Μεγάλη υπόθεση η θέληση! (Αγίου Παϊσίου)

Η φτερούγα της θελήσεως

Ο κόσμος εύκολα επηρεάζεται και προς το καλό και προς το κακό. Προς το κακό επηρεάζεται πιο εύκολα, γιατί εκεί κανοναρχεί και ο διάβολος. Πες σε έναν λ.χ. να κόψη το τσιγάρο, γιατί βλάπτει. Μόλις θα αποφασίση να το κόψη, θα πάη ο διάβολος και θα του πη: «Εκείνο το τσιγάρο έχει λιγώτερο φαρμάκι, το άλλο έχει φίλτρο και καθαρίζει… Κάπνισε από ’κείνα· δεν θα σε βλάψουν». Θα του βρη δηλαδή μια δικαιολογία, για να μην το κόψη· θα του βρη… μια λύση! Γιατί ο διάβολος μπορεί να μας βρη ένα σωρό δικαιολογίες. Και εκείνο το τσιγάρο που του προτείνει, μπορεί να τον βλάψη ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό χρειάζεται να έχουμε θέληση. Και αν κανείς δεν κόψη τα κουσούρια του, όταν είναι ακόμη νέος, μετά είναι δύσκολο να τα κόψη, γιατί, όσο περνάει η ηλικία, εξασθενεί η θέληση.

Αν ο άνθρωπος δεν έχη θέληση, δεν μπορεί να κάνη τίποτε. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει:

«Εν τω θέλειν και τω μη θέλειν κείται το πάν». Δηλαδή όλα εξαρτώνται από το αν θέλη ή αν δεν θέλη ο άνθρωπος.  Μεγάλη υπόθεση ! Ο Θεός είναι φύσει αγαθός και θέλει πάντοτε το καλό μας. Χρειάζεται όμως να θέλουμε και εμείς. Γιατί ο άνθρωπος πετά πνευματικά με δυο φτερούγες· με την θέληση του Θεού και με την θέληση την δική του. Ο Θεός την μια φτερούγα – την δική του θέληση – μας την έχει κολλήσει μόνιμα στον έναν ώμο μας. Αλλά για να πετάξουμε πνευματικά, πρέπει και εμείς να κολλήσουμε στον άλλο ώμο την δική μας φτερούγα, την ανθρώπινη θέληση. Άμα ο άνθρωπος έχη δυνατή θέληση, έχει την φτερούγα την ανθρώπινη, που ισορροπεί με την θεϊκή φτερούγα, οπότε πετάει. Ενώ, αν η θέλησή του είναι ατροφική, πάει να πετάξη λίγο και τουμπάρει. Ξαναπροσπαθεί λίγο, πάλι τούμπα!

– Γέροντα, καλλιεργείται η θέληση;

– Δεν έχουμε πει ότι όλα καλλιεργούνται ; Θέληση υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, σε άλλους λίγη και σε άλλους περισσότερη. Όταν ο άνθρωπος έχη διάθεση να αγωνισθή, προσεύχεται και ζητά από τον Θεό να του αυξήση την θέληση, και ο Θεός τον βοηθάει. Όταν δεν κάνη προκοπή ο άνθρωπος, τότε να ξέρη ότι ή δεν βάζει καθόλου θέληση ή θα βάζη λίγη και αυτή θα είναι εξασθενημένη, οπότε και αυτό πάλι δεν βοηθάει. Ένα πουλί, ας υποθέσουμε, έχει την μία φτερούγα του γερή, αλλά παραμελεί την άλλη· της πέφτουν μερικά φτερά και μετά δεν μπορεί να πετάξη σωστά. Η μία φτερούγα δουλεύει καλά, η άλλη όμως είναι σαν την σπασμένη τσατσάρα. Την κουνάει το πουλί, αλλά μπαίνει αέρας ενδιάμεσα και δεν μπορεί να πετάξη καλά. Πετάει λίγο και μετά κάνει τούμπες. Πρέπει να έχη ακέραιη και αυτήν την φτερούγα, για να μπορή να πετάη.

Έτσι και ο άνθρωπος, θέλω να πω, πρέπει να προσέχη και να μην παραμελή την ανθρώπινη θέληση, αν θέλη να πετάη συνέχεια σωστά, πνευματικά. Γιατί το ταγκαλάκι τι κάνει; Πάει σιγά-σιγά και τραβάει από την ανθρώπινη φτερούγα πρώτα κανένα μικρούτσικο φτερό, ύστερα κανένα λίγο μεγαλύτερο, και αν δεν προσέξη ο άνθρωπος, του βγάζει και ένα μεγάλο, οπότε πάει να πετάξη και δεν μπορεί. Και αν τυχόν του τραβήξη μερικά φτερά, τότε, όταν πάη να πετάξη, μπαίνει αέρας στην φτερούγα που της λείπουν φτερά και κάνει τούμπες.

Η θεϊκή φτερούγα είναι πάντα γεμάτη, συμπληρωμένη· δεν της λείπουν φτερά, γιατί ο διάβολος δεν μπορεί να τα τραβήξη και να τα βγάλη· είναι θεϊκή. Να προσέχη ο άνθρωπος να μην αμελήση και του βγάλη ο διάβολος κανένα φτερό από την δική του φτερούγα. Όταν αρχίζη σιγά-σιγά λίγο η τεμπελιά, λίγο η αδιαφορία, εξασθενεί η θέληση. Τι να κάνη ο Θεός, αν δεν θέλη ο άνθρωπος; Δεν θέλει να επέμβη, γιατί σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου. Αχρηστεύει έτσι ο άνθρωπος και την φτερούγα του Θεού. Όταν όμως έχη θέληση, έχη δηλαδή και την δική του φτερούγα ακέραιη, τότε θέλει ο Θεός, θέλει και ο άνθρωπος, και πετάει ο άνθρωπος.

– Δηλαδή, Γέροντα, τι είναι ακριβώς αυτό το πέταγμα; Εννοείτε να θέλω να προοδεύσω πνευματικά, να θέλω την σωτηρία μου;

– Ναι, βρε παιδί! Όταν λέω πέταγμα, εννοώ την άνοδο την πνευματική, δεν εννοώ να πετάξω να ανέβω σε κανένα κυπαρίσσι !

(«Γέροντος Παϊσίου Λόγοι», τόμος Β΄, σελ. 116-118)

Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως Σωτήρος (Άγιος Σώστης)

https://tasthyras.wordpress.com

===================

Ιερά Μονή Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου. 29/11/2022 Τρίτη 6 μ.μ Αγρυπνία πρός τιμήν του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου.

29/11/2022 Τρίτη   6 μ.μ  Αγρυπνία πρός τιμήν του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου  

https://www.youtube.com/channel/UCqjXXNxii_UHmSpILBSPUkA

https://agsymeon.com/index.php/01-3/361-zontani-metadosi-nov-2022

https://agsymeon.com/

=====================

Ἐν Συνειδήσει , ἐν Ἀγάπῃ καί ἐν Ἀληθείᾳ _Τά σύγχρονα ἐκκλησιολογικά προβλήματα καί προτάσεις γιά τήν θεραπεία τους // Προη­γου­μέ­νου Ἱ. Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου, Ἁγίων Μετεώρων/Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου (Ἀναστασίου)

Προη­γου­μέ­νου Ἱ. Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου, Ἁγίων Μετεώρων 28 Νοεμβρίου 2022

Τόν Δεκέμβριο τοῦ 2021, μία ἀπό τίς πιό γνωστές Ἑταιρεῖες Δημοσκοπήσεων δημοσίευσε μία ἔρευνα[1], ὅπου ἀποτυπώνονται οἱ τάσεις στήν ἑλληνική κοινωνία κατά τήν τελευταία δεκαετία. Εἰδικότερα ἐξετάστηκαν οἱ προτιμήσεις καί ἡ ἐμπιστοσύνη πού δείχνουν διαχρονικά οἱ Ἕλληνες πολίτες σέ θεσμούς, μεταξύ αὐτῶν καί ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία καταγράφει τήν πιό θεαματική πτώση στά ποσοστά προτιμήσεως τῶν πολιτῶν.

Συγκεκριμένα, «οἱ θεσμοί πού ἀπώλεσαν τή μεγαλύτερη ἐμπιστοσύνη μεταξύ 2001 καί Δεκεμβρίου τοῦ 2021 ἦταν, κατά σειρά προτεραιότητας, ἡ Ἐκκλησία μέ ἀπώλεια 46 μονάδων, τό συνδικαλιστικό κίνημα μέ ἀπώλεια 32 μονάδων καί τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης μέ ἀπώλεια 31 μονάδων»[2]. Στήν διάρκεια τῆς τελευταίας δεκαετίας, ἡ ἐκτίμηση τῶν πολιτῶν στήν Ἐκκλησία, ἀπό τό 71% πού ἦταν τό 2001, ἔπεσε στό ποσοστό τοῦ 25%.

Πρόκειται, βεβαίως, γιά μία κατάσταση πού προκαλεῖ ἔντονο προβληματισμό καί βαθύτατη ὀδύνη σέ ὅλους τούς πιστούς, στούς ἀνθρώπους πού ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία καί ἔχουν ἀφιερώσει τήν ζωή τους στήν διακονία της. Καί ὅλα αὐτά σέ μία ἰδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία, πού ἡ κοινωνία μας βρίσκεται σέ μία ἀκραία καί πρωτοφανή πνευματική καί ἠθική κατάπτωση καί ἀποστασία. Ἀπό τήν καθημερινή εἰδησεογραφία καί μόνο ἀποκαλύπτεται ἡ τραγικότητα τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς πραγματικότητας.

Συνεχῆ καί εἰδεχθῆ ἐγκλήματα, βία, κακοποίηση, δολοφονίες, γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες, παιδεραστίες, βιασμοί παιδιῶν καί γυναικῶν, μεγάλη ἔξαρση τῶν σεξουαλικῶν ἐγκλημάτων καί τῶν κάθε λογῆς διαστροφῶν, κατάλυση καί ἰσοπέδωση τῶν ἠθικῶν, πνευματικῶν, ἐθνικῶν, πολιτιστικῶν καί κοινωνικῶν ἀξιῶν, ἠθική κατάπτωση, κοινωνική, πολιτική καί ἐθνική παρακμή καί τόσα ἄλλα, συνθέτουν ἕνα πραγματικά ζοφερό σκηνικό.

Καί ἐνῶ θά ἀνέμενε κανείς ἀπό τήν Διοίκηση[3] τῆς Ἐκκλησίας νά ἐκφράσει τόν εὐλαβή λαό τοῦ Θεοῦ καί νά ἀποτελέσει τό ἀνάχωμα σέ ὅλη αὐτή τήν παρακμή, βλέπουμε τήν καταβαράθρωση τῆς μαρτυρίας της καί τήν κατάληξή της σέ θέση οὐραγοῦ.

Τήν ἀπαξίωση αὐτή τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας (μεταξύ ἄλλων παραδοσιακῶν θεσμῶν) στήν ἑλληνική κοινωνία σχολιάζει, σέ πρόσφατο ἄρθρο του, ὁ διευθυντής τῆς Ἐφημερίδος Καθημερινή κ. Ἀλέξης Παπαχελάς : « Ἠθικά δοκάρια γιά νά ἀκουμπήσει [ἡ κοινωνία] δέν ὑπάρχουν. Ὁ πήχυς κατεβαίνει συνέχεια. Καί τραβάει τούς πάντες πρός τά κάτω… Μέχρι καί ἡ Ἐκκλησία μοιάζει νά ἀπορροφεῖται ἀπό μπίζνες καί νά ξεχνάει τόν ρόλο της. Σέ κρίσιμες θέσεις βρίσκονται, δυστυχῶς, ἄνθρωποι πού δέν μποροῦν νά χειριστοῦν μέ κῦρος καί σοβαρότητα τούς θεσμούς πού ἐκπροσωποῦν »[4].

Δυστυχῶς, ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἀποδεικνύεται τίς περισσότερες φορές κατώτερη τῶν περιστάσεων. Σιωπῶσα καί ὑπνώττουσα, ἐγκλωβισμένη στόν ἀσφυκτικό ἐναγκαλισμό της μέ τήν κρατική ἐξουσία καί ὑποταγμένη στήν πολιτειοκρατία, βαθειά διαβρωμένη ἀπό τήν ἐκκοσμίκευση, ἄνευρη καί νωχελική, ἀδυνατεῖ νά ἀρθρώσει λόγο ἀληθείας. Ἀδυνατεῖ νά συμβάλει στήν ἀναχαίτιση τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς κατάπτωσης, πού κατακλύζει τήν κοινωνία μας· ἀδυνατεῖ νά ἀντιδράσει καί νά ἀντιταχθεῖ ἀποφασιστικά στό ἀντίθεο καί ἀνθελληνικό κατεστημένο, πού συνεχῶς ἰσχυροποιεῖται καί ἑδραιώνεται στήν πατρίδα μας.

