφ᾿ ὅσον ζῇ, νὰ μὴ τὸ ποῦν αὐτό σε κανένα. Παρόμοιο θαῦμα ἔγινε καὶ στὸ χωριὸ Καταστάριον.

Ἔπειτα ἀπεσύρθη στὸ Μοναστήρι τῆς Ἀναφωνήτριας. Συχνὰ ἐρχότανε στὴν πόλι καὶ σπάνια στὶς Στροφάδες. Στὸ Μοναστήρι βοηθοῦσε τὰ ἄπορα παιδιὰ νὰ μάθουν γράμματα καὶ τὰ καθοδηγοῦσε στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔζησε μὲ ὁσιότητα καὶ ἀρετή, σφυρηλατώντας μὲ τοὺς ἀγῶνες τοῦ τὸν φωτοστέφανο τῆς ἁγιότητος, μὲ τὸν ὁποῖον τὸν ἐστόλισε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἔκρυψε τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του

Ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ ἀρχειοφυλάκιον τῆς Βενετίας, ὑπῆρχε θανάσιμη ἔχθρα μεταξὺ τῶν οἰκογενειῶν Μονδίνων καὶ Σιγούρων. Ὁ Ἅγιος προσπάθησε νὰ τοὺς συμφιλιώσῃ, ἀλλὰ ματαίως. Ἀντιθέτως δημιουργήθηκαν φόνοι, διότι διηρέθησαν σὲ δύο παρατάξεις οἱ κάτοικοι. Σὲ μία ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς συμπλοκὲς ἐφόνευσαν τὸν ἀδελφόν του Ἁγίου , Κωνσταντῖνον.

Ὁ φονιὰς τρέχει, διωκόμενος ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς καὶ τὴν ἀστυνομία. Ζητεῖ καταφύγιο σὲ ἐρήμους τόπους. Καταλήγει στὸ Μοναστήρι τῆς Ἀναφωνήτριας, ζητώντας ἄσυλο. Βέβαια δὲν ἤξερε, ὅτι ὁ Ἡγούμενος ἦταν ἀδελφὸς τοῦ θύματος. Ἐδῶ ζήτησε καταφύγιο.

Ὁ Ἅγιος εἶδε τόσο φοβισμένο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἐρώτησε τί ἔχει. Ἐκεῖνος ὠμολόγησε, ὅτι καταδιώκεται ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τοῦ Σιγούρου, τὸν ὁποῖον ἐφόνευσε. Ὁ Διονύσιος, σὰν ἄνθρωπος καὶ ἀδελφὸς λυπήθηκε πολύ. Πειράχθηκε ἀφάνταστα, διότι ἦταν ὁ μόνος ἀδελφὸς ποὺ εἶχε. Ἐλᾶτε στὴ θέσι του . Ἀλλὰ χωρὶς νὰ φανερώσει τὴν ταυτότητά του τὸν ἐρώτησε μὲ παράπονο:

-Ἄνθρωπε, σὲ τί σοῦ ἔφταιξε ἐκεῖνος ὁ καλὸς ἄρχοντας καὶ τὸν θανάτωσες ἄδικα ;

Παρ᾿ ὅτι πληγώθηκε ἡ καρδιά του, τοῦ πρόσφερε φαγητό, νερὸ καὶ τὸν συμβούλεψε. Προσπάθησε νὰ τὸν κάμῃ νὰ μετανοήσῃ γιὰ νὰ γλυτώσῃ τὴν αἰώνια Κόλασι .

Σ᾿ ὅλη του δὲ τὴ μετέπειτα ζωὴ προσπάθησε ὁ φονιὰς διὰ τῆς μετανοίας νὰ ἐξιλεωθῇ . Ἀκολούθως τὸν ἔβγαλε στὸ γιαλό , κάτω ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Τοῦ ἔδωσε τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια , χρήματα καὶ τροφές , γιὰ τὸ ταξίδι , τὸν ἔβαλε μέσα σ᾿ ἕνα πλοῖο καὶ τὸν ἐφυγάδευσε πρὸς τὴν Πελοπόννησο.

Πόση μεγάλη ἀνεξικακία εἶχε, γιὰ νὰ φερθῇ ἔτσι στὸ φονιὰ τοῦ ἀγαπημένου καὶ μόνου ἀδελφοῦ του!

Γιὰ τὴ ζωή του στὸ Μοναστήρι γράφει ὁ βιογράφος του τὰ ἑξῆς:

« Καθὼς λοιπὸν ἀνέβη μὲ τὸ σῶμα ὑψηλὰ ὁ Διονύσιος, πορευόμενος εἰς τὰ ὑψίβατα ἐκεῖνα ὄρη, τοιουτοτρόπως ὕψωσε καὶ τὸν νοῦν, ὅλως διόλου εἰς τὰ οὐράνια. Δὲν ἐφαντάζετο τίποτε ἄλλο, εἰμὴ μόνον τὸ ἀσύγκριτον κάλλος τῆς Τρισυλίου Θεότητος. Καὶ τόσον ἐλέπτυνε τὴν ψυχήν του μὲ τὰς νοερὰς θεωρίας, ὥστε δύναμαι νὰ εἴπω, ὅτι ἔγινε ὅλος οὐράνιος. Ἀφήνω διηγούμενος τὰς παθοκτόνους νηστείας, τὰς νυχθημέρους προσευχάς, τὰς χαλεπὰς καὶ σωματοτιμωρητικὰς χαμευνίας… Δὲν λέγω τὴν ἀσχόλαστον ἐλεημοσύνην, διὰ τῆς ὁποίας ἐφαίνετο μία βρύσις ἀέναος , ποτίζουσα δαψιλῶς τοὺς διψασμένους πένητας , ἔχων τὴν συνήθειαν κάθε χρόνον , πρὸς τὸ Ἅγιον Πάσχα , νὰ στέλλῃ μίαν μεγάλην λέμβον τοῦ Μοναστηρίου εἰς τὴν πόλιν , φορτωμένην ἀπὸ σιτάρι, ὄσπρια , ἀρνία , ἐρίφια καὶ ἄλλα βρώσιμα , νὰ τὰ διαμοιράζουν εἰς τοὺς πτωχοὺς κυρίως , κατὰ τὴν παραγγελίαν του».

Ἡ κοίμησί του

Ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου ἔτσι συνέχισε μέχρι τέλους. Σὲ βαθειὰ γεράματα αἰσθάνθηκε τὸν ἑαυτόν του, ὅτι ἐπλησίαζε ὁ καιρὸς νὰ ἀπέλθῃ. Ἐφανέρωσε τοῦτα στὰ πνευματικά του παιδιά, τὰὁποῖα θρηνοῦσαν τὴν στέρησι τοῦ Γέροντά τους. Ἔτσι δεόντως, προετοιμασμένος, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὰ χέρια τοῦ Πλάστου, τὴν 17ην Δεκεμβρίου 1622, εἰς ἡλικίαν 75 ἐτῶν. Ὅλη τὴν περιουσία του τὴν ἄφησε στὸ μοναστήρι.

Τελευταία του ἐπιθυμία ἦταν νὰ τὸν ἐνταφιάσουν στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Στροφάδων, ὅπου ἔγινε μοναχός. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Μετὰ τριετίαν ἐπραγματοποιήθη ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν του λειψάνων. Εὑρέθη ὁλόσωμος καὶ μὲ εὐωδίαν. Γι᾿ αὐτὸ τὸ ἐναπέθεσαν στὸν νάρθηκα τοῦ ναοῦ καὶ ὕστερα ὄρθιον στὸ δεσποτικό . Ὁ Ἱστορικὸς Φερράρι , στὸ ἔργο του « Ἱστορικαὶ σημειώσεις », ἀναφέρε ι, ὅτι διελθὼν ἐκ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ « εἶδε τὸ ἅγιον λείψανον ἐπὶ τοῦ ἐπισκοπικοῦ θρόνου ἀκέραιον, ἐκτὸς δύο ὀδόντων καὶ τοῦ ἄκρου τῆς ρινός».

Ἀνακηρύσσεται Ἅγιος

Τὰ θαύματα, ποὺ ἐπιτέλεσε ὁ ἅγιος ζωντανὸς καὶ μετὰ θάνατον εἶναι πολλά. Ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια, μετὰ τὸν θάνατόν του , εἶχεν ἐπιβληθῆ στὴ συνείδησι τῶν Χριστιανῶν ὡς ἅγιος. Χωρὶς ἐπισήμως νὰ τὸν ἔχῃ ἀνακηρύξει ἡ Ἐκκλησία , οἱ πιστοὶ τὸν ἐσέβοντο καὶ τὸν τιμοῦσαν ὡς Ἅγιον. Συνέβη κάτι παρόμοιο καὶ μὲ τὸν νεοφανέντα Ἅγιο Νεκτάριο.

Τὸ 1703 οἱ μοναχοὶ τῶν Στροφάδων ἀποστέλλουν ἐπιτροπὴ μὲ δύο πατέρες τῆς Μονῆς στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἔφεραν μαζύ τους καὶ πολυσέλιδη ἀναφορὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ζακύνθου – Κεφαλληνίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἐξετίθεντο λεπτομερῶς τὰ τῆς ζωῆς καὶ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου. Τὴν ἀναφορὰν ὑπέγραψε ὁ ἐπίσκοπος Τιμόθεος καὶ ὁ ἡγούμενος τῶν Στροφάδων, Ἄνθιμος Κοριανίτης.

Μὲ αὐτὴ ἐπρότειναν τὴν ἀνακήρυξι τοῦ Διονυσίου σὲ ἅγιο.

Πράγματι, ὁ Πατριάρχης ἐξέδωκε ἕνα ἐκτενῆ συνοδικὸν τόμον, ὁ ὁποῖος ἐχωρίζετο σὲ τρία μέρη. Στὸ πρῶτο μέρος ἐκτίθεται ἡ ὑποχρέωσις τῆς Ἐκκλησίας νὰ τὸν τιμᾶ ὡς Ἅγιο. Εἰς τὸ δεύτερο μέρος ἐκτίθεται ὁ βίος τοῦ ἁγίου . Εἰς δὲ τὸ τρίτον μέρος καθορίζεται ἡ ἁγιωνυμία καὶ ἡ ἑορτὴ ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου εἰς τὴν Μονὴν Μεταμορφώσεως στὶς Στροφάδες. Ὁ τόμος φέρει χρονολογίαν 1703 καὶ ἔχει τὴν ὑπογραφὴν δέκα συνοδικῶν.

Μετάθεσι τοῦ ἱεροῦ λειψάνου στὴ Ζάκυνθο

Μετὰ τὸν πόλεμο ποὺ ἔγινε μεταξὺ τῶν Τούρκων καὶ τῶν Βενετῶν τὸ 1716 , ὁ Τοῦρκος ναύαρχος Χοτζᾶ Πασᾶς ἀπείλησε τὴ Ζάκυνθο , ὅτι θὰ τὴν κατέστρεφε ἂν δὲν ὑπετάσσετο στὸ Σουλτάνο. Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς ἔκρυψαν τὰ πολύτιμα κειμήλια καὶ τὸ Ἱ. Λείψανο μέσα σὲ μία σπηλιά, ἐπειδὴ φοβήθηκαν, μήπως λεηλατηθῇ καὶ τὸ Μοναστήρι. Εὐτυχῶς οἱ Τοῦρκοι νικήθηκαν καὶ ἔφυγαν. Μία ὅμως μοίρα ἀπὸ ἑπτὰ πλοῖα ἦλθαν στὸ Μοναστήρι καὶ τὸ λεηλατοῦσαν ἐπὶ τέσσαρες ἡμέρες.

Πολλοὺς μοναχοὺς ἐφόνευσαν καὶ τέλος ἔκαψαν τὰ σώματά τους. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου δὲν τὸ ἐπείραξαν, παρὰ μόνον τέσσερις χριστιανοὶ τοῦ πληρώματος τοῦ ἔκοψαν τὰ δύο χέρια καὶ τὰ ἐτεμάχισαν σὲ τέσσερα μέρη. Ὁ ἀρχηγὸς σκέφθηκε, ὅτι τὰ χέρια αὐτὰ θὰ εἶχαν ἀξία. Τὰ πῆρε ἀπὸ ἐκείνους καὶ τὰ ἐπώλησε τὸ μὲν ἕνα στὸν ἐπίσκοπο Χίου Ἀγαθάγγελο, τὸ δὲ ἄλλο σὲ ἕνα εὐσεβῆ μοναχὸ Ἀκάκιο. Αὐτοὶ ἀργότερα τὰ ἐπέστρεψαν στὶς Στροφάδες. Τὸ ἀριστερὸ χέρι εὑρίσκεται στὴ Μονὴ τῆς παναχράντου στὴν Ἄνδρο .

Μετὰ τὴ λεηλασία πέντε μοναχοὶ ἐπεβιβάσθησαν τοῦ Δαλματικοῦ πλοίου «Ἅγιος Ἀντώνιος» καὶ μὲ τὸ Ἱ. λείψανο ἦλθαν στὴ Ζάκυνθο τὴν 22αν Αὐγούστου τοῦ 1717. Τὸ σκήνωμα ἐναπετέθη στὸν ἐπισκοπικὸ Ναό. Ἀπὸ τότε ἡ κοινότης τῆς Ζακύνθου ἐνεκήρυξε τὸν Ἅγιο Πολιοῦχον τοῦ νησιοῦ , ἀντὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου , ποὺ εἶχαν προηγουμένως. Τὴν 24ην Αὐγούστου ὥρισε ὡς ἐπέτειον τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου. Ἡ λιτανεία τῆς ἰδίας ἡμέρας καθιερώθηκε ἀργότερα κατὰ τὸ 1901, ἐπὶ ἀρχιεπισκόπου Ζακύνθου Διονυσίου Πλέσα.

Θαύματα μετὰ τὴν κοίμησι

Ἀπὸ τότε ποὺ ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος μέχρι σήμερα ἐπετέλεσε ἀναρίθμητα θαύματα. Ἀνθρώπινες πονεμένες ὑπάρξεις ἔρχονται μπροστὰ στὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν παρακαλοῦν νὰ τοὺς κάνῃ καλά. Ξέρουν τὴν παρρησία, ποὺ ἔχει στὸ Θεό. Γι᾿ αὐτὸ μὲ ἐπιμονὴ καὶ πίστη στὴν Παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ ζητοῦν τὴν γιατρειά τους.

Τὸ λάδι τῆς κανδήλας τοῦ Ἁγίου

Στὸ Μοναστήρι ἔτυχε νὰ εἶναι κάποιος ξένος δαιμονιζόμενος. Βλέποντας οἱ Πατέρες τὸν ἄνθρωπο νὰ βασανίζεται ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα, πῆραν λάδι ἀπὸ τὴν κανδήλα τοῦ Ἁγίου. Τὸν ἔχρισαν μὲ αὐτὸ καὶ διάβασαν τοὺς ἐξορκισμοὺς τοῦ Μ. Βασιλείου. Ὕστερα ἀπὸ λίγο ὁ ἄνθρωπος ἔγινε καλὰ καὶ ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του. Ἐδόξαζε τὸ Θεὸ καὶ εὐχαριστοῦσε τὸν Ἅγιο ποὺ τὸν ἀπάλλαξε ἀπὸ τὸ φοβερὸ δαιμόνιο.

Ξαναμπαίνει μόνος του στὴ λάρνακα

Στὸ Μοναστήρι ἦταν Ἡγούμενος ὁ Δανιήλ. Ἦταν καλὸς καὶ σεμνός. Ἀργότερα ἔγινε καὶ ἐπίσκοπός της περιοχῆς. Αὐτὸν τὸν ἐβασάνιζε κάποια ἀμφιβολία σχετικὰ μὲ τὴν ἁγιότητα τοῦ Ἁγίου Διονυσίου. Ἔλεγε πολλὲς φορὲς μὲ τὸ μυαλό του:

-Ἄραγε ὁ Διονύσιος νὰ εὑρίσκεται στὸ χορὸ τῶν Ἁγίων, ὅπως ἐμεῖς τὸν τιμοῦμε ἢ ὄχι;

Αὐτὴ ἡ σκέψη, εἴπαμε τὸν βασάνιζε πολύ. Μία μέρα ὅμως στὸν ὕπνο τοῦ βλέπει τὸν ἐκκλησιάρχη νὰ τοῦ χτυπᾶ τὴν πόρτα καὶ νὰ ζητᾶ τὴν εὐλογία του , γιὰ νὰ σημάνῃ τὸν Ὄρθρο. Μετὰ ἀπὸ ὀλίγη ὥρα ξύπνησε καὶ νόμισε , ὅτι πραγματικὰ εἶχε δώσει τὴν ἄδεια νὰ σημάνῃ. Κατηγοροῦσε δὲ τὸν ἑαυτό του , γιατὶ τὸν πῆρε ὁ ὕπνος καὶ ἄργησε νὰ πάῃ στὸν Ὄρθρο.

Ντύνεται βιαστικὰ καὶ κατεβαίνει στὴν Ἐκκλησία. Μόλις ὅμως ἔφθασε ἀπέναντι ἀπὸ τὴ λάρνακα , βλέπει ὄρθιο τὸν Ἅγιο ἐν μέσῳ δύο ἱερέων λευκοφορεμένων καὶ δύο ἱεροδιακόνων. Τὰ χέρια του ὁ Ἅγιος τὰ εἶχε ἀκουμπισμένα πάνω στοὺς ὤμους τους. Οἱ διάκονοι ἕντυναν τὸν Ἅγιο μὲ τὴν ἀρχιερατικήν του στολήν. Ἕνας δὲ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς λέγει στὸν Ἡγούμενο: Πείσθηκες τώρα ἢ ἀκόμα ἀμφιβάλλεις;

Ταράχθηκε ὁ Ἡγούμενος ἀπὸ τὸ ὅραμα, φοβήθηκε καὶ βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὸ Ναό.

Μετάνοιωσε ὅμως καὶ ξαναγύρισε νὰ ἰδῇ, ἂν πραγματικὰ τοῦτο ἦταν ἀληθινό. Στὴν πόρτα φθάνοντας , βλέπει τὸν Ἅγιο νὰ σύρεται μόνος του καὶ νὰ μπαίνει στὴν ἴδια τὴ λάρνακα.

Τρομαγμένος γυρίζει στὸ κελλί του καὶ ἀναφέρει τοῦτο στοὺς πατέρες . Ὅλοι ἐδόξασαν τὸν Θεὸν καὶ στερεώθηκαν στὴν πίστη , ὅτι ὁ Ἅγιος συνευφραίνεται μὲ τοὺς λοιποὺς Ἁγίους στὸν Οὐρανό. Ζητώντας κατόπιν συγνώμη γιὰ τὴν ὀλιγοπιστία του ὁ Ἡγούμενος , ἔγινε στὸ ἑξῆς θερμότατος κήρυκας τῆς ἁγιότητος καὶ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου Διονυσίου.

Ἀνέστησε τὸ νεκρὸ παιδί

Κάποιο ἀνδρόγυνο ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο εἶχε παντρευτεῖ πρὸ δέκα ἐτῶν καὶ δὲν εἶχαν ἀποκτήσει παιδί. Γι᾿ αὐτὸ παρεκάλεσαν τὸν Ἅγιον νὰ τοὺς δώσῃ παιδί , μὲ τὴν ὑπόσχεση νὰ τὸ βαφτίσουν στὴν Ἐκκλησία του , στὴ Ζάκυνθο. Τότε δὲ εἶδε στὸ ὄνειρό της ἡ γυναίκα τὸν Ἅγιο, ὁ ὁποῖος τῆς εἶπε:

-Τί θέλεις ἀπὸ μένα ; Ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴν προσευχή σου καὶ αὐτὸ ποὺ ποθεῖς θὰ σοῦ δοθῇ γρήγορα.

Πράγματι , ἡ γυναίκα ἀπέκτησε ἕνα γυιὸ χαριτωμένον. Μὲ αὐτὸ οἱ γονεῖς ἔγιναν πολὺ εὐτυχισμένοι καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς τους ἐδόξασαν τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον Διονύσιον.

Ἔπειτα ὅμως ἀπὸ πέντε μῆνες ἀπὸ τὴ γέννησι τοῦ παιδιοῦ, ἑτοιμάσθησαν νὰ πᾶνε στὴ Ζάκυνθο, γιὰ νὰ κάνουν τὸ τάμα τους. Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ ἄνεμος ἦταν ἀντίθετος καὶ τὸ πλοῖον ἐμποδίστηκε νὰ ἀναχωρήσῃ. Ἐν τῷ μεταξὺ ὅμως ἀρρώστησε βαρειὰ τὸ παιδί τους. Ἀλλ᾿ αὐτὸ δὲν τοὺς ἐσταμάτησε καὶ ἀνεχώρησαν , μόλις σταμάτησε ἡ κακοκαιρία. Ἀλλὰ δυστυχῶς , ὅταν ἦσαν λίγο μακρυὰ ἀπὸ τὴ Ζάκυνθο ἕως τρία μίλια, τὸ ἀγαπημένο τους παιδὶ ἀπέθανε. Μπορεῖ νὰ φαντασθῇ κάθε ἕνας τὰ κλάματα καὶ τὰ δάκρυα ποὺ ἔχυσαν οἱ δυστυχεῖς αὐτοὶ γονεῖς. Ὁ δὲ ἀέρας ἀντηχοῦσε ἀπὸ τὶς πένθιμες φωνές τους.