Πορεύεται ἀποκομμένη καί σέ πλήρη ἀναντιστοιχία μέ τίς καθημερινές ἀνάγκες καί τά προβλήματα τοῦ λαοῦ της, πού στενάζει πραγματικά κάτω ἀπό δυσβάστακτες συνθῆκες. Ἕνας λαός φτωχοποιημένος, πικραμένος καί πονεμένος, ἀποίμαντος, ἀκατήχητος, ἀπογοητευμένος καί ἐγκαταλελειμμένος καί ἀπό τούς πνευματικούς καί ἐκκλησιαστικούς του ταγούς, καθώς βλέπει τούς περισσότερους ἀπό αὐτούς ἀπόντες καί ἀδιάφορους, σέ ἄλλο μῆκος κύματος, κλεισμένους ἑρμητικά σέ ἕναν μικρόκοσμο καί μιά εἰκονική πραγματικότητα διαμετρικά ἀντίθετη ἀπό τήν τραγική πραγματικότητα πού ὁ ἴδιος βιώνει. Τούς βλέπει ἀπορροφημένους, ἀφοσιωμένους, ἀσχολούμενους καί συμμετέχοντες σέ λαμπερές καί πολυπρόσωπες ἐκκλησιαστικές τελετές, σέ διάφορες τιμητικές ἐκδηλώσεις, ὀνομαστήρια, ἐπετείους καί ποικίλες ἐκκοσμικευμένες δραστηριότητες.

Κι ἐνῶ γινόμαστε ὅλοι μάρτυρες τοῦ ἐ­φη­συ­χα­σμοῦ καί τῆς ἀ­δρά­νειας τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας σέ ἀ­πο­φα­σι­στι­κά ζη­τή­μα­τα, ἀντίθετα διαπιστώνουμε μία ἐντελῶς δυσανάλογη καί ἐπιλεκτική ὑ­περ­κι­νη­τι­κό­τη­τα καί μί­α πλού­σια δρα­στη­ρι­ό­τη­τα στόν οἰ­κο­νο­μι­κό το­μέ­α. Ἀ­να­πτυ­ξια­κές ἑ­ται­ρεῖ­ες, μή κυ­βερ­νη­τι­κές ὀρ­γα­νώ­σεις (ΜΚΟ), κοι­νο­τι­κά προ­γράμ­μα­τα, με­λέ­τες, ἐ­πι­χο­ρη­γή­σεις, ἐ­πεν­δύ­σεις, με­το­χές καί συ­ναλ­λα­γές ἔ­χουν με­τα­τρέ­ψει, σέ ἕ­να με­γά­λο πο­σο­στό, τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας, τίς ἐ­νο­ρί­ες μας, τά μο­να­στή­ρια μας, ἀ­πό νο­σο­κο­μεῖ­α καί ἰ­α­τρεῖ­α ψυ­χῶν σέ οἰ­κο­νο­μο­τε­χνι­κούς ὀρ­γα­νι­σμούς καί σέ ὑ­πη­ρε­σί­ες δι­εκ­πε­ραι­ώ­σε­ως κυ­ρί­ως οἰ­κο­νο­μι­κῶν καί λο­γι­στι­κῶν ὑ­πο­θέ­σε­ων.

Τά εἶχε περιγράψει τόσο εὔστοχα καί διορατικά ὅλα αὐτά, πρίν ἀπό χρό­νια, ὁ Ὁμότιμος Κα­θη­γη­τής κ. Μαν­τζα­ρί­δης, ὅταν εἶχε καταγράψει μία διαχρονική καί πάντα ἐπίκαιρη διαπίστωση : «Τό αἴ­τη­μα πού ὑ­πάρ­χει γιά ἄ­με­ση μαρ­τυ­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας στήν κοι­νω­νι­κή ἤ τήν πο­λι­τι­κή ζω­ή, δέν ὀ­φεί­λε­ται οὐ­σι­α­στι­κά στήν ἀ­νε­πάρ­κεια τῆς μαρ­τυ­ρί­ας αὐ­τῆς, ἀλ­λά στήν ἀ­που­σί­α της. Ὅ­ταν ἡ Ἐκ­κλη­σί­α πα­ρου­σι­ά­ζε­ται ὡς κα­τε­στη­μέ­νο, συ­χνά μά­λι­στα πιό δύ­σκαμ­πτο καί πιό ἀ­να­χρο­νι­στι­κό ἀ­πό τό κοι­νω­νι­κό ἤ τό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο, ὅ­ταν ἡ χα­ρι­σμα­τι­κή καί ἐ­σχα­το­λο­γι­κή προ­ο­πτι­κή της συμ­πι­έ­ζε­ται σέ μο­νο­λι­θι­κή καί ἐγ­κο­σμι­ο­κρα­τι­κή ὀρ­γά­νω­ση, ὅ­ταν ἡ ἀρ­χή τῆς θυ­σί­ας καί τῆς δι­α­κο­νί­ας δι­α­στρέ­φε­ται σέ ἀ­πο­λυ­ταρ­χι­κή ἐ­ξου­σί­α, πού ἀρ­νεῖ­ται μά­λι­στα κά­θε ἐ­ποι­κο­δο­μη­τι­κή κρι­τι­κή καί ἐ­πι­κα­λεῖ­ται τό κῦ­ρος τῆς θεί­ας αὐ­θεν­τί­ας, γιά νά κα­λύ­ψει τήν αὐ­θαι­ρε­σί­α καί τήν ἀ­συ­ναρ­τη­σί­α, δέν μπο­ρεῖ νά δώ­σει θε­τι­κή μαρ­τυ­ρί­α»[5].

Αὐτές οἱ τόσο ἀληθινές διαπιστώσεις τοῦ σεβαστοῦ Καθηγητῆ, πού ἔγιναν πρίν ἀπό δεκαετίες, θά μποροῦσαν ἴσως νά θεωρηθοῦν καί ἐπιεικεῖς σέ σχέση μέ τήν σημερινή πραγματικότητα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ πρόσφατη ἀντιμετώπιση τοῦ ζητήματος τοῦ κορωνοϊοῦ, ὅπου ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀντί νά προτάξει τά ἁγιαστικά μέσα τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, τῆς θείας λατρείας, τῶν ἁγίων λειψάνων καί τῶν ἁγίων εἰκόνων, τῶν λιτανειῶν καί τῶν θείων μυστηρίων, προσδέθηκε ἀσφυκτικά στό ἅρμα τῆς θεοποιημένης ἐπιστήμης καί ἀποδέχτηκε ἀδιαμαρτύρητα καί παθητικά ὅλα τά ἀντιεκκλησιαστικά κυβερνητικά μέτρα. Παράλληλα, συνέχισε χωρίς διακοπή, χωρίς καμμία ἀναστολή καί χωρίς τόν παραμικρό δισταγμό, τήν «ἀγαστή συνεργασία» της καί τίς οἰκονομικές καί ἄλλες συναλλαγές της μέ τήν Κυβέρνηση καί ταυτίστηκε μαζί της στήν σκληρότητα καί τήν αὐστηρότητα στόν στιγματισμό καί τήν δίωξη εὐλαβῶν ἱερέων καί πιστῶν.

Ὅλη αὐτή ἡ συμπεριφορά ἐπιβεβαιώνει καί καθιστᾶ, ὅσο ποτέ ἄλλοτε, ἐπίκαιρους τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου : «Tό πάλαι ὑπέρ τῶν προβάτων ἀπέθνησκον οἱ ποιμένες, νῦν δέ μᾶλλον αὐτοί ἀναιροῦσι τά πρόβατα… Tότε τήν ἀρετήν ἤσκουν, νῦν δέ τούς τήν ἀρετήν ἀσκοῦντας ἐξοστρακίζουσι »[6]. Δηλαδή, παλαιότερα οἱ Ποιμένες πέθαιναν γιά τά πρόβατά τους. Τώρα, ὅμως, αὐτοί οἱ ἴδιοι σκοτώνουν τά πρόβατά τoυς. Τότε ἐξασκοῦνταν στήν ἀρετή, τώρα ὅμως αὐτούς πού ἀσκοῦνται στήν ἀρετή τούς κυνηγοῦν καί τούς διώκουν.

Τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, παρά τήν πικρία καί τόν πόνο πού τούς προκαλεῖ ἡ στέρηση τῆς πνευματικῆς πατρότητας, προστρέχουν μέ μεγαλύτερη ἀκόμη θέρμη στήν στορ­γι­κή μας Μά­να, πού εἶναι ἡ Ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία εἶ­ναι ἡ κα­λή καί σο­φή μας Μάνα, ἡ γα­λα­κτο­τρο­φοῦ­σα, ἡ παι­δα­γω­γοῦ­σα, ἡ εἰ­ρη­νεύ­ου­σα, ἡ ἀ­να­παύ­ου­σα, ἡ συμ­πά­σχου­σα, ἡ θε­ρα­πεύ­ου­σα, ἡ συγ­χω­ροῦ­σα, ἡ ἁ­γι­ά­ζου­σα, ἡ οὐ­ρα­νο­δρο­μοῦ­σα. Μέ­σα σ’ αὐ­τήν ἀ­να­γεν­νι­ό­μα­στε πνευ­μα­τι­κά, στήν ἀγ­κα­λιά της γα­λου­χού­μα­στε καί ἀν­δρω­νό­μα­στε καί ἐπιτυγχάνουμε τήν σωτηρία μας. Σέ αὐτή τήν Μάνα παραμένει ἀφοσιωμένος ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, διαφυλάσσει ἐνεργή τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική καί δογματική του συνείδηση· δι­α­τη­ρεῖ σέ ἐ­γρή­γορ­ση τά ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξα ἀν­τα­να­κλα­στι­κά του· ἀ­γρυ­πνεῖ, προ­βλη­μα­τί­ζε­ται, ἐ­νη­με­ρώ­νε­ται, δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται ὅσο καί ἄν πικραίνεται, ὅσο καί ἄν λοιδωρεῖται καί ἐπικρίνεται.

Λοι­δω­ρεῖ­ται καί ἐ­πι­κρί­νε­ται ὁ λα­ός τοῦ Θε­οῦ, ὅ­ταν ἀ­γω­νιᾶ καί δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται γιά τήν δι­α­φύ­λα­ξη τῆς ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς του, ὅ­ταν ἀν­τι­δρᾶ στά σύγ­χρο­να οἰ­κου­με­νι­στι­κά ἀ­νοίγ­μα­τα, ὅ­ταν ἀν­τι­στέ­κε­ται στά σχέ­δια καί τίς ἐ­πι­τα­γές τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των καί ἀρ­νεῖ­ται τήν πο­δη­γέ­τη­σή του στά συ­στή­μα­τα ἐ­λέγ­χου, στόν ἰσοπεδωτικό ψηφιακό μετασχηματισμό, στήν θεοποίηση τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἐπιστήμης καί τόν μετανθρωπισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Λοι­δω­ρεῖ­ται ὁ πι­στός λα­ός τοῦ Θε­οῦ, χα­ρα­κτη­ρι­ζό­με­νος καί στιγ­μα­τι­ζό­με­νος γιά ἄ­κρα­το ζη­λω­τι­σμό καί φον­τα­μεν­τα­λι­σμό καί ἐ­πι­κρί­νε­ται γιά δῆθεν ἀ­νυ­πα­κο­ή πρός τήν Ἐκ­κλη­σί­α ἀπό τούς ἴδιους τούς ποιμένες του, πού αὐτοαναγορεύονται σέ ἀπόλυτους καί μοναδικούς ἐκφραστές τῆς Ἐκκλησίας , ἀκόμη καί ὅταν οἱ ἴδιοι δέν εἶναι « ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι » καί ὅταν οἱ ἀποφάσεις τους δέν εἶναι « ἐν Ἰησοῦ Χριστοῦ γνώμῃ »[7].