Ἐπὶ τέλους ἀγκυροβόλησε τὸ πλοῖο στὸ λιμάνι κατὰ τὸ ἀπόγευμα. Τὴν ἑπομένη δὲ ἡμέρα τὸ πρωί, παρ᾿ ὅλον ποὺ ἦσαν ἀποθαμένο τὸ παιδί τους , θέλησαν νὰ τὸ προσφέρουν στὸν Ἅγιο οἱ ἀγαθοὶ καὶ ἀτυχεῖς ἐκεῖνοι γονεῖς.

Ἐπῆγαν, λοιπόν, τὸ ἀποθαμένο παιδί τους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου, ἀκολουθούμενοι ἀπὸ πολλοὺς χριστιανούς. Ἀπέθεσαν τὸ πτῶμα του κοντὰ στὴν Λάρνακα τοῦ Ἁγίου. Ἔκλαιγαν καὶ ἔλεγαν:

-Ἅγιε Διονύσιε, ἐχάσαμε τὸ παιδί μας ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας. Ἀλλὰ τὸ φέραμε, ἔστω καὶ νεκρὸ σὲ σένα.

Τότε ξαφνικά, ὢ τοῦ θαύματος ! τὸ παιδάκι ἄνοιξε τὰ μάτια του, ἔκλαιγε καὶ ζητοῦσε τὴ μητέρα του ! Μόλις εἶδαν τὸ θαῦμα ὅλοι , ὅσοι ἦσαν ἐκεῖ , γονάτισαν καὶ ἐφώναζαν τὸ « Κύριε, ἐλέησον ». Ἡ λυπημένη μητέρα του , βλέποντας τὸ παιδί της ξαναζωντανεμένο , ἐνῶ ἐπὶ δεκαοκτὼ ὧρες ἦταν νεκρό , λιποθύμησε καὶ ἔμεινε σὰν νεκρή.

Ἔπειτα, μόλις συνῆλθε, τὸ ἐπῆρε στὴν ἀγκαλιά της. Κατόπιν τὸ ἐβάπτισε καὶ τὸ ὠνόμασε Διονύσιο. Ἔπειτα ἔφυγαν εὐχαριστημένοι καὶ χαρούμενοι οἱ εὐλαβεῖς ἐκεῖνοι γονεῖς. Ἐδόξαζαν τὸν Θεὸν καὶ ἐκήρυτταν παντοῦ αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικὸ θαῦμα. Εὐγνωμονώντας δὲ ὁ Διονύσιος δὲν ἔλειπε ποτὲ στὴ γιορτὴ τοῦ Ἁγίου, ὅπου ἔφερνε σὰν τάμα τὸ κερί του καὶ τὸ λιβάνι του.

Ἐμπόδισε τὴ δέηση γιὰ τὸν προτεστάντη

Τὸ 1820 στὶς 17 Δεκεμβρίου, ἐγίνετο ἡ περιφορὰ τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου μέσα στὴν πόλιν τῆς Ζακύνθου. Ἔπρεπε νὰ περάσῃ κοντὰ ἀπὸ τὴν πλατεία τῶν Ἁγίων Πάντων, ὅπου ὑπῆρχε τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἄγγλου ἀρμοστοῦ Θωμᾶ Μέλταν. Θὰ ἐγίνοντο τὰ ἀποκαλυπτήρια. Ἐπρόκειτο ἐκεῖ γι᾿ αὐτὸν τὸν Προτεστάντη, τὸν αἱρετικό , νὰ γίνῃ προσευχὴ καὶ δέησις. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἐπιτρέπεται . Ὁ Ἅγιος ἔκαμε τὸ θαῦμα του καὶ δὲν ἔγινε ἡ προσευχή . Διότι τὴ νύχτα ἔγινε μεγάλος σεισμὸς καὶ τὸ πρωὶ ἔπεσε μεγάλο χαλάζι καὶ φοβερὴ βροχή , ποὺ ἐμποδίζανε νὰ γίνῃ ἡ τελετή.

Τότε ἀναγκάσθηκαν νὰ φέρουν καὶ νὰ θέσουν τὸ Ἅγιο Λείψανο στὴν Ἐκκλησία τῆς Φανερωμένης. Κατὰ τὴν περίοδον αὐτὴν ἀντιπρόσωπος τῆς Ἀγγλίας ἦτο ὁ συνταγματάρχης Ρός. Τὸν συνόδευε δὲ καὶ κάποιος Ἄγγλος ναύαρχος. Ἐπῆγε ὁ Ρὸς στὴν Ἐκκλησία τῆς Φανερωμένης καὶ διέταξε νὰ μὴ μείνῃ κανεὶς μέσα παρὰ μόνο ἐκεῖνος , ὁ ναύαρχος καὶ οἱ ἐπίτροποι. Ἔκαμε τὴν προσευχή του γονατιστὸς καὶ μὲ μεγάλην συγκίνηση ἔβαλε στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου Λειψάνου τὸ χρυσὸ ἐγκόλπιο, τὸ ὁποῖον τοῦ εἶχαν δώσει οἱ κάτοικοι τῆς Λευκάδος γιὰ τὴν καλήν του διοίκησιν καὶ γιὰ τὰ καλὰ ποὺ ἔκαμε. Ὑπάρχει ἀκόμη καὶ σήμερα αὐτὸ ἐπάνω εἰς τὸ Ἅγιο Λείψανο, ὡς ἀπόδειξις γιὰ τὸ θαῦμα, ποὺ ἔγινε.

Βλέπει ὁ τυφλὸς τσαγκάρης

Ἕνας τσαγκάρης ὀνομαζόμενος Παναγιώτης Καλουντζόπουλος, ἀπὸ τὴν Ζάκυνθο, ἔτρεφε τὴν οἰκογένειά του μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου του. Ἔμεινε δὲ ἐντελῶς ἀόμματος. Ἡ γυναίκα του ὅμως τοῦ εἶπε νὰ παρακαλέσῃ τὸν Ἅγιο, γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ξαναδῇ. Τότε, αὐτὸς ἔβαλε στὰ χέρια του τὴν Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν φιλοῦσε μὲ στεναγμοὺς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του καὶ τοῦ ζητοῦσε τὴν βοήθειά του.

Τὴν 14ην ὅμως τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου βλέπει στὸ ὄνειρό του τὸν Ἅγιον, σὰν Δεσπότην , ντυμένο μὲ τὸν ἐπανωμανδύαν του. Ὁ Δεσπότης τὸν ἐπλησίασε, τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ δεξὶ χέρι καὶ τοῦ λέγει:

-«Κουράγιο παιδί μου. Νὰ πιστεύῃς στὸ Θεὸ καὶ σὲ τρεῖς μέρες θὰ ἔχεις τὸ φῶς σου καὶ θὰ γίνῃς καλά, ἀλλὰ νὰ μὴ τὸ φανερώσῃς αὐτό σε κανένα, ἕως ὅτου γίνῃς ἐντελῶς καλά ». Μόλις τοῦ εἶπε αὐτὰ ἔγινε ἄφαντος.

Ὅταν ξύπνησε ὁ τυφλὸς Παναγιώτης διηγήθηκε τὸ ὄνειρο στὴν γυναίκα του, μὲ τὴν διαφορὰν ὅμως νὰ μὴ τὸ πῇ σὲ κανένα. Ἐζήτησε κατόπιν τὴν Εἰκόνα τοῦ Δεσπότου Αἰγίνης Διονυσίου καὶ τὴν ἀσπάσθηκε μὲ μεγάλο σεβασμό. Στὸν ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, μόλις ἄκουσε τὸν πρῶτον κανονιοβολισμόν, θυμήθηκε τὸ ὄνειρο, ποὺ εἶδε. Γονάτισε πάνω στὸ στρῶμα του μὲ τὴν βοήθειαν τῆς γυναίκας τοῦ παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα τὸν Ἅγιον. Ἔγινε τότε τὸ θαῦμα καὶ εἶδε ὀλίγον:

Τὴν ἄλλην ἡμέραν τὸ πρωί, τὴν δεκάτην ἑβδόμην του μηνὸς Δεκεμβρίου, γιορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ γίνεται ἡ Λιτανεία τοῦ ἁγίου Λειψάνου στὴν πόλι τῆς Ζακύνθου. Ὅταν περνοῦσε τὸ Ἅγιον Λείψανον κάτω ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ἀρρώστου, σηκώθηκε αὐτὸς ἀπὸ τὸ κρεβάτι βοηθούμενος καὶ ἀπὸ τὴ γυναίκα του. Τότε καὶ οἱ δύο ἐγονάτισαν καὶ ἔκαμαν θερμὴ προσευχὴ στὸν Ἅγιον. Καί, ὤ! τοῦ παραδόξου θαύματος ! Δὲν εἶχε προχωρήσει οὔτε τριάντα βήματα ἡ Λιτανεία καὶ ὁ τυφλὸς εἶδε πλέον καλὰ καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον Διονύσιον, ποὺ τὸν ἔκαμε καλά .

Ἀνοίγει ἡ λάρνακα μόνη της γιὰ νὰ προσκυνήσουν οἱ ναυαγοί

Μία μέρα ἦταν κάποιο πλοῖο ἔξω ἀπὸ τὸ νησὶ τῆς Ζακύνθου καὶ ἐκινδύνευε νὰ βυθισθῇ ἀπὸ τὴν μεγάλην τρικυμίαν. Τρεῖς ἀπὸ τοὺς ναῦτες ρίχτηκαν μὲ ὁρμὴ μέσα στὰ κύματα καὶ παρεκάλεσαν νὰ τοὺς βοηθήσῃ ὁ Ἅγιος Διονύσιος. Πραγματικὰ τότε ὁ Ἅγιος φανερώθηκε σ᾿ αὐτούς, ἡσύχασε τὴν δύναμιν τῶν κυμάτων καὶ τοὺς ἐπῆγε κολυμβώντας στὴ Ζάκυνθο. Ἔπειτα ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαῦμα ἀμέσως, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἦταν βρεγμένοι καὶ κουρασμένοι, πήγανε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου, διὰ νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Ἅγιο, ποὺ τοὺς ἔσωσε.

Ζήτησαν ἐκεῖ νὰ ἀνοίξουν τὴν ἱερὴ Λάρνακα, γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὸ Ἅγιο Λείψανο. Ἤθελαν νὰ βρέξουν μὲ τὰ δάκρυά τους ἀπὸ εὐγνωμοσύνη τὰ πόδια τοῦ Ἁγίου. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἔλειπε ὁ ἐφημέριος, ποὺ κρατοῦσε τὰ κλειδιὰ τῆς λάρνακας καὶ θὰ ἔφευγαν χωρὶς νὰ προσκυνήσουν. Τότε ἀκούγεται ἕνα τρίξιμο καί, ὢ τοῦ θαύματος! ἄνοιξε ἡ ἱερὰ Λάρναξ αὐτομάτως. Μπροστὰ στὸ θαῦμα αὐτὸ ὅλοι ποὺ ἦσαν ἐκεῖ, οἱ Ὀρθόδοξοι ἔμειναν κατάπληκτοι. Οἱ ναῦτες ἐφίλησαν τὰ πόδια τοῦ Ἁγίου μὲ μεγάλην κατάνυξιν καὶ κατόπιν ἔκλεισε πάλιν ἡ Λάρναξ αὐτομάτως. Βγῆκαν οἱ ναῦτες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ διαλαλοῦσαν τὸ θαῦμα αὐτό σε ὅλο τὸν κόσμο.

Ἡ τυφλὴ καὶ καμπουριασμένη

Κατὰ τὸ ἔτος 1841 ἀρρώστησε ἀπὸ βαρειὰ ἀρρώστεια τῶν ματιῶν ἡ κόρη τοῦ σπαρτιάτου Εὐστρατίου Ἰατρίδου. Ὀνομαζόταν Αἰκατερίνη καὶ ἔμενε στὴν Ζάκυνθο. Μεταχειρίσθηκε ὅλα τὰ μέσα τῆς ἰατρικῆς, ἀλλὰ δὲν εὑρῆκε καμμίαν γιατρειά. Τοὐναντίον ἐχειροτέρευσε τὸ κορίτσι αὐτὸ καὶ ἐκαμπούριασε ἕως τὰ γόνατα. Τότε ὁ πατέρας τῆς κοπέλας ἀπελπίσθηκε καὶ ἔτρεξε νὰ τὸν βοηθήσῃ ὁ Ἅγιος Διονύσιος. Κατὰ τὴν 17ην Δεκεμβρίου , τότε ποὺ γίνεται ἡ Λιτανεία τοῦ Ἁγίου Λειψάνου , τύλιξε μὲ ἕνα σεντόνι τὴν τυφλὴν κόρην του καὶ τὴν ἔφερε στὸν δρόμον ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ θὰ περνοῦσε ἡ Λιτανεία.

Γονατιστὸς ἐκεῖ , αὐτὸς παρακαλοῦσε τὸν Ἅγιον μὲ ζεστὰ δάκρυα. Πράγματι , πέρασε ἡ Λάρνακα μὲ τὸ Ἅγιο Λείψανο ἐπάνω ἀπὸ τὸ τυφλὸ κοριτσάκι. Τύλιξε κατόπιν πάλιν ὁ πατέρας του μὲ τὸ σεντόνι τὸ ἄρρωστο κορίτσι του καὶ τὸ ἔφερε στὸ σπίτι του . Τότε, ὢ τοῦ θαύματος ! ξαναεῖδε τὸ φῶς της ἡ Αἰκατερίνη . Καὶ δὲν γιατρεύτηκαν μόνον τὰ μάτια της, ἀλλὰ καὶ ὅλον της τὸ σῶμα.

«Εὐλογημένε σήκω καὶ ἄνοιξε»

Κάποιος ἄλλος, ὀνόματι Ἰωάννης Μποφαρδιός , ποὺ ἦτο ἀπὸ τὸ προάστειον Πόχαλιν, εἶχε πιασθῆ καὶ ἐβαστάζετο ὄρθιος μὲ δύο δεκανίκια. Ὅταν ἦταν ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου, πῆγε μὲ δυσκολία τὸ ἀπόγευμα στὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου διὰ νὰ τὸν παρακαλέσῃ , νὰ τὸν λυπηθῆ , καὶ νὰ τὸν βοηθήση , ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐχειροτέρευσε ἡ κατάστασίς του δὲν μπόρεσε νὰ ἀναχωρήσῃ καὶ ἐπῆρε τὴν ἀπόφασιν νὰ μείνη ὅλη τὴν νύκτα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου μοναχός του. Ὅταν τὴν νύχτα ἐκτύπησαν οἱ Καλόγεροι τὴν πόρτα καὶ αὐτὸς δὲν μποροῦσε νὰ σηκωθῇ νὰ ἀνοίξῃ , ἄκουσε νὰ βγαίνῃ μία παράξενη φωνὴ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Λάρνακα καὶ νὰ τοῦ λέγῃ:

-«Εὐλογημένε, σήκω καὶ ἄνοιξε». Τότε δυνάμωσε ὀλίγον καὶ ἀκουμπώντας στὰ στασίδια , ἄνοιξε τὴν πόρτα . Τὸ πρωὶ μετὰ τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀπεφάσισε μὲ τὴν βοήθεια τῶν δυὸ μπαστουνιῶν του νὰ γυρίσῃ στὸ σπίτι του στὴν Πόχαλιν . Πηγαίνοντας ὅμως , κατάλαβε ὅτι ἄρχισε νὰ ἀναλαμβάνῃ τὶς δυνάμεις του . Καὶ ὅταν ἔφθασε στὸ σπίτι του , ἦταν πιὰ τελείως καλά.

Ὁ σεληνιασμένος καπετάνιος

Κάποιος Νικόλαος Ντιρλῆς ποὺ ἤρχετο μὲ ἕνα μικρὸ πλοῖο στὴν Ζάκυνθο, ἔπασχε ἀπὸ σεληνιασμό . Ὅταν δὲ ἐπλησίασε τὸ πλοιάριο στὴν Ζάκυνθο καὶ ὁ ἄρρωστος εἶδε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου , τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν βοηθήσῃ νὰ γίνῃ καλὰ καὶ ὢ τοῦ θαύματος ! ἔγινε ἀμέσως καλά.

Ὁ Ἄγγλος πλοίαρχος

Ἕνας Ἄγγλος πλοίαρχος εἶχε ἀγκυροβολήσει στὸν ὅρμον τοῦ Κεριοῦ τῆς νήσου Ζακύνθου, ἐπειδὴ ἦταν μεγάλη τρικυμία αὐτὴν τὴν ἡμέρα. Εἶδε ὅμως ἐκεῖ τὸν Νικόλαον Κουτσουκέλην , φύλακα τοῦ Ὑγειονομικοῦ νὰ προσεύχεται γονατιστός. Τὸν ἐρώτησε καὶ ἔμαθε, ὅτι προσεύχεται στὸν Ἅγιο Διονύσιο.

-«Μπορῶ, τοῦ εἶπε καὶ ἐγὼ νὰ τὸν παρακαλέσω γιὰ νὰ σωθοῦμε ;».

-«Καὶ γιατί ὄχι ; Τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος.

Ἔβγαλε λοιπὸν τότε τὸ πηλίκιόν του ὁ Ἄγγλος πλοίαρχος καὶ παρεκάλεσε τὸν Ἅγιο. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος ! ἐκόπασε ἀμέσως ἡ τρικυμία καὶ ἔγινε γαλήνη. Ὅταν ἔφθασε στὴν Ζάκυνθο ἔκαμε δῶρο ἕνα ἀσημένιο κανδήλ ι. Ὁσάκις μάλιστα ἐρχόταν στὴν Ζάκυνθο , δὲν ἐξεχνοῦσε νὰ προσφέρῃ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου ἀρκετὲς λαμπάδες.

Ξυπνᾶ τὸν νεωκόρο

Τὸ 1849 ὁ νεωκόρος Ἱλαρίων Γκερπέσης τρεῖς φορὲς εἶδε στὸ ὄνειρόν του τὸν Ἅγιον. Τὴν δὲ τετάρτην φορὰν εἶδε τὸν Ἅγιον νὰ τὸν σύρῃ ἀπὸ τὸ μπράτσο του καὶ νὰ τοῦ λέγῃ:

–« Σήκω ». Τότε ἐκεῖνος ξύπνησε , παίρνει τὰ κλειδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἀνοίγει καὶ βλέπει νὰ καίγεται τὸ κουτὶ τῆς Ἐλεημοσύνης , στὸ ὁποῖον μετεδόθη ἡ φωτιὰ ἀπὸ μίαν λαμπάδα , ποὺ τὴν ἐξέχασαν ἀναμμένην. Ἔσβησε , ἀμέσως τὴ φωτιὰ καὶ εὐχαρίστησε τὸν Ἅγιο.

Τὸ καρκούνι

Κάποτε τὴν 16ην τοῦ Δεκεμβρίου ἐγίνετο ὁ Ἑσπερινός. Τὴν ὥρα ποὺ ἔλεγαν τὸ «Φῶς ἱλαρὸν» κροτοῦσαν τὰ καρκούνια. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ μπῆκε στὴν κοιλιὰ ἑνὸς παιδιοῦ, ὀνόματι Χρήστου Σεμιτέκλου, ἀπὸ τὸ Ποχάλειο. Ἔπειτα ἀπὸ εἴκοσι ἡμέρες αἰσθάνθηκε τὸ παιδὶ δυνατοὺς πόνους στὴν κοιλιά του καὶ ὢ τοῦ θαύματος , τὸ κακὸ ποὺ ἔπαθε βγῆκε ἀπὸ τὸ συνηθισμένο μέρος, διότι αὐτὸς παρακαλοῦσε πάντοτε τὸν Ἅγιον νὰ τὸν βοηθήσῃ. Δὲν ὑπῆρχαν τότε νοσοκομεῖα καὶ τὰ μέσα δι᾿ ἐγχειρήσεις καὶ κατέφυγαν μόνον στὸν Ἅγιο. Αὐτὸς ἦταν ὁ γιατρός τους σὲ κάθε ἀρρώστιά τους.

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὑποδέχεται τὸν Ἅγιον Νεκτάριο

Ὅταν ἐπῆγε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στὴν Αἴγινα καὶ ἀνέβαινε τὸν ἀνήφορο, γιὰ νὰ πάῃ στὴ Μονή , ὅπου ἐγκατεστάθη ὁριστικῶς , τότε συνάντησε στὸ δρόμο τὸν Ἅγιο Διονύσιο Αἰγίνης. Αὐτός , ὡς γνωστόν, ὑπῆρξε ἄλλοτε Ἐπίσκοπος Αἰγίνης καὶ τώρα τὸ λείψανό του διατηρεῖται ἄθικτο στὴν Ζάκυνθο . Στὴν Αἴγινα σώζεται ἀκόμη τὸ ἐκκλησάκι καὶ τὸ κελί του . Σ᾿ αὐτὸ ἀσκήτευε, ὅταν ἤτανε Δεσπότης Αἰγίνης.