Ἡ σημασία τοῦ ὅρου « ὑπακοή στήν Ἐκκλησία »

«Τό συ­νο­δι­κό σύ­στη­μα ἀ­πό μό­νο του δέν δι­α­σφα­λί­ζει μη­χα­νι­στι­κά τήν ὀρ­θό­τη­τα τῆς ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ως. Αὐ­τό γί­νε­ται μό­νο, ὅ­ταν οἱ συ­νο­δι­κοί Ἐ­πί­σκο­ποι ἔ­χουν μέ­σα τους ἐ­νερ­γο­ποι­η­μέ­νο τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα καί τήν Ὑ­πο­στα­τι­κή Ὁ­δό, τό Χρι­στό δη­λα­δή, ὁ­πό­τε ὡς συν-ο­δι­κοί (ὡς αὐτοί δηλαδή πού πηγαίνουν ἐπί τῆς ὁδοῦ πού εἶναι ὁ Χριστός, μαζί μέ τόν Χριστό) εἶ­ναι στήν πρά­ξη καί “ἑ­πό­με­νοι τοῖς ἁ­γί­οις πα­τρά­σι”»[8].

Ἀναμφίβολα, ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι « εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ » καί τό κέντρο ἑνότητος μέσα στήν Ἐκκλησία· εἶναι ὁ ἀρχιερέας, ὁ ἀρχιδιδάσκαλος καί ὁ ἀρχιποιμένας μέσα στήν ἐπισκοπή του. Ὅλα πρέπει νά γίνονται « μετά γνώμης τοῦ ἐπισκόπου », ἀλλά καί ὁ Ἐπίσκοπος, βέβαια, ὀφείλει νά εἶναι « ἐν Ἰησοῦ Χριστοῦ γνώμῃ »[9]. Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος μᾶς προτρέπει νά συμβαδίζουμε μέ τήν γνώμη τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶναι ἡ γνώμη τοῦ Πατέρα , ὅπως καί οἱ Ἐπίσκοποι ἀκολουθοῦν τήν γνώμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: « διά τοῦτο προέλαβον παρακαλεῖν ὑμᾶς, ὅπως συντρέχητε τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ. Καί γάρ Ἰησοῦς Χριστός… τοῦ Πατρός ἡ γνώμη, ὡς καί οἱ ἐπίσκοποι… ἐν Ἰησοῦ Χριστοῦ γνώμῃ εἰσίν »[10]. Κατά συνέπεια, ἡ μόνη ἀπροϋπόθετη ὀφειλόμενη ὑπακοή τῶν πιστῶν εἶναι αὐτή στόν Θεό Πατέρα καί στόν Χριστό, πού εἶναι ἡ γνώμη τοῦ Πατέρα. Ἡ ὑπακοή στόν Ἐπίσκοπο καί σέ ὅποιον ἄλλο, προϋποθέτει αὐτός νά ἀκολουθεῖ τήν γνώμη τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος θέτει μέ ἀπόλυτη σαφήνεια τά ὅρια τῆς ὑπακοῆς τῶν πιστῶν στούς Ἐπισκόπους σέ θέ­μα­τα ἀν­τί­θε­τα πρός τήν πί­στη τους : « Πῶς λοι­πόν ὁ Παῦ­λος λέ­γει, “ νά ὑ­πα­κοῦ­τε καί νά ὑ­πο­τάσ­σε­σθε στούς προ­ϊ­στα­μέ­νους σας ”; Ἀ­φοῦ εἶ­πε προ­η­γου­μέ­νως, “ νά ἀ­να­λο­γί­ζε­σθε τήν ὅ­λη πο­ρεί­α τῆς ζω­ῆς τους καί νά μι­μῆ­σθε τήν πί­στι τους ”, κα­τό­πιν πρό­σθε­σε, “ νά ὑ­πα­κοῦ­τε καί νά ὑ­πο­τάσ­σε­σθε στούς προ­ϊ­στα­μέ­νους σας ”. Τί λοι­πόν θά συμ­βῆ, λέ­γει, ὅ­ταν εἶ­ναι κα­κός καί δέν τόν ὑ­πα­κοῦ­με ; Κα­κός, πῶς τό ἐν­νο­εῖς ; ἐ­άν εἶ­ναι τέ­τοι­ος ἐξ αἰ­τί­ας τῆς πί­στε­ως , ἀ­πό­φευ­γέ τον καί ἀ­πο­μα­κρύν­σου ἀ­π’ αὐ­τόν , ὄ­χι μό­νο ἄν εἶ­ναι ἄν­θρω­πος, ἀλ­λά κι’ ἄν ἀ­κό­μη εἶ­ναι ἄγ­γε­λος πού κα­τέ­βη­κε ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό· ἐ­άν ὅ­μως εἶ­ναι κα­κός ὡς πρός τήν ἰ­δι­ω­τι­κή του ζω­ή, μήν ἀ­σχο­λῆ­σαι μ’ αὐ­τήν… ἀ­φοῦ καί τό, “ μή κρί­νε­τε, γι­ά νά μή κρι­θῆ­τε ”, ἀ­να­φέ­ρε­ται στόν τρό­πο ζω­ῆς , κι’ ὄ­χι στήν πί­στι »[11].

Ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «τήν πλή­ρη ἱ­κα­νό­τη­τα νά δι­δά­σκει δέν τήν ἔ­χει λά­βει ὁ ἐ­πί­σκο­πος ἀ­πό τό ποί­μνιό του, ἀλ­λά ἀ­πό τόν Χρι­στό, μέ­σω τῆς Ἀπο­στο­λι­κῆς δι­α­δο­χῆς. Ἀλ­λ’ ἡ πλή­ρης αὐτή ἱκα­νό­της, πού ἔχει δο­θῆ σ’ αὐτόν, εἶναι ἱκα­νό­της τοῦ νά φέ­ρη τή μαρ­τυ­ρί­α τῆς κα­θο­λι­κῆς ἐμ­πει­ρί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται ἀπό τήν ἐμ­πει­ρί­α αὐ­τήν. Ἑ­πο­μέ­νως, σέ ἐρω­τή­μα­τα πε­ρί πί­στε­ως, ὁ λα­ός πρέ­πει νά κρί­νει ἀ­νά­λο­γα μέ τή δι­δα­σκα­λί­α του. Τό κα­θῆ­κον τῆς ὑ­πα­κο­ῆς παύ­ει νά ἰσχύει, ὅταν ὁ ἐπί­σκο­πος ξε­φεύ­γει ἀ­πό τό κα­θο­λι­κό πρό­τυ­πο, ὁπό­τε ὁ λα­ός ἔχει τό δι­καί­ω­μα νά τόν κα­τη­γο­ρή­σει ἀ­κό­μη καί νά τόν κα­θαι­ρέ­σει»[12].

Καί ἐπισημαίνει, ἐπίσης, ὁ μεγάλος αὐτός θεολόγος, ὅτι «­ ὁ ἐ­πί­σκο­πος πρέ­πει ν’ ἀγ­κα­λιά­σει μέ­σα του ὅ­λη του τήν Ἐκ­κλη­σί­α· πρέ­πει νά ἐκ­δη­λώ­σει , νά φα­νε­ρώ­σει τήν ἐμ­πει­ρί­α καί τήν πί­στι της . Δέν πρέ­πει νά ὁ­μι­λεῖ ἀ­φ’ ἑ­αυ­τοῦ , ἀλ­λά ἐν ὀ­νό­μα­τι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, “e­x c­o­n­s­e­n­s­u e­c­c­l­e­s­i­ae” »­.­ Καί καταλήγει ὅτι « τὸ ὅ­λο σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἔ­χει τὸ δι­καί­ω­μα νὰ ἐ­πα­λη­θεύ­ει, ἤ, γιὰ νὰ εἴ­μα­στε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­κρι­βεῖς , τὸ δι­καί­ω­μα, καὶ ὄ­χι μό­νο τό δι­καί­ω­μα , ἀλ­λὰ τὸ κα­θῆ­κον τῆς “ ἐ­πι­βε­βαι­ώ­σε­ως ”. Μ’ αὐ­τὴν τὴν ἔν­νοι­α οἱ Πα­τριά­ρχες τῆς Ἀ­να­το­λῆς ἔ­γρα­φαν στὴ γνω­στὴ Ἐγ­κύ­κλιο Ἐπι­στο­λὴ τοῦ 1848 ὅ­τι “ὁ λα­ὸς ὁ ἴ­διος ἀ­πὸ μό­νος του ὑ­πῆρ­ξεν ὁ ὑ­πε­ρα­σπι­στὴς τῆς θρη­σκεί­ας” »[13]. Καί ἀλλοῦ συμπληρώνει : « Οἱ ἐ­πί­σκο­ποι λοι­πόν ἐ­νερ­γοῦν ὡς οἱ ἀν­τι­πρό­σω­ποι συγ­κε­κρι­μέ­νων το­πι­κῶν ἐκ­κλη­σι­ῶν καί αὐ­τές οἱ ἴ­δι­ες οἱ ἐκ­κλη­σί­ες, ὁ­λό­κλη­ρη ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἐ­νερ­γεῖ ἐν τῷ προ­σώ­πῳ τους »[14].

Καί ὁ μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καψάνης ἔγραφε γιά τό ἴδιο ζήτημα : « Ὅ­σον ἀ­φο­ρᾷ δέ εἰς τήν δι­οί­κη­σιν καί τήν δι­δα­σκα­λί­αν, ἡ συμ­με­το­χή τοῦ λα­οῦ εἶ­ναι θε­με­λι­ώ­δης, ἐ­φ’ ὅ­σον οὗ­τος, χα­ρι­σμα­τοῦ­χος ὤν καί δι­δα­κτός Θε­οῦ, ἀ­πο­τε­λεῖ με­τά τοῦ κλή­ρου τήν ἀ­γρυ­πνοῦ­σαν συ­νεί­δη­σιν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἥ­τις μαρ­τυ­ρεῖ ( κρί­νει, δι­α­κρί­νει, ἐγ­κρί­νει καί ἀ­πο­δέ­χε­ται, ἤ κα­τα­κρί­νει καί ἀ­πορ­ρί­πτει ) τήν δι­δα­σκα­λί­αν καί τάς πρά­ξεις τῆς ἱ­ε­ραρ­χί­ας, ὡς ἀ­πε­φάν­θη­σαν καί οἱ Πα­τριά­ρχαι τῆς Ἀ­να­το­λῆς ἐν τῇ Ἐγ­κυ­κλί­ῳ αὐ­τῶν τῆς 6^ης Μα­ΐ­ου 1848 »[15].

Ἡ ὑπακοή ὡς ἐξουσιαστική ἐπιβολή

Στίς ἡμέρες μας, διαπιστώνουμε μέ βαθειά λύπη ὅτι ἡ « ὑπακοή στήν Ἐκκλησία », πού προβάλλεται καί ἀπαιτεῖται ἀπό τήν πλειονότητα τῶν Ἐπισκόπων, ἔχει τίς περισσότερες φορές τήν ἔννοια τῆς πειθαρχίας καί τῆς τυφλῆς συμμόρφωσης σέ ἐντολές καί αὐθαίρετες ἐπιλογές, χωρίς θεολογικές προϋποθέσεις. Πρό­κει­ται γιά τό φαι­νό­με­νο, πού ἐ­πι­κρά­τη­σε ὡς «δε­σπο­τι­σμός» ἤ «δε­σπο­το­κρα­τί­α» καί πού συ­νί­στα­ται, κυ­ρί­ως, στήν προ­βο­λή καί τήν χρή­ση τῆς ἐ­πι­σκο­πι­κῆς αὐ­θεν­τί­ας, ὄ­χι ὡς ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῆς ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κῆς ἐμ­πει­ρί­ας καί Χά­ρι­τος, ἀλ­λά ὡς ἀ­πό­το­κο τοῦ ἀ­ξι­ώ­μα­τος (μέ τήν δι­οι­κη­τι­κή καί ἐ­ξου­σι­α­στι­κή του μορ­φή) καί τῶν «δι­και­ω­μά­των» πού αὐ­τό συ­νε­πά­γε­ται.

Κύρια συμπτώματα αὐτῆς τῆς θλιβερῆς παθογένειας, πού ὑποδηλώνουν αὐτήν τήν ἰδιότυπη νέα βαυαροκρατία στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ αὐταρχισμός, ὁ συγκεντρωτισμός, ἡ ἀ­πο­κο­πή τοῦ σώ­μα­τος τῶν Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων ἀ­πό τόν λα­ϊ­κό πα­ρα­δο­σια­κό κορ­μό, ἡ με­τα­τρο­πή τους σέ κρα­τι­κούς ὑ­παλ­λή­λους καί ἀ­ξι­ω­μα­τού­χους κα­ρι­έ­ρας, ἡ στα­δια­κή ἀ­πο­ξέ­νω­σή τους ἀ­πό τά ποι­μαν­τι­κά τους κα­θή­κον­τα καί τήν φρον­τί­δα τοῦ λα­οῦ, ἡ ἀ­πο­στρο­φή πρός τούς ἱερεῖς, τούς μο­να­χούς καί τόν πιστό λαό, πού ἐκ­δη­λώ­νε­ται μέ μί­α βα­θειά ὑ­πο­τί­μη­ση καί μί­α ἐ­ξου­σι­α­στι­κή καί ἰ­δι­ο­κτη­σια­κή ἔκ­φρα­ση κυ­ρι­αρ­χί­ας.

Πρόκειται οὐσιαστικά γιά τήν κατάλυση τῆς συνοδικότητος καί τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί τήν διαμόρφωση καί ἐπιβολή ἑνός ἐπισκοπο-ιεροκρατικοῦ συγκεντρωτικοῦ συστήματος διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, στηριγμένο σέ παπικά πρότυπα καί παπικές προδιαγραφές.

Ἡ ἀρχή τῆς συνοδικότητος

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἱεραρχικά δομημένη καί λειτουργεῖ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, συνοδικά. Αὐτό σημαίνει ὅτι σέ καμμία περίπτωση δέν λειτουργεῖ ἱεροκρατικά, ἐπειδή ἡ ἱεροκρατία ἀκυρώνει τή συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας στόν τρόπο διοικήσεώς της, ἡ φερεγγυότητα τῆς ὁποίας διασφαλίζεται ἀπαραιτήτως ἀπό τήν διαχρονική συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων (consensus patrum) καί ἀπό τήν δογματική συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας (λαϊκῶν, μοναχῶν καί κληρικῶν).

Ἄλλωστε, ὅπως τονίζει ὁ Καθηγητής κ. Τσελεγγίδης: «Στά δογματικά θέματα, ὡς γνωστόν, ἡ ἀλήθεια δέν βρίσκεται στήν πλειονοψηφία τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων. Ἡ ἀλήθεια καθεαυτήν εἶναι πλειοψηφική, γιατί στήν Ἐκκλησία ἡ ἀλήθεια εἶναι Ὑποστατική πραγματικότητα»[16]. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Γι’ αὐτό καί ἕνας ἀκόμη, ὅταν τήν ἐκφράζει, αὐτή πλειοψηφεῖ ἔναντι τῶν ἄλλων, ὅσοι κι ἄν εἶναι αὐτοί. Ὅπως πολύ εὔστοχα παρατηροῦσε ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Ἐρζεγοβίνης Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, δέν ὑπάρχει συνοδική ἐξουσία στήν Ἐκκλησία, ἀλλά συνοδικότητα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι: «…δέν ὑπάρχει ἐξουσία στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ὑπάρχουν Συνοδικότητα καί συμφωνία· …τό Ἅγιον Πνεῦμα ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία καί ἐμεῖς ἀναπνέουμε τό Ἅγιον Πνεῦμα…»[17]. Αὐτή τήν παράδοση ἔχει διασώσει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καί ἡ διαχρονική μαρτυρία τῶν Ἁγίων μας : Παράδοση εἶναι « ὅ,τι πανταχοῦ, πάντοτε καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη »[18].

« Ἑρμηνευτικό “ κλειδί ” γιά τήν διαπίστωση τῆς γνησιότητας τοῦ φρονήματος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ δογματική συνείδηση τοῦ πληρώματός της. Ἡ δογματική συνείδηση νοεῖται ὡς πνευματική γνώση, πού γεννιέται –χαρισματικῶς- στήν καρδιά τῶν πιστῶν ἀπό τήν ἁγιοπνευματική ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ἁγίου Χρίσματός τους. Γι’ αὐτό καί ἡ δογματική συνείδηση τῶν πιστῶν εἶναι τελείως ἀνεξάρτητη ἀπό τήν κατά κόσμον μόρφωσή τους καί ἀπό τήν ἐνδεχόμενη διανοητική ἤ μή διανοητική ἐνασχόλησή τους. Μέ τόν τρόπο αὐτό , ἡ δογματική συνείδηση τῶν μελῶν ὅλης τῆς Ἐκκλησίας ἀναδεικνύεται σέ ὑπέρτατο κριτήριο τῆς ἀληθείας »[19].

Τό ἐπισκοπο-ιεροκρατικό συγκεντρωτικό σύστημα – ἡ κατάλυση τῆς συνοδικότητας

Τό ἐπισκοπο-ιεροκρατικό συγκεντρωτικό – παπικοῦ τύπου καί προδιαγραφῶν – σύστημα διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τελείως ξένο πρός τήν Ὀρθοδοξία. Τό ἴδιο ξένη, αὐθαίρετη καί παραπλανητική εἶναι ἡ ἐντύπωση, πού ἐσκεμμένα καλλιεργεῖται, ὅτι δῆθεν ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μέ τό ὄργανο Διοίκησής της, πού εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι. Ἔχει, ἔτσι, ἐπικρατήσει ἡ θεολογικῶς ἀπαράδεκτη συνήθεια νά ἐπαναλαμβάνουν πολλοί καί νά ἐπικαλοῦνται τήν λανθασμένη θέση « ὅ,τι πεῖ ἡ Ἐκκλησία » ἤ « ἐμεῖς θά κάνουμε ὑπακοή στήν Ἐκκλησία », ἐννοώντας τούς Ἐπισκόπους ἤ τήν Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων, ἀκόμη καί ὅταν αὐτοί φρονοῦν ἤ ἀποφασίζουν ἀντίθετα πρός τήν Ὀρθόδοξη πίστη.

Σύμφωνα μέ τόν Καθηγητή τῆς Δογματικῆς κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, « ὑπάρχει σαφής διάκριση ἀνάμεσα στήν Ἐκκλησία, καθεαυτήν, – ὡς Θεανθρωπίνου μυστηριακοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ – καί τήν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐκφράζει πράγματι τήν Ἐκκλησία, μόνον ὅμως ὑπό συγκεκριμένες καί σαφεῖς προϋποθέσεις »[20].

Ἀναφερόμενος, ἐπίσης, ὁ ἱερός Χρυσόστομος στήν «ἀνθρωπίνην διαίρεσιν» τῶν μελῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος σέ «πρόβατα καί ποιμένες», παρατηρεῖ: « πρόβατα καί ποιμένες πρός τήν ἀνθρωπίνην εἰσί διαίρεσιν, πρός δέ τόν Χριστόν πάντες πρόβατα καί γάρ οἱ ποιμαίνοντες καί οἱ ποιμαινόμενοι ὑφ’ ἑνός, τοῦ ἄνω Ποιμένος, ποιμαίνονται »[21].

Ἡ διάκριση, λοιπόν, κληρικῶν καί λαϊκῶν στή λειτουργική γλώσσα , ὅπως γενικότερα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας , εἶναι λειτουργική καί ὄχι ταξική. Ἡ ἴδια ἡ φύση τῆς Ἐκκλησίας ἀποκλείει τήν κοσμική διαφοροποίηση τῶν μελῶν της σέ ἄρχοντες καί ἀρχομένους, κυρίους καί ὑποτελεῖς. Σκοπός σύνολης τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ καταρτισμός τῶν ἁγίων[22].

Ὁ μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός παρατηροῦσε πολύ εὔστοχα ὅτι « μία παρα-παράδοση ( καί οὐσιαστικά ἀντι-παράδοση ) ἔχει παρασιτικά εἰσχωρήσει στή ζωή μας καί γι᾿ αὐτό ἐπικρατεῖ ἡ σφαλερά ἐντύπωση, ὅτι ἔχουμε μία τάξη ἀρχόντων ( πριγκήπων ) στήν Ἐκκλησία καί μία τάξη ἀρχομένων . Περιττό νά ποῦμε, ὅτι τέτοιες ἀντιλήψεις φεουδαρχικοῦ χαρακτήρα εἶναι συνέπεια τῶν μακροχρονίων ἐπιρροῶν, πού δεχθήκαμε ὡς ὑπόδουλη Ρωμηοσύνη ἀπό τή Φραγκιά καί τήν Τουρκιά καί ἀπό τίς ὁποῖες καταταλαιπωρούμεθα ἀκόμη »[23].

Τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μέ κεφαλή τόν Χριστό, τό συναποτελοῦν οἱ Ἐπίσκοποι , ἱερεῖς , μοναχοί καί λαϊκοί , ἡ δέ συνείδηση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ( φύλαξ τῶν ἱερῶν δογμάτων ), δέν εἶναι δυνατόν νά διεκδικηθεῖ ἀπό καμμία a priori αὐθεντία, αὐτονομημένη ἀπό τό σύνολο ἐκκλησιαστικό σῶμα.

Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης

Αὐτή ἡ ἁγιοπατερική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καταπατήθηκε βάναυσα στήν « Σύνοδο » τῆς Κρήτης . Ὁ πιστός λαός, οἱ κληρικοί, οἱ μοναχοί, ἀκόμη καί ἡ πλειοψηφία τῶν Ἐπισκόπων παραθεωρήθηκαν, παραγκωνίστηκαν, περιθωριοποιήθηκαν, ἀγνοήθηκαν καί ἐξαπατήθηκαν ἀπό αὐτή τήν « Σύνοδο ». Οἱ ἐμπνευστές καί ὀργανωτές της ἐπεχείρησαν μέ βίαιο καί ἐξουσιαστικό τρόπο νά ἀναβιβάσουν , ἀπροϋπόθετα , σέ ἀπόλυτη αὐθεντία μόνον τόν συνοδικό θεσμό .

Πάνω σέ αὐτό τό μονομερές καί συγκεντρωτικό σύστημα ἀποφάσεων ὀργανώθηκε ἐπίσης – καί συνεχίζει νά ὀργανώνεται–, ἡ θεμελίωση ἑνός Πρώτου – ἄνευ ἴσων – καί στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή . Αὐ­τή ἡ συγ­κεν­τρω­τι­κή τα­κτι­κή ἐκ­φράστηκε στό Κεί­με­νο « Σχέ­σεις τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας πρός τόν λοι­πόν χρι­στι­α­νι­κόν κό­σμον », ὅ­που ἀναφέρεται ὅ­τι: « ἡ δι­α­τή­ρη­σις τῆς γνη­σί­ας ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ως δι­α­σφα­λί­ζε­ται μό­νον διά τοῦ συ­νο­δι­κοῦ συ­στή­μα­τος, τό ὁ­ποῖ­ον ἀ­νέ­κα­θεν ἐν τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ ἀ­πε­τέ­λει τήν ἀνωτάτην αὐθεντίαν ἐπί θε­μά­των πί­στε­ως καί κανονικῶν διατάξεων »[24].

Ἡ « Σύνοδος » τῆς Κρήτης δέν ἦταν οὔτε Σύνοδος ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν καί ὅλων τῶν Ἐπισκόπων ( δέν συμμετεῖχαν τέσσερεις Τοπικές Ἐκκλησίες καί τό σύνολο τῶν Ἐπισκόπων ), οὔτε Μεγάλη καί Ἀγία , ἀλλά ἀπετέλεσε στήν πραγματικότητα μία ἰδιότυπη ἀριστίνδην Σύνοδο , μία Σύνοδο Προκαθημένων καί ὄχι μία Πανορθόδοξη Σύνοδο. Δικαίωμα συμμετοχῆς εἶχαν μόνο οἱ Προκαθήμενοι τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί 24 Ἐπίσκοποι ἀπό κάθε Τοπική Ἐκκλησία. Οἱ Ἐπίσκοποι αὐτοί εἶχαν ἕναν καθαρά διακοσμητικό ρόλο καί ἦταν ἁπλοί παρατηρητές, ἀφοῦ δέν εἶχαν δικαίωμα ψήφου, στερούμενοι, ἔτσι, τό ἱερό, μοναδικό καί ἀναφαίρετο δικαίωμά τους, πού ἀποτελεῖ καί ἀδήριτη δέσμευση καί ὑποχρεωτικότητα ἐπιτακτική.