-Ἔλα Νεκτάριε , τοῦ εἶπε. Σὲ περιμένω . Πίσω του , ὅμως στεκόταν ἕνας στρατιωτικός. Ἐρωτᾶ ὁ Νεκτάριος τὸν Ἅγιο Διονύσιον:

-Καὶ ὁ Ἀδελφὸς ποιὸς εἶναι ;

-Εἶναι ὁ Μηνᾶς, τοῦ ἀπαντᾷ. Καὶ αὐτὸς ἐδῶ μένει.

Αὐτὸ βέβαια διαδόθηκε κατόπιν παντοῦ. Ὁ δὲ Ἅγιος Νεκτάριος, ποὺ ἤτανε ξένος πρὸς τὴν Αἴγινα , ρώτησε τοὺς ντόπιους :

-Ἔχετε ἐδῶ κανένα Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ ;

-Ὄχι, Σεβασμιώτατε , τοῦ ἀπάντησαν. Μόνον ἕνα ἐρημοκκλήσι εἶναι κάπου πολὺ μακριά.

-Καὶ ποῦ εἶναι αὐτό ; Τοὺς ρώτησε πάλιν.

-Εἶναι ἀπάνω ἀπὸ τὴν Ἁγία Μαρίνα καὶ κοντὰ στὸ Μεσαγρό . (Ἦταν κοντὰ στὸν ἀρχαῖον ναὸν τῆς Ἀφαίας ).

Ἔπειτα ὅμως ἀπὸ δύο χρόνια , μετὰ τὴν ἐγκατάστασίν του , ἐπῆρε ὁ Ἅγιος δύο ἀδελφές , λιβάνι , κεριὰ καὶ λάδι. Καὶ ἕνα πρωὶ ξεκίνησαν μὲ ζῶα νὰ βροῦν τὸ ἄγνωστο ἐκκλησάκι . Πράγματι , τὸ βρῆκαν . Ἤτανε μικρούτσικο καὶ ἐγκαταλελειμμένο . Σ᾿ αὐτὸ κατέφυγαν ἐν καιρῷ βροχῆς καὶ κακοκαιρίας οἱ ποιμένες. Ἄναβαν ἐκεῖ φωτιά , ἔβαζαν καὶ τὰ ζῶα τους μέσα . Ὁ Ἅγιος μπῆκε στὸ Ἱερὸ καὶ προσευχήθηκε ἐπὶ πολλὴν ὥρα . Ὅταν τελείωσε καὶ βγῆκαν ἔξω ὁ Ἅγιος κοίταξε τὸν Οὐρανὸ καὶ κατόπιν ἔδειξε μὲ τὸ χέρι του τὴν τοποθεσία ἐκείνη καὶ εἶπεν:

-Ἐδῶ θὰ γίνῃ μία μέρα μοναστήρι γυναικῶν. Ἐπροχώρησε ἐν συνεχείᾳ , βηματίζοντας καὶ ἐπισημαίνοντας τὴν τοποθεσίαν.

Καὶ ὢ τοῦ θαύματος ! ἔπειτα ἀπὸ σαράντα χρόνια , ἔγινε ἡ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ κατὰ τρόπο θαυματουργικό .

Ὁ Ἅγιος στὴν ὑμνογραφία

Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι , ποὺ συγκινήθηκαν καὶ ἐμπνεύσθηκαν ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τοῦ Ἁγίου . Θὰ ἦταν κουραστικὸ νὰ ἀναγράψομε ποιοὶ εἶναι καὶ πόσοι ἐφιλοπόνησαν ἐγκώμια καὶ συνέθεσαν ἱερὲς ἀκολουθίες γιὰ τὸν Ἅγιο. Θὰ ἀναφέρωμε μόνον τοῦ Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου , τοῦ Ἰωάννου Μυρέων , Συμμαχίου καὶ Ἀραβαντινοῦ. Συνηθίζεται νὰ ψάλλουν τὴν μὲν 24ην Αὐγούστου, ὅταν ἑορτάζομε τὴν ἀνακομιδὴ τῶν Ἁγίων του Λειψάνων, τὴν ἀκολουθίαν τοῦ Ἀραβαντινοῦ , τὴν δὲ 17ην Δεκεμβρίου τοῦ Συμμαχίου.

Κέντρον τῶν ὑμνογράφων εἶναι τὸ ἐπεισόδιον τῆς συγχωρήσεως τοῦ φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του , ἡ προστασία τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδας , ἡ πραότης καὶ τὸ ἄκακον τοῦ Ἁγίου.

Πολλὲς φορὲς οἱ μοναχοὶ ἀλλάζουν τὰ χρυσοκέντητα πασουμάκια τοῦ ἁγίου , διότι κατὰ τὶς μεγάλες γιορτὲς καὶ τὶς γιορτὲς τῶν Ἁγίων Γερασίμου καὶ Σπυρίδωνος , ὅπως λέγουν , ὅτι τοὺς ἐπισκέπτεται καὶ ὅτι φθείρονται τὰ παπούτσια του ἀπὸ τὴν πορεία. Μάλιστα , στὰ παπούτσια του βρίσκουν καὶ φύκια.

Οἱ Ζακύνθιοι , ὅταν θέλουν νὰ ἐκφράσουν τὴν νοσταλγία τους γιὰ τὴν πατρίδα, ἀντὶ τοῦ «καπνὸν ἀνοθρώσκοντα νοῆσαι κ.λ.π.» τοῦ Ὀδυσσέα τῆς Ἰθάκης, εὔχονται : « Νὰ ἰδῶ τὸ καμπαναριὸ τοῦ Ἁγίου καὶ ἂς ἀποθάνω ».

Ο Διονύσιος πέθανε σε βαθιά γεράματα , 17 Δεκεμβρίου 1622 μ.Χ. Τάφηκε στη Μονή Στροφάδων και κατά την εκταφή το λείψανό του βγήκε ευωδιαστό και αδιάφθορο.Η αγιότητά του αναγνωρίσθηκε από το οικουμενικό πατριαρχείο το 1703 μ.Χ., αλλά στο νησί ένεκα του βίου του, αλλά και του λειψάνου του ετιμάτο ως άγιος αρκετά νωρίτερα.

Στις 24 Αύγούστου του 1717 μ.Χ. μετεκομίσθη το Σεπτό Σκήνωμά του στη Ζάκυνθο για να προστατευθεί από τους πειρατές. Αρχικά φυλάχτηκε στον Ιερό Ναό του Μετοχίου της Ι. Μονής, στο προάστιο Καλλιτέρος. Το 1764 μ.Χ. εναποτέθηκε οριστικά στην ομώνυμη Ιερά Μονή του, που έχτισαν oί Μοναχοί των Στροφάδων. Από τότε το Σεπτό Σκήνωμά του αποτελεί μέχρι σήμερα πόλο έλξεως χιλιάδων προσκυνητών και πηγή συνεχών ιάσεων και θαυμάτων.

Η ανακήρυξη του Αγίου Διονυσίου σαν Προστάτη της Ζακύνθου, αντί της Παναγίας της Σκοπιώτισσας και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, έγινε από την Κοινότητα Ζακύνθου ύστερ’ από το έτος 1758 μ.Χ. και πριν από το 1763 μ.Χ., όταν η Βενετσιάνικη Γερουσία ενέκρινε απόφαση του Προβλεπτή Ζακύνθου Φραγκίσκου Μανωλέσου, για την αναγνώριση σαν επίσημης ημέρας της 17ης Δεκεμβρίου κάθε χρόνου.

Ως τότε, η επέτειος της Κοιμήσεως του Αγίου Διονυσίου (17 Δεκεμβρίου), θεσπισμένη από τη Συνοδική Έκθεση του 1703 μ.Χ., γιορταζόταν ανεπίσημα, με τη λιτανεία στην πόλη του ιερού Λειψάνου και πανηγύρι. Επίσης, ορίσθηκε να γιορτάζεται επίσημα και η 24η Αυγούστου, επέτειος της μετακομιδής του ιερού Λειψάνου από τα Στροφάδια στη Ζάκυνθο, με πανηγύρι και λιτανεία του Πολιούχου στην πόλη.

====================================================

ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ…

Posted by Διηνέκης

===========================================================

Από μαθήτρια Λυκείου!

“ Δεν μπορεί να στε υπερήφανοι και να διαφημίζετε ότι κάνατε την τρίτη δόση.

Δεν μπορεί να μην σας ενοχλεί που θα σας είπαν ψέματα, σας έταξαν την ζωή σας πίσω, σας μίλησαν για τείχος ανοσίας, σας έκαναν δωρεάν πειραματόζωα και τώρα σας υποχρεώνουν κάθε τετράμηνο να κάνετε την δόση σας για να απολαμβάνετε κάποια, όχι όλα, αλλά κάποια από τα αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματά σας

.Δεν μπορεί κάποιοι να έκρυβαν τέτοια φασιστική νοοτροπία μέσα τους.

Δεν γίνεται άνθρωποι που γνωρίζω χρόνια να έκρυβαν τέτοια μισάνθρωπα, εκδικητικά συναισθήματα μέσα τους.

Δεν γίνεται να νοιώθετε υπερήφανοι με την επίδειξη πιστοποιητικού προκειμένου να πιείτε καφέ.

Δεν γίνεται να σας μιλάνε για τα παιδιά σας και για τον δυστοπικό κόσμο που ετοιμάζουν για αυτά, με την δική μας, δυστυχώς , συμμετοχή και να λέτε “ε και τι έγινε”.

Δεν γίνεται να σας λένε πότε θα βγείτε από το σπίτι σας, αν θα ακούσετε μουσική, αν θα κάτσετε όρθιοι κι εσείς να νοιώθετε κοινωνικά υπεύθυνοι που το ανέχεστε.

Δεν γίνεται να σας πασάρουν “έξυπνα” – ηλίθια μέτρα κι εσείς να βλέπετε χρησιμότητα.

Δεν γίνεται να χουν βγει σε ΟΛΑ αληθινοί, σε ότι έχουν πει, οι “ψεκασμένοι” επιστήμονες κι όχι μόνο, όρος που με χαρά αποδεχθήκατε και να μην υπάρχει εκ μέρους σας έστω διάθεση αυτοκριτικής

.Δεν γίνεται να καταπίνετε αμάσητα επιχειρήματα προς στήριξη της υποχρεωτικότητας όπως αυτό της ζώνης ασφαλείας ή της απαγόρευσης του καπνίσματος με αυτό της υποχρεωτικής ιατρικής πράξης.