Πρόκειται πραγματικά γιά μιά πρωτοφανή μεθόδευση, πού ἀποτελεῖ μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο στά ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικά χρονικά. Εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς, πῶς Ἐπίσκοποι ὁμοιόβαθμοι τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Ἀρχιεπισκόπων, καταδέχθηκαν τέτοια προσβολή, σύρθηκαν ἀδιαμαρτύρητα σ’ αὐτήν τήν ψευδοσύνοδο καί ἐπέτρεψαν εἰς ἑαυτούς τήν ὑποβάθμισή τους σέ ρόλο ἁπλοῦ συμβούλου καί παρατηρητοῦ γιά τόσο σοβαρές ἀποφάσεις σέ τόσο σπουδαῖα δογματικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα. Ὁ παραγκωνισμός καί ἡ φίμωσή τους καί ἡ ἐπιλεκτική συμμετοχή μιᾶς ὀλιγαρχίας ἐκλεκτῶν, χωρίς ἀκόμη καί αὐτοί νά ἔχουν δικαίωμα ψήφου, συνιστᾶ τήν πλήρη καί πρωτοφανή στήν Ἐκκλησία ἀπαξιωτική κένωση τοῦ Ἐπισκόπου καί οὐσιαστικά τόν πλήρη πνευματικό εὐνουχισμό τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος.

Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης καταστρατήγησε τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, κατέλυσε κυριολεκτικά τήν συνοδικότητα, κατεπάτησε βάναυσα ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, ἀγνόησε καί ἀπέρριψε τήν ἁγιοπατερική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν ἁγιοπνευματική ὀρθόδοξη θεολογία μας. Γι’ αὐτό καί ἡ γρηγοροῦσα συνείδηση τοῦ εὐλαβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας ἀρνήθηκε νά ἀποδεχθεῖ τά τετελεσμένα αὐτῆς τῆς «Συνόδου» καί τήν ἀκύρωσε ἤδη στήν πράξη, ὡς ψευδοσύνοδο.

Μέ τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης νομιμοποιήθηκε ὁ ἀποκλεισμός τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος δέν γνώριζε ἀπολύτως τίποτε οὔτε γιά τό πε­ρι­ε­χό­με­νο οὔτε γιά τήν θε­μα­το­λο­γί­α αὐτῆς τῆς Συ­νό­δου· οὐ­δέ­πο­τε πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε κά­τι σχε­τι­κό μέ τήν Σύ­νο­δο αὐ­τή, οὐ­δέ­πο­τε συμ­με­τεῖ­χε στήν δι­α­δι­κα­σί­α προ­πα­ρα­σκευ­ῆς της καί οὐ­δέ­πο­τε ἐ­νέ­κρι­νε τά πρός συ­ζή­τη­ση θέ­μα­τά της.

Νομιμοποιήθηκε, ἐπίσης, ἡ συμμετοχή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στό Π.Σ.Ε., στό συνονθύλευμα αὐτό αἱρέσεων καί κακοδοξιῶν, καθώς καί ἡ μέχρι τώρα πορεία καί συμμετοχή στούς θεολογικούς διαλόγους καί τά ἀπαράδεκτα καί ἀντορθόδοξα κείμενα πού παρήχθησαν σέ αὐτούς καί ἀναγνωρίστηκαν μέ τήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Κυρίως, ὅμως, ἀποφασίστηκε καί ἐπιβλήθηκε ἡ ἐκκλησιαστικοποίηση ὅλων τῶν αἱρέσεων ( κάτι πρωτοφανές στά ἐκκλησιαστικά χρονικά ! ), μέ τήν σύμφωνη γνώμη μάλιστα καί τῆς Συνοδικῆς Ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Θά πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς ἀνέτρεψαν πλήρως τήν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Μαΐου τοῦ 2016. Σύμφωνα μέ τήν ἀπόφαση – πρόταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στά πρός ἐπικύρωση κείμενα τῆς Μεγάλης Συνόδου, ἡ Ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶχε λάβει σαφή ἐντολή : « ὅπου ὑπάρχει ἡ λέξη “Ἐκκλησία ” καί ἀναφέρεται στούς ρωμαιοκαθολικούς καί στούς προτεστάντες , θά πρέπει νά ἀντικατασταθεῖ μέ τούς ὅρους “ ὁμολογία ” ἤ “χριστιανική κοινότητα ” »[25]. Ἡ ὀρθοδοξώτατη αὐτή ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού ἐλήφθη στίς 25 Μαΐου 2016 , ἄλλαξε σκανδαλωδῶς ἐν μιᾷ νυκτί.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ 23 Ἀρχιερεῖς πού μετεῖχαν στήν Ἀντιπροσωπεία , πλήν τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου , προχώρησαν σέ μία ὠμή παραβίαση τῆς ἐντολῆς πού εἶχαν λάβει ἀπό τήν ΙΣΙ . Ἀποφάσισαν νά κατατεθεῖ μία νέα πρόταση , ἤτοι « ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνοµασίαν ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁµολογιῶν ». Λειτούργησαν, δηλαδή, μέ ἀπόλυτα ἀντισυνοδικό τρόπο , ὑπερβαίνοντας τήν ἐξουσιοδότηση πού εἶχαν λάβει ἀπό τό ἀνώτατο ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ Ἱεραρχία , καί δίδοντας πρῶτοι αὐτοί τό παράδειγμα τῆς ἀνυπακοῆς στήν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας , πού τόσο ἐπικαλοῦνται καί ἀπαιτοῦν ἀπό τούς ἄλλους.

Παραπλανητική Ἐγκύκλιος τῆς Ἱεραρχίας γιά τήν ἀποτίμηση τῆς « Συνόδου » τῆς Κρήτης

Αὐτό τό βαρύτατο ἀτόπημα τῶν Συνοδικῶν Ἀντιπροσώπων στήν «Σύνοδο» τῆς Kρήτης, τήν ἀνατροπή, δηλαδή, τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας καί τήν ἐκκλησιαστικοποίηση τῶν αἱρέσεων, ἀκολούθησε, δυστυχῶς, ἕνα ἀκόμη μεγαλύτερο ὀλίσθημα. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν κλήθηκε νά ἀποτιμήσει τήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ἀντί νά στιγματίσει καί νά καταδικάσει τήν ἀνατροπή καί τήν καταπάτηση τῆς προηγούμενης ἀποφάσεώς της καί νά ἐπιτιμήσει ὅσους τήν διέπραξαν, προχώρησε οὐσιαστικά στήν συγκάλυψη τοῦ ὅλου θέματος μέ τήν ἔκδοση μίας παραπλανητικῆς καί ἀναληθοῦς Ἐγκυκλίου.

Συγκεκριμένα, στίς 23 καί 24 Νοεμβρίου 2016 συνεδρίασε ἐκτάκτως ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἀποκλειστικό θέμα τήν ἀποτίμηση τῆς « Συνόδου » τῆς Κρήτης. Ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ ἀνέμενε , ἔστω καί τότε , ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν ἐντοπισμό τῶν ἐσφαλμένων καί ἀντορθόδοξων ἐπιλογῶν καί ἀποφάσεων τῆς « Συνόδου » τῆς Κρήτης καί τήν διόρθωσή τους. Οἱ προσδοκίες, ὅμως, αὐτές τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, δυστυχῶς, διαψεύστηκαν παντελῶς καί παταγωδῶς.

Ἀφοῦ παρῆλθαν δύο περίπου μῆνες ἔντονων παρασκηνιακῶν πιέσεων καί διεργασιῶν, ἐκδόθηκε τόν Ἰανουάριο τοῦ 2017 ἡ Ἐγκύκλιος 49 πρός τόν Λαό , μέ σκοπό τήν ἐνημέρωση τῶν πιστῶν γιά τήν λεγομένη « Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο » τῆς Κρήτης.

Στήν πρώτη ἀνάγνωσή του, τό κείμενο τῆς Ἐγκυκλίου ἀποπνέει ἔντονα μία ἐργώδη προσπάθεια ἐξωραϊσμοῦ τῆς πραγματικότητος· μία ἐργώδη –ἴσως καί ἀγωνιώδη– προσπάθεια κατεναυσμοῦ τῶν ἀντιδράσεων καί ἀνευρέσεως μίας ὑποτιθέμενης χρυσῆς τομῆς, μίας ἰσορροπίας ἀνάμεσα στίς ἀντικρουόμενες καί σφοδρά ἀντιπαρατιθέμενες ἀπόψεις στούς κόλπους τῆς Ἱεραρχίας, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀφήνει στόν ἀναγνώστη ἔντονη τήν αἴσθηση τῆς ἀντιφατικότητας καί τῆς ἐσκεμμένης ἀσάφειας.

Θά μποροῦσε νά παρατηρήσει κανείς, ὅτι ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή κινεῖται οὐσιαστικά σέ μία εἰκονική πραγματικότητα, παντελῶς ξένη πρός ὅ,τι πραγματικά διαδραματίστηκε καί ἀποφασίσθηκε στήν Κρήτη, ὅτι ἀναφέρεται σέ μιά ἄλλη Σύνοδο καί ὄχι σέ αὐτή τῆς Κρήτης.

Παραθέτουμε ἐνδεικτικά τήν ἀναφορά στό σημεῖο Ε΄ τῆς Ἐγκυκλίου: «Ὁ διάλογος κυρίως μέ τούς ἑτεροδόξους χριστιανούς (ἄλλες χριστιανικές ὁμολογίες – αἱρέσεις) γίνεται μέ βάση τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας…»[26]. Παρατηροῦμε πώς ἐδῶ οἱ ἑτερόδοξοι χριστιανοί ἀναφέρονται ὡς «ἄλλες χριστιανικές ὁμολογίες – αἱρέσεις», ὥστε νά δίδεται ἐσκεμμένα ἡ ἐντύπωση, ὅτι ἀνάλογη δῆθεν ἀναφορά ὑπῆρξε καί στήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ἐνῶ ἐκεῖ οἱ ἑτερόδοξοι ἀναφέρονται ὡς «Ἐκκλησίες». Τό σημεῖο αὐτό, ἄλλωστε, προκάλεσε καί τίς μεγαλύτερες τριβές καί τίς πιό ἔντονες ἀντιδράσεις καί ἀπό πολλούς Ἱεράρχες.

Μέ τήν διατύπωση αὐτή τῆς Ἐγκυκλίου ἔχουμε οὐσιαστικά τήν ἐπαναφορά στήν θέση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως διατυπώθηκε στήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τόν Μάιο τοῦ 2016, ἡ ὁποία ὅμως ἀνατράπηκε καί παραβιάστηκε κατάφωρα ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τήν Συνοδική Ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν Κρήτη.

Ἴσως, οἱ συντάκτες τοῦ κειμένου τῆς Ἐγκυκλίου , ἐκφράζοντας εὐσεβεῖς πόθους , νά θέλησαν νά ἀποτυπώσουν τό ἰδεατό , αὐτό πού γνωρίζουν πώς συνιστᾶ τήν δογματική ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας , ἀλλά δέν τήν ἐξέφρασε ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης.

Ἔτσι, προτίμησαν νά προβοῦν, δυστυχῶς, σέ μία κίνηση διπλωματική καί ἐξισορροπητική, συντάσσοντας ἕνα συμβιβαστικό κείμενο, πού ἀποτελοῦσε ἕναν τεχνητό συγκερασμό ἀντιθέτων θέσεων, μία ἄμικτο μίξη ἀληθειῶν καί ἀνακριβειῶν, χωρίς εὐθύτητα καί χωρίς καθαρές θέσεις, πού μόνο σκοπό ἔχει νά κατευνάσει τίς ἀντιδράσεις καί νά διατηρήσει τίς ἰσορροπίες μεταξύ τῶν ἀντιδρώντων, Ἐπισκόπων, κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν πιστῶν καί τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, παραπέμποντας οὐσιαστικά τό ζήτημα τῆς ἀληθοῦς ἀποτιμήσεως τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης στίς «Καλένδες».

Ὡς ἐκ τούτου, διαπιστώνουμε μέ βαθύ πόνο, ὅτι τό ἀποτέλεσμα δέν ἦταν ἡ διαφώτιση τοῦ πιστοῦ λαοῦ –πού ὑποτίθεται πώς ἦταν καί ὁ σκοπός τῆς Ἐγκυκλίου– ἀλλά ἡ περαιτέρω συνειδητή παραπληροφόρηση, παραπλάνηση καί συσκότισή του. Τέτοιες μεθοδεύσεις, βεβαίως, πού δέν εἶναι ἔντιμες καί εὐθεῖς, δέν ἁρμόζουν σέ καμμία περίπτωση σέ ὀρθόδοξους Ἱεράρχες. Ὑποδηλώνουν μάλιστα ὅτι δέν πηγάζουν ἀπό τόν Θεό καί δέν ἀποτελοῦν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο εἶναι εὐθές καί ξεκάθαρο, ὅπως ἄλλωστε καί « ὁ λόγος τοῦ Κυρίου », εἶναι « εὐθύς »[27].

Στήν οὐσία μέ τό κείμενο τῆς Ἐγκυκλίου ἐπιχειρεῖται « ἄφεση» ἁμαρτιῶν στήν «Σύνοδο » τῆς Κρήτης καί γίνεται , ἔστω καί ἔμμεσα , ἀνεκτή ὅλη ἡ παθογένεια πού τήν συνόδευσε. Παρέχεται « ἄφεση » ἁμαρτιῶν , ἀλλά καί ἔμμεση νομιμοποίηση στίς πρωτοφανεῖς μεθόδους ἀδιαφάνειας , συγκεντρωτισμοῦ καί ἐπιβολῆς προειλημμένων ἀποφάσεων, πού κυριάρχησαν καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς προπαρασκευῆς τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου.

Τό οὐκρανικό ἐκκλησιαστικό ζήτημα

Ἡ ἀπογοήτευση καί ἡ κλονισμένη ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν πρός τούς πνευματικούς ταγούς δοκιμάζεται ἀκόμη περισσότερο τό τελευταῖο διάστημα, καθώς ἐκτυλίσσεται ὁ ἀλληλοσπαραγμός στήν ἡγεσία τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μέ ἀφορμή τό οὐκρανικό ἐκκλησιαστικό ζήτημα. Ἕνας ἀλληλοσπαραγμός πού ξεκίνησε μέ τήν ἀντικανονική παραχώρηση τοῦ οὐκρανικοῦ « αὐτοκεφάλου » ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος « ἤρξατο χειρῶν ἀδίκων » στό συγκεκριμένο θέμα , ἐπιβάλλοντας οὐσιαστικά μία ἰδιότυπη τιμωρία στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας γιά τήν ἄρνηση συμμετοχῆς της στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης.

Τά ἀντίποινα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στήν ρωσική Ἐκκλησία στό ζήτημα τῆς Οὐκρανίας ἐπιβλήθηκαν γιά λόγους πολιτικούς καί γεωστρατηγικούς, ὑπηρετώντας τά συμφέροντα τοῦ ἀμερικανικοῦ παράγοντα, καταλύοντας κάθε ἀρχή Συνοδικότητος καί μέ τελική ἐπιδίωξη νά ἐπιβληθεῖ ὁ ἴδιος ὡς Πρῶτος ἄνευ ἴσων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Μεγάλο, βεβαίως, μερίδιο εὐθύνης ἀναλογεῖ καί στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μέ μία ἀπόφαση–παρωδία, πού λήφθηκε μέ πολιτικά κριτήρια, χωρίς νά πραγματοποιηθεῖ κἄν ψηφοφορία, ἔσπευσε νά ἀναγνωρίσει τήν «Αὐτοκεφαλία» τῆς Οὐκρανίας, ἐνῶ δέκα Τοπικές Ἐκκλησίες ἀρνοῦνται νά τήν ἀναγνωρίσουν μέχρι καί σήμερα. Ἔδωσε, ἔτσι, «συγχωροχάρτι» σέ ὅλες τίς ἀντικανονικές ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἔδωσε «συγχωροχάρτι» σέ καθηρημένους καί ἀχειροτόνητους Οὐκρανούς «ἐπισκόπους», πού τούς ἀναγνώρισε ὡς δῆθεν κανονικούς· ἔδωσε «συγχωροχάρτι» στήν κατίσχυση τῶν πολιτικῶν καί γεωστρατηγικῶν συμφερόντων τῶν ὑπερδυνάμεων εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας·

ἔδωσε «συγχωροχάρτι» στόν ἐθνοφυλετισμό, πού δῆθεν καταδικάζει, καθώς ἀποδοκιμάζει μέν –καί σωστά– τόν ρωσικο-σλαβικό ἐθνοφυλετισμό, οἰκειοποιούμενη, ὅμως, ἡ ἴδια ἐθνοφυλετικές πρακτικές, παρέχοντας ἀπροϋπόθετα τήν στήριξή της στόν «Ἕλληνα Πατριάρχη», στόν «Πατριάρχη τοῦ Γένους», παρότι αὐτός δέν ἀληθεύει στό συγκεκριμένο ζήτημα.

Ἄκρως ἀποκαλυπτική εἶναι ἡ ἀπροκάλυπτη ὁμολογία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, σέ πρόσφατη συνέντευξή του, ὅτι τό μόνο κριτήριο γιά τήν ἀναγνώριση αὐτή ὑπῆρξε ὁ «οἰκογενειακός δεσμός» μέ τόν Πατριάρχη, χωρίς νά τόν ἀπασχολεῖ κἄν ἡ οὐσία καί ἡ ἀληθινή ἐκκλησιολογική διάσταση τοῦ θέματος: «Θά σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι γιά τό θέμα αὐτό μέ ἐπισκέφθηκε καί ὁ πρέσβης τῆς Ἀμερικῆς καί τρεῖς φορές ὁ πρέσβης τῆς Ρωσίας. Καί στόν μέν πρέσβη τῆς Ἀμερικῆς εἶπα ὅτι ἐγώ θά συνταχθῶ μέ τόν Πατριάρχη καί ἑπομένως θά γίνει τό θέλημά σας, ἀλλά δέν εἶναι πολιτική ἐπιλογή, δέν τό κάνω γιατί αὐτό ἐπιδιώκει ἡ Ἀμερική, τό κάνω γιατί σέβομαι αὐτό πού ὑποστηρίζει ὁ Πατριάρχης. Καί στόν Ρῶσο εἶπα ὅτι λυπᾶμαι, ἀλλά εἴμαστε μιά οἰκογένεια μέ τόν Πατριάρχη. Πῶς θά ἀφήσω τήν οἰκογένεια γιά νά πάω κάπου ἀλλοῦ; Συντάσσομαι μέ τόν Πατριάρχη»[28]. (!!!)

Ἐδῶ, ὁ ὅρος «οἰκογένεια» δέν νοηματοδοτεῖται σωστά ἐκκλησιολογικῶς ἀπό τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπό μας, γιατί ὁ μόνος –ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι (χαρισματικῶς)– γενάρχης ὅλων μας στήν Ἐκκλησία, ὅπως μᾶς πληροφόρησε ὁ Χριστός στήν Κυριακή προσευχή, εἶναι μόνον ὁ Θεός Πατέρας. Ὁ Πρῶτος, ἡ Κεφαλή καί ὁ Ἀρχηγός τῆς θεανθρώπινης αὐτῆς «οἰκογένειας» εἶναι –γιά ὅλες τίς Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες– μόνον ὁ Χριστός, στόν ὁποῖο καί μόνον ὑπακοῦμε ἀπολύτως ὅλοι καί σέ ὅλα.

Τό χειρότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔδωσε «συγχωροχάρτι» στόν ἐπεκτατισμό, τόν συγκεντρωτισμό καί τίς μεθόδους ἐπιβολῆς τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου[29]. Ἐν τέλει ἀναγνώρισε στόν κ. Βαρθολομαῖο τό δικαίωμα νά ἐπεμβαίνει, νά παρεμβαίνει καί νά ἐπιβάλλεται ἀντικανονικά στήν Ὀρθοδοξία, ὄχι ὡς Πρῶτος μεταξύ ἴσων, κατέχων τά πρεσβεῖα τιμῆς, ἀλλά ὡς «Πρῶτος ἄνευ ἴσων (primus sine paribus)»[30]καί κατέχων πρωτεῖο ἐξουσίας. Ὅμως, κατά τόν μακαριστό Γέροντα Γεώργιο Καψάνη, «Ἡ παραδοχή πρωτείου δικαιοδοσίας [ἐξουσίας] ἐπί τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, δηλαδή τό νά εἶναι ἕνας ἐπίσκοπος κεφαλή καί ἀρχή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω ἐπιφορτισμένος μέ ἕνα ρόλο διακονίας, εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ὡς μοναδικῆς Κεφαλῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τό πρωτεῖο δικαιοδοσίας [ἐξουσίας] συνιστᾶ ἀνατροπή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὑπεράνω πάντων τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος»[31].

Ὅπως προκύπτει ἀπό τήν νομοκανονική μελέτη τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρώην Θυατείρων καί Μεγάλης Βρετανίας κυροῦ Μεθοδίου Φούγια, καθώς καί τήν ἀντίστοιχη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους: « Αὐτοvοήτως τό αὐτοκέφαλο χορηγεῖται σέ καvοvικά τμήματα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσα τμήματα εἶναι σέ σχίσμα ἤ σέ ἄλλη μορφή ἀvτικανοvικότητος, πρῶτα ἀποκαθιστοῦν τήv ἑvότητα ἤ διορθώvουv τήv ἀντικανονικότητα, ὅπως ὁρίζουv οἱ ἱ. κανόνες (π.χ. περί τῶν Μελιτιαvῶv), καί μετά ζητοῦv τήv τυχόν ἀναγκαία γι’ αὐτούς αὐτοκεφαλία »[32].

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, σέ δύο ἐπιστολές του[33] πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, θεμελιώνει μέ τεκμηριωμένα ἐπιχειρήματα τήν ἀντικανονική ἀναγνώριση τῶν ἀχειροτόνητων σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας. Ἐπισημαίνει πώς ἡ κατ’ οἰκονομία ἔνταξη σχισματικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σύμφωνα μέ τήν διόρθωση τοῦ Σχίσματος τῶν Μελιτιανῶν, προϋποθέτει: α) μετάνοια, β) ἐπίθεση χειρός ὑπό κανονικοῦ Ἐπισκόπου καί εὐχή καί γ) τήν εἰρήνευση μέ ἀπόφαση Πανορθοδόξου Συνόδου, μέ σκοπό, ὅμως, πάντοτε τήν ὁμόνοια, «τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης»[34]. Αὐτά τά τρία κριτήρια δέν προϋπῆρξαν γιά τήν ἀναγνώριση τοῦ οὐκρανικοῦ «αὐτοκεφάλου».

Συμπερασματικά, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας καταλήγει στήν καθολικά ἀποδεκτή διαπίστωση ὅτι « ἡ παραχώρηση τοῦ Αὐτοκεφάλου στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας δέν ἔφερε τήν ποθητή ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων οὔτε τήν εἰρήνη, ὅπως εἶχε συµβεῖ μέ ὅλες τίς προηγούµενες παραχωρήσεις Αὐτοκεφαλίας »[35].

Τό οὐκρανικό ἐκκλησιαστικό ζήτημα καταδεικνύει περίτρανα πώς, ὅταν ἡ ἑνότητα δέν ἑδράζεται στήν ἀλήθεια, ἀλλά στηρίζεται σέ ἐφήμερους συσχετισμούς, σέ πολιτικές συμμαχίες, σέ διπλωματικές κινήσεις, σέ συμπαιγνίες, δοσοληψίες καί συναλλαγές πάσης φύσεως, τότε μιά τέτοια ἑνότητα εἶναι ἀναπόφευκτο νά μήν διατηρηθεῖ καί νά καταρρεύσει. Εἶναι δεδομένο πώς ἡ ἐπίπλαστη ἑνότητα , ἡ συμβατική ἑνότητα , στηριγμένη μόνο σέ μία κατ’ ἐπίφαση ἀγάπη , δέν μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει.

Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, « ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί ἡ Συνοδικότητα εἶναι τά ἀρραγῆ θεμέλια τῆς Ὀρθοδόξου ἑνότητος »[36]. Γι’ αὐτό καί τό πολυδιαφημιζόμενο ἀφήγημα «ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ» κατέρρευσε καί μαζί του κατέρρευσε καί ἡ ἐπιδιωκόμενη ἀγάπη καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἑνότητα. Κατέδειξαν οἱ διοικοῦντες τήν Ἐκκλησία, ὅτι δέν εἶναι ἑνωμένοι οὔτε στήν ἀλήθεια οὔτε στήν ἀγάπη καί ἀνέτρεψαν τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καταλύοντας τόσο τήν ἑνότητα ἐν ἀληθείᾳ ὅσο καί τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ. Εἶναι, ἄλλωστε, νομοτέλεια πώς ὅποιος ἔσπειρε ἀνέμους θά θερίσει θύελλες.