Δεν γίνεται να μην γνωρίζετε λίγη ιστορία και τα φοβερά εγκλήματα που έγιναν εξαιτίας των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων.

Δεν γίνεται να μην μπορείτε να ξεχωρίσετε την επιστήμη από την εμπορευματοποιημένη επιστήμη. Τέτοια γκαβομάρα ποιά;;;;; Δεν γίνεται να λέτε ” πίστη στην επιστήμη “. Μεγαλύτερη χαζομάρα δεν έχω ακούσει.

Δεν γίνεται να μην μπορείτε να κατανοήσετε ότι το κέρδος της φαρμακοβιομηχανίας είναι η δική μας αρρώστια. Όχι ο θάνατος, αλλά η αρρώστια, η ανάγκη χρήσης των προϊόντων τους.Δεν γίνεται να πιστεύετε ότι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για το χάλι στον πλανήτη, για την εξαθλίωση, για τον ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ θάνατο 5,000 παιδιών ΑΠΌ ΠΈΙΝΑ, ξαφνικά θέλουν να σας σώσουν από έναν ιό με θνητότητα 0,20%.

Δεν γίνεται να μην έχετε διαβάσει ακούσει ότι κανένας από αυτούς που μας εκβιάζουν και θέλουν να μας σώσουν ΔΕΝ έχει καμία ευθύνη, έχουν απαλλαγεί από ΚΑΘΕ ευθύνη κι ό μόνος τελικά υπεύθυνος είναι ο απλός πολίτης.

Δεν γίνεται να μην σας υποψιάζει αυτό.Δεν γίνεται να βλέπετε δυο μάτια και μια μάσκα, να χετε να δείτε πρόσωπα ανθρώπων μήνες, να μην βλέπετε στους ανθρώπους τα συναισθήματα τους, το πρόσωπο τους και να μην σας νοιάζει. “

=============================================

*** Μπερανζέ versus Μπουρλά: Πώς θα γλυτώσουμε από όλα τα μουρλά; ***

Οι Έλληνες αποδεικνύεται ότι εδώ και πολλά χρόνια εκπαιδεύονταν ως π ε ι ρ α μ α τ ό ζ ω α που έπρεπε να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους και να γίνουν χλεχλέδες του κινητού, του καναπέ και του φραπέ.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρέχει η Ελληνική Βικιπαίδεια, ο κύριος Αλβέρτος Μπουρλά, γεννηθείς στη Θεσσαλονίκη, στις 21.10.1961, είναι Έλληνας εβραϊκής καταγωγής διδάκτωρ της Κ τ η ν ι α τ ρ ι κ ή ς Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Pfizer.

Συμπέρασμα: Τα ελληνικά πειραματόζωα χρειάζονται τον Έλληνα κτηνίατρό τους.

Διαχρονικά επίκαιρη η στιχομυθία Μπερανζέ και Ζαν στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο (μτφ.: Γ. Πρωτόπαππας, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1992, σελ. 126):

ΜΠΕΡΑΝΖΕ: […] Ένας γιατρός είναι πάντα χρήσιμος!

ΖΑΝ: Ξέρω, ξέρω… σου ξεφουρνίζει αρρώστιες που δεν υπάρχουν…

ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το κάνουν για το καλό μας. Η χαρά τους είναι να γιατρεύουνε τους ανθρώπους…

ΖΑΝ: Εφευρίσκουν αρρώστιες, σου λέω… τις εφευρίσκουν.

ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πάω πάσο… πάντως, ακόμα και αν τις εφευρίσκουν, τις θεραπεύουν!

ΖΑΝ: Εγώ μόνο σε κ τ η ν ί α τ ρ ο υ ς έχω εμπιστοσύνη !

Εγώ πάλι, για να μην μ(π)ουρλαθώ, θα μείνω ώς το τέλος Μπερανζέ που θα αμφισβητεί τους πάντες, και προπάντων τους κτηνιάτρους.

 Κωνσταντίνος Βαθιώτης

================================================

ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟ ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε πως ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε το πρωθυπουργικό μέγαρο είχαν ενημερωθεί για τη μελέτη, πριν τη δημοσίευση της – επομένως πως οι κκ. Λύτρας και Τσιόδρας την είχαν κρατήσει κρυφή, για κάποιους λόγους που είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς, εκτός εάν είχαν την πρόθεση να προξενήσουν «πολιτικές ζημίες» στη κυβέρνηση.

Λογικά τώρα αναρωτώνται οι Πολίτες ποιος λέει ψέματα, οπότε ποιος έχει το κίνητρο να πει ψέματα. Τι κίνητρο όμως να έχουν οι δύο επιστήμονες; Γιατί να θέλουν να ζημιώσουν πολιτικά την κυβέρνηση; Αντίθετα, ο πρωθυπουργός θα ήταν λογικό να θέλει να αποφύγει τις πολιτικές ευθύνες του, για ένα ενδεχόμενο έγκλημα που θα ήταν πρωτόγνωρο στα ιστορικά χρονικά.

.Analyst Team

Επικαιρότητα

Εισαγωγικά, η επίμαχη μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα αναφέρει τα εξής:

(α) αύξηση της θνητότητας των διασωληνωμένων έως και 57% εντός των μονάδων εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ), όσο μεγαλώνει ο αριθμός ασθενών και

(β) κλιμακούμενη θνητότητα εκτός των ΜΕΘ έως 87% (πηγή).

Στην ουσία λοιπόν αποκαλύπτει τα πραγματικά όρια αντοχής του εθνικού συστήματος υγείας στην Αθήνα και στην επαρχία – το οποίο έχει αποψιλωθεί μετά από δώδεκα χρόνια μνημονίων που συνυπέγραψε η ΝΔ, θυμίζοντας πως ο σημερινός υπουργός ανάπτυξης ήταν αυτός που έκλεισε νοσοκομεία με δική του απόφαση, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος.

Το εύλογο τώρα συμπέρασμα της μελέτης ήταν πως θα έπρεπε να ενισχυθεί άμεσα το σύστημα υγείας, οπότε και οι ΜΕΘ – κάτι που εάν δεν συνέβαινε, θα είχαμε τις τραγικές καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα, με τις εκατόμβες νεκρών.

Εν προκειμένω, θεωρείται εντελώς απαράδεκτο το ότι, η κυβέρνηση σπατάλησε 43,3 δις € μέσα σε δύο μόλις χρόνια για τη στήριξη της οικονομίας (με δανεικά που θα πληρώσουμε πανάκριβα εμείς και τα παιδιά μας), χωρίς να ενισχύσει σχεδόν καθόλου το σύστημα υγείας – παρά το ότι η πανδημία μαινόταν. Εκτός αυτού επέβαλε ένα εξαιρετικά αυστηρό lockdown, το οποίο κατέστρεψε κυριολεκτικά την οικονομία – αντί να κατασκευάσει επαρκείς ΜΕΘ, στελεχώνοντας τες ανάλογα. Αρκεί δε να γνωρίζει κανείς εδώ πως η Βουλή κατασκεύασε 50 καινούργιες ΜΕΘ μαζί με το κτίριο τους, με κόστος 8 εκ. €, για να καταλάβει πως ήταν εύκολο και εφικτό να συμβεί.

Το βασικό όμως πολιτικό θέμα είναι το ότι, σύμφωνα με τον κ. Λύτρα, υπήρξε ενημέρωση εκ μέρους του σε ανώτατο επίπεδο όλων αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις – οπότε λογικά συμπεραίνει κανείς πως ο πρωθυπουργός ήταν ενήμερος, αφού λειτουργεί κυριολεκτικά ως μονάρχης του επιτελικού κράτους που ο ίδιος δημιούργησε.

Εν τούτοις, ο πρωθυπουργός στη Βουλή δήλωσε ξεκάθαρα πως δεν υπάρχουν μελέτες με ενδείξεις για αυξημένη θνητότητα των διασωληνωμένων εκτός των ΜΕΘ – κάτι που προφανώς δεν ισχύει, αφού υπήρχε η μελέτη των Τσιόδρα-Λύτρα ήδη από το Μάιο. Πόσο μάλλον όταν ο κ. Τσιόδρας ήταν από την αρχή της πανδημίας ο βασικός σύμβουλος του πρωθυπουργού και επικεφαλής της επιτροπής των επιστημόνων για τη διαχείριση της πανδημίας, με τις γνωστές εμφανίσεις του στην τηλεόραση.

Ο ίδιος πρωθυπουργός πάντως είχε δηλώσει επίσης στη Βουλή πως έχει δύο μελέτες, οι οποίες τεκμηριώνουν ότι, ο ιός δεν κολλάει στα ΜΜΜ (!) – ενώ, παρά το ότι του ζητήθηκαν, δεν τις προσκόμισε ποτέ. Επομένως δεν θα ήταν η πρώτη «ανακρίβεια» εκ μέρους του – σημειώνοντας πως ο κ. Λύτρας δήλωσε στην τηλεόραση ότι, εάν δεν είχε ενημερώσει την κυβέρνηση για τη μελέτη του, θα ήταν τόσο αυτός, όσο και ο κ. Τσιόδρας υπόλογοι, αφού επρόκειτο για ένα σημαντικό θέμα δημόσιας υγείας.

Περαιτέρω, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε πως ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε το πρωθυπουργικό μέγαρο είχαν ενημερωθεί για τη μελέτη, πριν τη δημοσίευση της (πηγή) – επομένως πως οι κκ. Λύτρας και Τσιόδρας την είχαν κρατήσει κρυφή, για κάποιους λόγους που είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς, εκτός εάν είχαν την πρόθεση να προξενήσουν «πολιτικές ζημίες» στη κυβέρνηση.

Λογικά τώρα αναρωτώνται οι Πολίτες ποιος λέει ψέματα, οπότε ποιος έχει το κίνητρο να πει ψέματα. 

Τι κίνητρο όμως να έχουν οι δύο επιστήμονες; Γιατί να θέλουν να ζημιώσουν πολιτικά την κυβέρνηση; Αντίθετα, ο πρωθυπουργός θα ήταν λογικό να θέλει να αποφύγει τις πολιτικές ευθύνες του, για ένα ενδεχόμενο έγκλημα που θα ήταν πρωτόγνωρο στα ιστορικά χρονικά.

Βέβαια, θα μπορούσε ίσως να είχε ενημερωθεί μόνο το υπουργείο υγείας σε ανώτατο επίπεδο και όχι ο πρωθυπουργός – ενώ το υπουργείο υγείας να το είχε παραλείψει, για κάποιους λόγους. Δύσκολο βέβαια, αφού δεν φαίνεται να είχε κάποιο κίνητρο να το κάνει.