Εἶναι θλιβερό ὅτι μετά τήν ἀναγνώριση τοῦ οὐκρανικοῦ «αὐτοκεφάλου», ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προχώρησαν καί σέ συλλείτουργο μέ τόν σχισματικό «Ἀρχιεπίσκοπο» Ἐπιφάνιο στήν Θάσο !! Καί ὁ σχισματικός, ἐπίσης, « Ἐπίσκοπος » Ὀλβίας Ἐπιφάνιος συμμετέχει ἀντικανονικά σέ συλλείτουργα μέ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σέ διάφορες Μητροπόλεις !! Τά ἀτυχῆ καί λυπηρά αὐτά ἀντορθόδοξα γεγονότα , πού μᾶς θλίβουν καί μᾶς πονοῦν βαθύτατα, προκαλοῦν καί σκανδαλίζουν τόν κλῆρο, τούς μοναχούς καί τούς πιστούς, προσβάλλοντας κατάφωρα τήν ἐκκλησιαστική τους συνείδηση καί ὁδηγοῦν στόν ὁρατό κίνδυνο προκλήσεως τριγμῶν στήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Τά «πρεσβεῖα τιμῆς» καί ἡ ἔκπτωσή τους σέ «πρωτεῖο ἐξουσίας»

Ἀπό τίς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20οῦ αἰώνα ἀποτελεῖ πά­για ἐπιδίωξη τοῦ Φαναρίου ἡ ἐγ­κα­θί­δρυ­ση τοῦ Πρω­τεί­ου του στήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἀ­να­το­λή, ἡ καθιέρωση, δηλαδή, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη ὡς Πρώτου ἄνευ ἴσων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Σέ θεολογικό ἐπίπεδο ἡ ἐπιδίωξη αὐτή γιά μία αὐθαίρετη πρωτοκαθεδρία ἔχει ἀρχίσει νά ἐκδηλώνεται στά πλαίσια τῶν Προσυνοδικῶν Διασκέψεων,πού προηγήθηκαν τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, καί μέ πρόσχημα μία ἐσφαλμένη θεώρηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπιδιώκεται, ἔτσι, ἡ ἐπιβολή ἑνός «Πρώτου ἄνευ ἴσων» καί στήν Ὀρθοδοξία, ὁ ὁποῖος θά ἐγγυᾶται καί θά ἐξασφαλίζει τήν διατήρηση τῶν ἀπαιτουμένων ἰσορροπιῶν!!!

Τό ὅ­λο ζή­τη­μα προ­βάλ­λε­ται συ­στη­μα­τι­κά ἀ­πό κο­ρυ­φαί­ους ἐκ­προ­σώ­πους τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου. Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου ἀνέπτυξε καί χρησιμοποίησε τήν «θεολογία» του περί προσώπου καί περί τῆς Ἐκκλησίας ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος γιά τήν ὑποστήριξη τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Πρωτείου. Στήν Συνεδρία, μάλιστα, τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου, στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2014, ἐξέπληξε ἀκόμη καί τούς παπικούς ἀντιπροσώπους.

«Οἱ τελευταῖοι στά διαλείμματα τῶν συνεδριάσεων ἀπελογοῦντο στούς ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί δήλωναν ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ποτέ δέν στήριξε τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα στά ἐπιχειρήματα πού ἐξέθεσε ὁ Μητροπολίτης Περγάμου! Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί σημείωσαν ὅτι ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Πάπας εἶναι διάδοχος στήν ἐξουσία ἐπί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πέτρου, ἀλλά ὅτι ποτέ δέν ἐξέφρασαν τήν ἄποψη ὅτι ὁ Πάπας εἶναι, κατ’ ἀναλογίαν, στήν θέση τοῦ Θεοῦ Πατρός στήν Ἁγία Τριάδα, θέση πού ὑποστήριξε γιά τόν Ρώμης καί γιά τόν Κωνσταντινουπόλεως ὁ Μητροπολίτης Περγάμου!...»[37].

Στό ἴδιο μῆκος κύματος καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρος ὑποστηρίζει: « Ἐάν θέλωμεν νά ὁμιλήσωμεν περί πηγῆς ἑνός πρωτείου εἰς τήν ἀνά τήν οἰκουμένην Ἐκκλησίαν, αὕτη εἶναι αὐτό τοῦτο τό πρόσωπον τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀρχιερεύς εἶναι μέν πρῶτος « μεταξύ ἴσων », ὡς Κωνσταντινουπόλεως , ὅμως, καί συνεπῶς ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης , εἶναι πρῶτος δίχως ἴσων (primus sine paribus) »[38].

Ὁ Μητροπολίτης Ἀδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλόχιος ἀναφέρει χαρακτηριστικά: “Τί θά ἦταν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἄνευ τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου ; Ἕνας ἄλλου εἴδους προτεσταντισμός... Εἶναι ἀδιανόητο μία τοπική Ἐκκλησία… νά διακόψει τήν κοινωνία της μαζί μέ [ τό Οἰκουμενικό πατριαρχεῖο ], καθότι ἀπό αὐτό ἕλκει τήν κανονικότητα τῆς ὕπαρξής της ”[39]. Καί ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ὑποστηρίζει: « Ἡ ἀρχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ·“ ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν Ἐκκλησιών ”[40].

Οἱ ἰσχυρισμοί αὐτοί εἶναι ἱστορικά ἀβάσιμοι, ἀφοῦ κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες τῆς Ἐκκλησίας, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο δέν ὑπῆρχε (ἄρα δέν ὑπῆρχε Ὀρθοδοξία ; ), ἀλλά καί μετά ἀπό τήν ἵδρυσή του τόν 4^ο αἰώνα, γιά ἀρκετά μεγάλες περιόδους, ἤ ὁ Πατριάρχης ἦταν αἱρετικός ( ἀρειανός , μονοφυσίτης , εἰκονομάχος , ἑνωτικός ) ἤ ἡ οἰκουμενική ἕδρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν κενή!!! Πρόκειται οὐσιαστικά γιά τήν ἀπαράδεκτη καί ἀντικανονική ἀντικατάσταση τῶν πρεσβείων τιμῆς μέ τό πρωτεῖο ἐξουσίας, πού ὅπως προείπαμε, κατά τόν μακαριστό π. Γεώργιο Καψάνη «εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ, ὡς μοναδικῆς Κεφαλῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας»[41].

Αὐτές οἱ δύο λειτουργίες, ὅμως, εἶναι ἐντελῶς διαφορετικές, ὅπως ἀποδεικνύεται σέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία. «Τά πρεσβεῖα τιμῆς , ἡ συνοδικότης καί ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἀλληλοπεριχωροῦνται. Ἀντιθέτως, τά πρεσβεῖα τιμῆς καί τό παπικό πρωτεῖο ἀλληλοαναιροῦνται , καθώς ἐπίσης ἀλληλοαναιροῦνται ἡ συνοδικότης καί τό παπικό πρωτεῖο »[42].

Σύμφωνα μέ τόν Γ΄ Κανόνα τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τόν ΚΗ΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν ΛΣΤ΄ Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Πενθέκτης), τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως κατέχει τά πρεσβεῖα τιμῆς μεταξύ τῶν Πατριαρχικῶν Θρόνων, μετά τόν Θρόνο τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης στήν ἀρχαία Ἐκκλησία. Τά πρεσβεῖα τιμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑφίστανται καί ἀσκοῦνται ἀποκλειστικά στά πλαίσια τοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος τῆς κοινωνίας τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ὄχι ἔξω καί πάνω ἀπό αὐτό.

« Συνίστανται –μεταξύ ἄλλων– ... στήν πρωτοβουλία καί τό συντονισμό τῶν ἁρμοδίων (προκαθημένων ἤ ἐκπροσώπων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν) γιά κοινή ἐν Συνόδῳ διαβούλευση καί συναπόφαση ἐπί τοῦ ἀνακύψαντος ζητήματος»[43]. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά ὅλους τούς Πατριαρχικούς θρόνους· « δέν κρίνουν καί ἀνακρίνουν ἀπό μόνοι τους θέματα κοινοῦ γιά τήν Ἐκκλησία ἐνδιαφέροντος, ἀλλά ὅλοι μαζί ἐν συνόδῳ καί μάλιστα μέ τήν συναίνεση τοῦ πληρώματος τῶν Ἐκκλησιῶν των »[44].

Ἡ ὑπέρβαση τῶν ἀνωτέρω ἁρμοδιοτήτων ἀπό τόν Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ ἀπόπειρα ὁ ἑκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά ἀποφασίζει γιά Κανονικό ζήτημα πού ἀφορᾶ ἄλλη ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία, χωρίς τήν συναίνεση τῶν ὑπόλοιπων Προκαθημένων, συνιστᾶ σοβαρότατη ἀλλοίωση θεμελιωδῶν ἀρχῶν τοῦ Συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας καί συγχρόνως ἀπόπειρα ἐπιβολῆς ἑνός πρωτείου ἐξουσίας, παπικοῦ χαρακτήρα. Ὅπως παρατηρεῖ πολύ ὀρθά ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ , « στήν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐπειδή κεφαλή της εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός... δέν ὑφίσταται ἀναγκαιότης παγκοσμίου πρώτου (primus sine paribus), διότι ἔτσι θά κατεστρατηγεῖτο τό Συνοδικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας »[45].

Σύμφωνα μέ τήν νομοκανονική μελέτη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, τά κύρια χαρακτηριστικά τοῦ «πρωτείου ἐξουσίας» ἑνός θρόνου εἶναι « ὁ δικαιοδοσιακός ἐπεκτατισμός, ἡ ἀπαίτηση δικαιώματος ἐκκλήτου πέραν ἐκείνου πού ὁρίζουν οἱ ἱεροί Κανόνες, ἡ ἀπαίτηση νά εἶναι κριτής πάντων, τό νά μή ὑπόκειται σέ κρίση ἄλλων, τό νά ὑπερέχῃ τῶν ἄλλων θρόνων, καί τό νά ἐκφράζῃ τήν ὑπεροχή του ὡς ἀναγκαία ἐκκλησιαστική διακονία… »[46].

« Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μέ πολλή σαφήνεια διερμηνεύει, ὅτι “ πρωτεῖο ” ἐπί παγκοσμίου ἐπιπέδου, πέραν τῆς πρωτοκαθεδρίας μεταξύ ἴσων προκαθημένων, δέν ὑπάρχει στήν Ἐκκλησία . Οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι ἰσότιμοι κατά τά “πρεσβεῖα τιμῆς” καί διαφέρουν μόνο κατά τήν “τάξιν (ἀκολουθίαν) τῆς τιμῆς ” »[47].

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, δυστυχῶς, μέ τίς ἐνέργειές του καί τήν ὅλη συμπεριφορά του, δέν παραλείπει ὁσημέραι νά διεκδικεῖ καί νά ἐπιβάλει στανικῶς μία ἀντιθεσμική καί ἀντικανονική πρωτοκαθεδρία στήν Ὀρθοδοξία. Σέ συνέντευξή του μάλιστα σέ ὁμογενειακή ἐφημερίδα τῆς Ἀμερικῆς δήλωσε, ὅτι γιά τήν ἑδραίωση αὐτῆς τῆς «πρωτοκαθεδρίας» θά πρέπει νά ἐπανεξεταστεῖ ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία. « Πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι νά κάνουμε μία αὐτοκριτική καί νά ἐπανεξετάσουμε τήν ἐκκλησιολογία μας, ἐάν δέν θέλουμε νά γίνουμε μία ὁμοσπονδία ἐκκλησιῶν προτεσταντικοῦ τύπου. Ἐφ’ ὅσον στήν εἰς Ἐπίσκοπο χειροτονία μας ὁρκιζόμεθα νά τηροῦμε τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πρέπει νά παραδεχθοῦμε ὅτι στή μία ἀδιαίρετη Οἰκουμενική Ὀρθοδοξία ὑπάρχει ἕνας «Πρῶτος», ὄχι μόνο τιμῆς ἕνεκα, ἀλλά ἕνας «Πρῶτος» μέ εἰδικές εὐθύνες καί κανονικές ἁρμοδιότητες πού ἔταξαν αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι »[48]. Παντελῶς ἀπρεπές καί βλάσφημο[49], γι’ αὐτό καί ἀπορριπτέο !!!