Κλείνοντας ο κ. Τσιόδρας στη σημερινή του δήλωση, δεν είπε αν ενημέρωσε και ποιους, όπως έκανε ο συνεργάτης του, ο κ. Λύτρας. Γιατί αλήθεια; Δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει; Χιλιάδες άτομα πέθαναν χωρίς λόγο, σύμφωνα με τη μελέτη του – οπότε δεν αιτιολογείται η ασάφεια των δηλώσεων του.

Αν είναι δυνατόν να εκφράζει μόνο τη θλίψη του για την πολιτική αντιπαράθεση που προκάλεσε η μελέτη, κατά τον ίδιο! Είναι ντροπή αυτού του είδους οι δηλώσεις για έναν επιστήμονα.

 Απαντήσεις πρέπει να δώσει και όχι να εκφράζει τα συναισθήματα του! Γνώριζε ή δεν γνώριζε ο πρωθυπουργός; Εάν πράγματι γνώριζε, γιατί δεν έχει ακόμη παραιτηθεί; Εάν δεν γνώριζε, τότε γιατί δεν έχει καταγγείλει τους υπεύθυνους για την αποτρόπαιη εγκληματική τους πράξη;

Υγειονομικό σοκ και δέος – The Analyst

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε…

Και σε λίγο, όποιος έχει την ατυχία να είναι από 60 και πάνω θα πρέπει να πληρώνει φόρο 100 ευρώ εάν δεν θέλει να τρυπηθεί . Τα σπίτια μας, εαν δεν είναι ενεργειακά ‘πράσινα’ δεν θα μπορούμε να τα εκμεταλευτούμε, τα παιδιά μας , με το έτσι θέλω, τα διδάσκουν ότι είναι ωραίο να είσαι ότι φύλο γουστάρεις, κρέας δεν θα τρώμε γιατί οι πορδές των αγελάδων μολύνουν την ατμόσφαιρα με Co2, και οι πακιστανοί μπορούν να εγκατασταθούν ανέτως στην γειτονιά μας.
Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος.
17/12/21 12:11 π.μ.

Αναρτήθηκε από amethystos

=====================================

Σταχυολογήματα … (Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ)

Ὅπου βρίσκεται ὁ Θεός, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει κακό. Ὅλα ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὸ Θεό, ἔχουν μέσα τους τὴν εἰρήνη καὶ ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὴν αὐτοκατάκριση καὶ τὴν ταπείνωση.

«Ἡ πίστη χωρίς τὰ ἔργα εἶναι νεκρή» ^{(Ἰακ 2:26)}. Ἡ ἀληθινή πίστη δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρίς τὰ ἔργα. Ὅποιος πραγματικὰ πιστεύει, ἐκεῖνος ὁπωσδήποτε θὰ κάνει καὶ καλὰ ἔργα.

Ἂν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἀγάπη στὸ Θεό καὶ ἀπὸ ἀφοσίωση στὴ ζωὴ τῆς ἀρετῆς, δὲν πολυμεριμνᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, πιστεύοντας ὅτι γι’ αὐτὸν φροντίζει ὁ Θεός, αὐτή του ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ γνήσια καὶ συνετή.

Ὅποιος πραγματικὰ ἀγαπάει τὸν Θεόν, θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ταξιδιώτη καὶ ξένο στὴ γῆ αὐτή. Στὴν ἐπιδίωξή του νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεόν, Αὐτὸν μονάχα ἀτενίζει συνεχῶς μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ του.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θ’ ἀποφασίσει νὰ ζήσει τὴν ἐσωτερική ζωή, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα πρέπει νὰ ἔχει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀρχή τῆς σοφίας.^{(Παροιμ. 1:7)}

Ὁ νοῦς τοῦ προσεκτικοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μὲ ἄγρυπνο φύλακα καὶ φρουρὸ τῆς ἐσωτερικῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀπό τὸ ὕψος τῆς πνευματικῆς ζωῆς, βλέπει μὲ τὸ καθαρό του μάτι τὶς ἐνάντιες δυνάμεις, γύρω του καί μέσα στὴν ψυχή του, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Καὶ εἶδαν τὰ μάτια μου τὶ ἔπαθαν οἱ ἐχθροί μου» ^{(Ψαλμ. 53:9)}.

Ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἔχει τὴν σάρκα του, μοιάζει μὲ ἀναμμένο κερί. Ὅπως τὸ κερί εἶναι προορισμένο νὰ λιώσει, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ πεθάνει. Ἡ ψυχή του ὅμως εἶναι ἀθάνατη, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ μεριμνοῦμε περισσότερο γιὰ τὴν ψυχή παρὰ γιὰ τὸ σῶμα : «Τὶ ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἄν κερδίσει ὁλόκληρο τὸν κόσμο, χάσει ὅμως τὴν ψυχή του ; Ἢ τὶ μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του». ^{(Ματθ. 16:26)}

Ἂν ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νὰ δοκιμάσει ὁ ἄνθρωπος ἀσθένειες, τότε Ἐκεῖνος θὰ τοῦ δώσει καὶ τὴ δύναμη τῆς ὑπομονῆς.

Πρέπει νὰ συνηθίσεις τὸν νοῦ σου νὰ «κολυμπάει» στον νόμο τοῦ Κυρίου. Κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση Ἐκείνου νὰ προσαρμόζεις καὶ τὴν ζωή σου.

Ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς ἀποκτᾶται μὲ τὶς θλίψεις. Ἡ Γραφή λέει: «Περάσαμε ἀπὸ τὴ φωτιὰ καὶ τὸν κατακλυσμὸ τῶν θλίψεων. Τελικά, ὅμως, μᾶς ὁδήγησες σὲ τόπο ἀναψυχῆς». ^{(Ψαλμ. 65:12)}

Τίποτε δὲν συμβάλλει τόσο στὴν ἀπόκτηση τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης, ὅσο ἡ σιωπὴ καὶ ἡ συζήτηση μὲ τὸν ἑαυτό μας μᾶλλον παρὰ μὲ τοὺς ἄλλους.

Μπορεῖς, βλέποντας τὸν ἥλιο μὲ τὰ φυσικὰ μάτια, νὰ μὴ χαίρεσαι ; Μὰ πόσο μεγαλύτερη χαρὰ θὰ νοιώθεις, ὅταν ὁ νοῦς σου βλέπει μὲ τὰ ἐσωτερικὰ μάτια τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τὸ Χριστό ;

Γιὰ νὰ διατηρήσεις τὴν ψυχική εἰρήνη πρέπει νὰ διώχνεις ἀπὸ κοντά σου τὴν ἀθυμία, νὰ προσπαθεῖς νὰ ἔχεις τὸ πνεῦμα τῆς χαράς , νὰ ἀποφεύγεις τὴν κατάκριση τῶν ἄλλων καὶ νὰ συγκαταβαίνεις στὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν σου.

Κάθε πρόοδο καὶ ἐπιτυχία, σ’ ὁποιονδήποτε τομέα τῆς ζωῆς μας, πρέπει νὰ τὶς ἀποδίδουμε στὸν Κύριο. Καὶ μαζί μὲ τὸν προφήτη νὰ λέμε: «Ὄχι σ’ ἐμᾶς, Κύριε, ὄχι σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ στ’ ὄνομά σου δῶσε δόξα.» ^{(Ψαλμ. 113:9)}

Στὸ 35ο ἔτος τῆς ηλικίας του, δηλαδή στὰ μισὰ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁ ἄνθρωπος κάνει συνήθως μεγάλο ἀγώνα γιὰ νὰ συγκρατήσει τὸν ἑαυτό του. Πολλοί, σ’ αὐτὴ τὴν ἡλικία, δὲν παραμένουν στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ξεφεύγουν καὶ ἀκολουθοῦν τὸν δρόμο τῶν ἐπιθυμιῶν τους.

Ὅποιος θέλει νὰ σωθεῖ πρέπει νὰ διατηρεῖ τὴν καρδιά του σὲ κατάσταση μετανοίας καὶ συντριβῆς : «Θυσία εὐάρεστη γιὰ τὸ Θεό εἶναι ἡ ψυχή ποὺ ἔχει συντριβεῖ μὲ τὴ μετάνοια. Ποτὲ δὲν θὰ καταφρονήσει ὁ Θεός καρδιὰ ποὺ νιώθει συντριβή καὶ ταπείνωση.» ^{(Ψαλμ. 50:19)}

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ ἔχει καρδιὰ ταπεινὴ καὶ λογισμό εἰρηνικό, τότε ὅλες οἱ σκευωρίες τοῦ ἐχθροῦ μένουν ἀνενέργητες. Γιατὶ ὅπου ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τῶν λογισμῶν, ἐκεῖ ἀναπαύεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρὰ τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁμαρτία θανάσιμη.

Προτοῦ ἀκούσεις τὸν ἄλλον δὲν πρέπει νὰ ἀπαντᾶς. «Ἐκεῖνος ποὺ ἀποκρίνεται χωρὶς ν’ ἀκούσει πρῶτα, εἶναι ἀσύνετος καὶ ντροπιάζεται». ^{(Παροιμ. 18:13)}

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δεχθεῖ κάτι τὸ θεϊκό μέσα του, ἡ καρδιά του χαίρεται. Ὅταν ἀντίθετα, δεχθεῖ κάτι τὸ διαβολικό, τότε συγχύζεται καὶ ταράζεται.

Ὅποιος σηκώνει τὴν ἀρρώστια μὲ ὑπομονή καὶ εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό, στεφανώνεται σὰν μάρτυρας.

Πρέπει νὰ διώχνουμε μακριὰ τοὺς ἀκάθαρτους λογισμούς, ιδιαίτερα ὅταν προσευχόμαστε στὸ Θεό. Γιατὶ δὲν εἶναι δυνατόν νὰ συνυπάρχουν ἡ δυσοσμία μὲ τὴν εὐωδία.

Ἂν ἐμεῖς δὲν συμφωνοῦμε μὲ τοὺς κακούς λογισμούς, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ διάβολο, κάνουμε πολὺ καλά. Γιατὶ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα μόνο στοὺς ἐμπαθεῖς ἀνθρώπους ἀσκεῖ ἀποτελεσματικὰ τὴν ἐπίδρασή του, ἐνῶ τοὺς ἀπαθεῖς προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἐπηρεάσει ἀπὸ μακριά.

Ὁ νέος ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ταράζεται ἀπὸ σαρκικούς λογισμούς. Πρέπει γι’ αὐτὸ νὰ προσεύχεται ἐπίμονα στον Θεό, γιὰ νὰ σβήνει τὴ σπίθα τῶν αἰσχρῶν ἐπιθυμιῶν μόλις ἐμφανίζεται. Ἔτσι δὲν θὰ δυναμώσει ποτὲ ἡ φλόγα.

Πρέπει νὰ τὰ ὑπομένουμε ὅλα γιὰ χάρη τοῦ Θεού μὲ εὐχαρίστηση. Ἡ ζωή μας, συγκριτικὰ μὲ τὴν αἰωνιότητα, εἶναι μια στιγμή. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος λέει πὼς «ὅσα ὑποφέρουμε τώρα, δὲν ἰσοσταθμίζουν τὴ δόξα ποὺ μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός στὸ μέλλον.» ^{(Ρωμ. 8:18)}

Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη, γιὰ νὰ δοῦμε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ὅπου στάζει ἡ ταπεινοφροσύνη, ἐκεῖ ἀναβλύζει ἡ θεϊκή δόξα.

Χωρίς τὸ φῶς, ὅλα εἶναι σκοτεινά. Καὶ χωρίς τὴν ταπεινοφροσύνη, τίποτα δὲν ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο, παρὰ μόνο σκοτάδι.

Ὅπως τὸ κερί ἂν δὲν ζεσταθεῖ καὶ δὲν μαλακώσει, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ πάνω του σφραγίδα, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή, ἂν δὲν δοκιμαστεῖ μὲ τοὺς κόπους καὶ τὶς ἀσθένειες, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ πάνω της τὴ σφραγίδα τῆς ἀρετῆς.

Στοὺς συνανθρώπους μας πρέπει νὰ φερόμαστε μὲ λεπτότητα, χωρίς οὔτε μὲ τὸ βλέμμα μας νὰ τοὺς προσβάλλουμε.

Τὸν συγχυσμένο καὶ θλιμμένο ἄνθρωπο φρόντισε νὰ τὸν ἐνθαρρύνεις μὲ λόγια ἀγάπης.

Γιὰ τὴν ἀδικία ποὺ σοῦ προξενοῦν οἱ ἄλλοι, ὅποια κι’ ἂν εἶναι αὐτή, δὲν πρέπει νὰ ἐκδικεῖσαι. Ἀπεναντίας νὰ συγχωρεῖς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἀδίκησε.

Δὲν πρέπει νὰ τρέφεις στὴν καρδιά σου μίσος καὶ ἀντιπάθεια ἐναντίον ἐκείνου ποὺ σὲ ἐχθρεύεται. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἀγαπᾶς καὶ νὰ τοῦ κάνεις ὅσο μπορεῖς τὸ καλό, ἀκολουθώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ εὐεργετεῖτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς μισοῦν».^{(Ματθ. 5:44)}

Ἡ πύλη τῆς μετανοίας εἶναι γιὰ ὅλους ἀνοιχτή, καὶ κανείς δὲν ξέρει ποιὸς θὰ τὴν πρωτοπεράσει∙ ἐσὺ ποὺ κατακρίνεις τὸν ἄλλον ἢ αὐτὸς ποὺ κατακρίνεται ἀπὸ σένα; Κατάκρινε πάντοτε τὸν ἑαυτό σου καὶ θὰ πάψεις νὰ κατακρίνεις τοὺς ἄλλους.

Μπορεῖς νὰ κατακρίνεις μιὰ πράξη κακή, ποτὲ ὅμως ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔκανε.

Ὅταν ἐγκαταλειφθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ Θεό, τότε ὁ διάβολος εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸν ἀφανίσει, ὅπως ἀφανίζει ἡ μυλόπετρα τὸ σπόρο τοῦ σιταριοῦ.

Ἡ περιττὴ μέριμνα γιὰ τὰ βιοτικὰ πράγματα εἶναι γνώρισμα ἄνθρωπου ἄπιστου καὶ μικρόψυχου. Καὶ εἶναι συμφορά, ἂν φροντίζουμε οἱ ἴδιοι γιὰ τὸν ἑαυτό μας, καὶ δὲν στηριζόμαστε στὸ Θεό, ποὺ φροντίζει γιὰ μᾶς!

Εἶναι καλύτερο νὰ περιφρονοῦμε ὅσα δὲν εἶναι δικά μας, δηλαδή τὰ πρόσκαιρα καὶ τὰ παροδικά, καὶ νὰ ζητᾶμε τὰ δικά μας, δηλαδὴ τὰ ἄφθαρτα καὶ τὰ αἰώνια.

Ἡ θλίψη εἶναι τὸ σκουλήκι τῆς καρδιᾶς, ποὺ κατατρώει τὴ μητέρα ποὺ τὸ γέννησε.

Ὅποιος νίκησε τὰ πάθη, αὐτὸς νίκησε καὶ τὴ θλίψη. Ὅποιος νικιέται ἀπὸ τὰ πάθη, δὲν θὰ ἀποφύγει τὰ δεσμὰ τῆς θλίψεως. Ὅπως ὁ ἅρρωστος φαίνεται ἀπὸ τὸ χρῶμα τοῦ προσώπου του, ἔτσι καὶ ὁ ἐμπαθὴς ἀπὸ τὴν κατάθλιψη.

Ὁ Κύριος φροντίζει γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ὁ ἀνθρωποκτόνος ὅμως διάβολος προσπαθεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀπελπισία.

Δὲν πρέπει νὰ κλονιζόμαστε στὴν πνευματικὴ ζωὴ ἀπὸ καμιὰ ἐχθρική δύναμη. Ἀντίθετα, νὰ στηριζόμαστε στὰ λόγια τοῦ Θεοῦ: «Μὴ φοβηθεῖτε ὅ,τι αὐτοὶ φοβοῦνται, οὕτε νὰ ταραχθεῖτε, γιατὶ ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. Μόνο τὸν Κύριο νὰ τιμᾶτε ὡς ἅγιο, καὶ μόνο αὐτὸς νὰ σᾶς ἐμπνέει σεβασμὸ καὶ φόβο» ^{(πρβλ. Ἡσ. 8:12-13)}

---

Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς

Τι δεν καταλαβαίνεις;

1960: Δεν θα υπάρχει λάδι σε 10 χρόνια.

1970: Μια νέα εποχή παγετώνων σε 10 χρόνια.

1980: Η όξινη βροχή θα καταστρέψει όλες τις καλλιέργειες σε 10 χρόνια.

1990: Το στρώμα του Όζοντος θα καταστραφεί σε 10 χρόνια.

2.000: Τα παγόβουνα θα εξαφανιστούν σε 10 χρόνια.2000: To Y2k θα καταστρέψει τα πάντα.

2001: Ο άνθρακας θα μας σκοτώσει όλους.

2002: Ο ιός του δυτικού Νείλου θα μας σκοτώσει όλους.

2003: Ο ιός SARS θα μας σκοτώσει όλους.

2005: Ο ιός της γρίπης των πτηνών θα μας σκοτώσει όλους

.2006: Το Ecoli θα μας σκοτώσει όλους.

2008: Η οικονομική κρίση θα μας σκοτώσει όλους.

2009: Ο ιός της γρίπης των χοίρων θα μας σκοτώσει όλους.

2012: Το ημερολόγιο των Μάγια θα λήξει… Θα πεθάνουμε όλοι.

2013: Η βόρεια Κορέα θα ξεκινήσει τον 3ο π. πόλεμο, θα πεθάνουμε όλοι.

2014: Ο ιός Έμπολα θα μας σκοτώσει όλους.

2015: Ο Isis θα μας σκοτώσει όλους.

2016: Ο ιός Ζίκα θα μας σκοτώσει όλους.

2018: Η υπερθέρμανση του πλανήτη θα μας σκοτώσει όλους.

2019: Το CO2 θα μας σκοτώσει όλους.

2020: Ο Cοvid θα μας σκοτώσει όλους.

Τίποτα δεν συνέβη, όλα οδήγησαν σε φόρους!

2000 αν με ψηφίσετε θα ανέβει το χρηματιστήριο και θα μπούμε στο ευρώ
2004 αν με ψηφίσετε θα κάνω επανίδρυση του κράτους
2007 δεν πρόλαβα την επανίδρυση, λίγο ακόμα
2009 λεφτά υπάρχουν
2012 δουλείες, ανάπτυξη, δικαιοσύνη και ασφάλεια
2015 θα χτυπάμε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές
2019 ο λιγότερο χειρότερος

2ΧΧΧ θα εξαλείψω πείνα, φτώχεια, αρρώστιες, πολέμους εάν με προσκυνήσετε ως θεό και πάρετε το χάραγμα

Τι δεν καταλαβαίνεις;

===================================================

Κάποτε που ήμασταν …πιο άνθρωποι!

  Κάποτε που η μάνα φούρνιζε το ψωμί με το προζύμι και μοσχοβολούσε το σπίτι.

Κάποτε που είχαμε ένα μόνο τετράδιο, μια ξύλινη κασετίνα, και μια σάκα που με αυτήν τελειώναμε το σχολείο.

Κάποτε που πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού για σβηστήρα !

Κάποτε που τα απογεύματα οι αυλές γέμιζαν με σκαμνάκια και γειτόνισσες.

Κάποτε που όλη η γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια.

Κάποτε που οι πόρτες μας ήταν ολημερίς ξεκλείδωτες, με το κλειδί επάνω.

Κάποτε που κάθε σπιτικό είχε τον μπαξέ του, τα κηπευτικά του, τα ζωντανά του.

Κάποτε που ο τενεκές του λαδιού βαφόταν με μεράκι για να υποδεχθεί χρυσάνθεμα και γιασεμιά.

Κάποτε που κάθε Κυριακή φοράγαμε τα καλά μας και πηγαίναμε εκκλησία !

Κάποτε που οι στάλες της βροχής “χτυπούσαν” στον τσίγκο και άκουγες την ωραιότερη μουσική !

Κάποτε που τα παιδιά που έψελναν τα κάλαντα, πρόσφερναν χαρά στο σπιτικό.

Κάποτε που το μαγκάλι ζέσταινε όλο το σπίτι και έψηνε τα κάστανα.

Κάποτε που ο μπακάλης πουλούσε βερεσέ και ο γαλατάς μας ξυπνούσε.

Κάποτε που τα κοκόρια λαλούσαν και μας καλημέριζαν.

Κάποτε που ο καθένας έδινε στον φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα ρούχο, ένα μπουκάλι λάδι, λίγα αυγά.

Κάποτε που μας ένοιαζε για τον διπλανό μας.

Κάποτε που στα σπίτια ζούσαν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.

Κάποτε που παίζαμε στις αλάνες.

Κάποτε που κάναμε φίλους καρδιακούς.

Κάποτε που κοκκινίζαμε όταν ντρεπόμασταν.

Κάποτε που ξέραμε να λέμε κι ένα συγγνώμη ! Κάποτε…

Κάποτε που ήμασταν …πιο άνθρωποι !

===================================================