Ἐπίλογος

Ἀποτελεῖ κοινή ἀποδοχή ὅτι οἱ ἐμπνευστές καί ὀργανωτές ὅλων αὐτῶν τῶν ἀντορθόδοξων ἐπιλογῶν θά συνεχίσουν, δυστυχῶς, τό πονηρό τους ἔργο γιά τήν ἐπίτευξη καί τοῦ τελικοῦ τους στόχου, πού εἶναι ἡ «ἕνωση στό κοινό Ποτήριο» μέ τούς αἱρετικούς παπικούς καί προτεστάντες καί ἐν συνεχείᾳ ἡ συγχώνευσή μας στήν πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Τόνιζε χαρακτηριστικά ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός: « Οὐδέποτε μειώθηκε τόσο τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἀπειλήθηκε ὁ Χριστιανισμός , ὅσο στά ὅρια τῆς συγκροτούμενης ἀπό τήν “ Νέα Ἐποχή ” “Πανθρησκείας”. Οἱ συναντήσεις τῆς πανθρησκειακῆς κινήσεως τῆς Ν. Ἐποχῆς (Ἀσσίζη, 1,2 καί 3) [ καί ἄλλες πού ἀκολούθησαν ] δέν ἀφήνουν πιά ἀμφιβολία. Μέ τή συμμετοχή καί ἐκπροσώπων τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου προωθεῖται ἡ “ Πανθρησκεία” , στήν ὁποία ἰσοπεδώνεται καί ἀναιρεῖται κυριολεκτικά τό Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ συμφυρόμενον μέ ὅλες τίς “κατασκευασμένες” “θεότητες” τοῦ κόσμου τῆς πτώσεως. Ποτέ δέν ἀμφισβητήθηκε τόσο ἄμεσα καί ἀπόλυτα ἡ μοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτήρα τοῦ κόσμου. Καί μόνο γι’ αὐτό εἶναι ἡ “ Νέα Ἐποχή ” ἡ μεγαλύτερη πρόκληση ἱστορικά γιά τήν Ὀρθοδοξία. Αὐτό, πού δέν πέτυχε ὁ Διάβολος μέ τούς διωγμούς καί τίς αἱρέσεις, τό ἐπιδιώκει τώρα μέ τόν ἀνανεωμένο “οἰκουμενισμό” τῆς Πανθρησκείας»[50].

Γι’ αὐτό καί δέν πρέπει, σέ καμμία περίπτωση, νά ὑπάρξει ἀδράνεια, χαλάρωση, ἐφησυχασμός, φόβος ἤ δειλία ἐκ μέρους τῶν πιστῶν. Ἀπαιτεῖται ἀνδρεῖο καί ἐν Χριστῷ ὁμολογιακό φρόνημα, θάρρος, πνευματική λεβεντιά, ἐπαγρύπνηση, κινητοποίηση, πληροφόρηση καί παρεμβάσεις τέτοιες, πού θά σταθοῦν ἀνάχωμα στόν οἰκουμενιστικό ὀλετήρα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί θά ἀναχαιτίσουν τίς ὀλέθριες σκοπιμότητες τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Εἶναι καθῆκον ὅλων μας νά μήν σιωπήσουμε. Εἶναι καθῆκον μας νά ἐκφράσουμε τήν ἱερατική καί μοναχική μας συνείδηση, τόν διαχρονικό ἁγιοπνευματικό λόγο τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, τόν αὐθεντικό καί ζωντανό λόγο τῶν συγχρόνων γερόντων μας καί ὅλων ὅσοι παραμένουν πιστοί στήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καί πορεύονται «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι». Εἶναι καθῆκον μας νά ἀναλάβουμε τό μερίδιο τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης, ἀλλά καί τῆς εὐθύνης μας ἔναντι τῶν πνευματικῶν μας τέκνων καί πολλῶν πιστῶν, πού μᾶς ἐμπιστεύονται τήν ἀγωνία, τήν ἀνησυχία, καί τήν ἀντίθεσή τους γιά ὅλα ὅσα περιγράψαμε.

Τά γραφόμενά μας εἶναι προϊόν τοῦ μεγάλου μας πόνου καί τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης μας γιά τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία καί γιά ὅλους ὅσοι κλήθηκαν νά Τήν διακονοῦν, ἀπό ὁποιαδήποτε θέση ἤ ἀξίωμα, χωρίς καμμία ἀπολύτως κατακριτική διάθεση πρός ὁποιοδήποτε πρόσωπο. Ἡ ἀντίθεσή μας ἀφορᾶ μόνον σέ ἀπόψεις, ἐπιλογές καί ἐνέργειες, ὅταν αὐτές ἀντίκεινται στήν ὀρθόδοξη πίστη καί διδασκαλία. Εἶναι ἡ ἐλάχιστη ἀνταπόκρισή μας στά αὐτονόητα τῆς πίστεώς μας καί ἡ ἐπιβαλλόμενη ὑπακοή μας στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ μας , « ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς »[51].

Οἱ γρηγοροῦντες, κατά τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση, πιστοί παραμένουμε –εὐγνωμόνως– ἀκλόνητοι στήν Μία, Ἁγία καί Καθολική Ἐκκλησία μας μαζί μέ τόν διαχρονικό Νικητή Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Χριστός, διά τῆς Ἐκκλησίας, « ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ »[52]. Ὅλοι ὅσοι ἐπιχειροῦν τήν ἀποδόμηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά γνωρίζουν, ὅτι « σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν »[53].

Ἄς μείνουμε, λοιπόν, ὅλοι σταθεροί καί ἀμετακίνητοι στήν ἀμώμητη καί παραδεδομένη Πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ἄς ἐναποθέσουμε σ’ Ἐκεῖνον τήν ἀγωνία καί τήν ἀνησυχία μας γιά τά τεκταινόμενα στήν Ἐκκλησία Του. Ἄς ἐντείνουμε τήν προσευχή μας καί τήν ἄσκηση, τήν ἐγκράτεια καί τήν ἀγαπητική τήρηση τῶν ἐντολῶν Του στήν ζωή μας, ὥστε νά γίνουμε δεκτικοί τῆς Χάριτος καί τοῦ ἐλέους Του, γιά νά θεραπευθοῦν τά ἀσθενῆ καί νά ἀναπληρωθοῦν τά ἐλλείποντα. Ἄς ἐπιστρέψουμε στόν Θεό μέ ἀποφασιστική, ἔμπρακτη καί εἰλικρινή μετάνοια.

Ἡ ὀντολογικοῦ χαρακτήρα, σωστική, ἀνατρεπτική, ἔμπονη καί ἔνδακρυς μετάνοιά μας εἶναι αὐτή πού μπορεῖ νά ἀποτρέψει, νά ἀναστρέψει καί νά ἀπωθήσει χρονικά καί τά παρόντα καί τά ἐπερχόμενα δεινά. Ὁ Χριστός μας εἶναι Αὐτός καί μόνον Αὐτός πού, ἄν δεῖ τήν ἔμπρακτη μετάνοιά μας, μπορεῖ νά ἀντιστρέψει τόν θλιβερό μας κατήφορο, νά σταματήσει τήν θανατερή σήψη πού ἔχει εἰσχωρήσει στήν ἐκκλησιαστική ζωή.

Ἄς μή φοβόμαστε τόν θάνατο, ἀλλά τήν ἁμαρτία, τό σχίσμα καί τήν αἵρεση, πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τόν Θεό. Κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, « οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου δέν μπορεῖ νά ἐξαλείψει αὐτήν τήν ἁμαρτία »[54] ( δηλαδή τό σχίσμα ἀπό τήν Ἐκκλησία ), πολύ δέ περισσότερο τήν αἵρεση. Κατά τό πατερικό λόγιο, « ὁ Χριστός λυπᾶται γιά τήν ἁμαρτία , ἀλλά σιχαίνεται καί καταθλίβεται γιά τήν αἵρεση ». Γι’ αὐτό καί φέρουν τεράστια εὐθύνη ὅσοι ἐκ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν ὅλων τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν μέ ἀντορθόδοξες οἰκουμενιστικές ἐπιλογές τους καί ἀνεπίτρεπτες ἐκπτώσεις σέ θέματα πίστεως σκανδαλίζουν καί διχάζουν τό ὀρθόδοξο πλήρωμα προκαλώντας ἔριδες καί σχίσματα.

Ἄς μᾶς ἀξιώσει ὁ Πανοικτίρμων Ἅγιος Τριαδικός Θεός μας, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν ἁγίων, νά παραμείνουμε πάσει δυνάμει καί παντί σθένει «πιστοί ἄχρι θανάτου»[55] στήν παραδεδομένη ὀρθόδοξη πίστη καί ἀναλλοίωτη ἀλήθεια τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.

Εἴθε τό Παράκλητο Πνεῦμα νά καταυγάσει τόν νοῦ καί τήν καρδία τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Σεπτῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων καί ὅλων ἡμῶν τῶν πιστῶν στήν «διάκριση τῶν πνευμάτων» καί στήν χάρη τῆς ταπεινῆς ἐν Χριστῷ ὁμολογίας.

---

[1] Δημοσκόπηση ἑταιρείας Κάπα Research, 13-14/12/2021. Βλ. Ἀλέξη Ρουτζούνη, Δημοσκόπηση – Ἡ ἀποσύνθεση τῆς Μεταπολίτευσης ἐγκυμονεῖ νέες συγκρούσεις, Τό Βῆμα, 07/01/2022, https://www.tovima.gr/2022/01/07/politics/dimoskopisi-i-aposynthesi-tis-metapoliteysis-egkymonei-nees-sygkrouseis/

[2] Κώστα, Στούπα, Ἦταν δημοσιογράφος ὁ μακαρίτης;, Capital.gr., 20/01/2022, https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3609025/itan-dimosiografos-o-makaritis

[3] ΔΙΣ (Διαρκής Ἱερά Σύνοδος) καί ΙΣΙ (Ἱερά Σύνοδος Ἱεραρχίας)

[4] Ἀλέξη Παπαχελᾶ, Ἡ παγίδα τοῦ κυνισμοῦ, Ἡ Καθημερινή, 06/11/2022, https://www.kathimerini.gr/opinion/562124734/i-pagida-toy-kynismoy/

[5] Μαντζαρίδη Ἰ. Γεωργίου, Χριστιανική Ἠθική ΙΙ , ἐκδ. Π. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2003, σ.151

[6] Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου, Ἱέρακι πρεσβυτέρῳ, PG 78, 905-908

[7] Ἁγ. Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, Πρός Ἐφεσίους 3,2, Ἀποστολικοί Πατέρες, Ἄπαντα τά Ἔργα τ. 4 , ΕΠΕ, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 78

[8] Δη­μη­τρί­ου Τσε­λεγ­γί­δη, Κα­θη­γη­τῆ Δογ­μα­τι­κῆς τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς Α.Π.Θ., Ἡ Συνοδικότητα, ὡς ἁγιοπνευματικός τρόπος όριοθετήσεως τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ θεολογικές προϋποθέσεις της, Ἀντιαιρετικό Σεμινάριο Ἱ. Μ. Γλυφάδας, 17-10-2016, http://epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot.com/2016/11/blog-post.html

[9] Ἁγ. Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, Πρός Ἐφεσίους 3,2, Ἀποστολικοί Πατέρες, Ἄπαντα τά Ἔργα τ. 4, ΕΠΕ, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 78

[10] Ἁγ. Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, ὅ.π., σ. 78

[11] Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὑ­πό­μνη­μα εἰς τήν πρός Ἑ­βραί­ους Ἐ­πι­στο­λήν, Ὁ­μι­λί­α ΙΔ΄, 1, Ε­ΠΕ 25, σ. 372.

[12] π. Γ. Φλω­ρόφ­σκυ, Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθῆναι 1989, σελ. 207

[13] π. Γ. Φλω­ρόφ­σκυ, ὅ.π., σελ. 207

[14] π. Γ. Φλω­ρόφ­σκυ, Τό σῶ­μα τοῦ ζῶν­τος Θε­οῦ, Μιά ὀρθόδοξη ἑρμηνεία τῆς Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 1999, σελ. 80-83

[15] Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Ἡ ποιμαντική διακονία κατά τούς ἱερούς Κανόνας, Πειραιεύς 1976, σ. 110-112

[16] Κα­θη­γ. Δη­μ. Τσε­λεγ­γί­δη, Ἐ­πι­στο­λή πρός τήν Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος ἐν ὄψει τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου,10-2-2016, http://epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot.com/2016/02/o.html#more

[17] Ἐπισκόπου Ἐρζεγοβίνης Ἀθανασίου, Συνέντευξη στό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό RTV Kim. Βλ. σχ.  https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-serbias/32668-episkopos-athanasios-gieftits-den-uparxei-sunodiki-ejousia-stin-ekklisia-alla-sunodikotita, 30/10/2020

[18] Ἁγίου Βικεντίου, ἐπισκόπου Λειρίνου (450μ.Χ.), στό «Πῶς ἔγινε ὁ Πάπας “ἀλάθητος”», Πρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Πρότυπες Θεσσαλικές Ἐκδόσεις Ἀθήνα, Τρίκαλα 2002, σελ. 61- 62

[19] Καθηγ. Δημ. Τσελεγγίδη, Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, στό περιοδικό «Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης: Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος;», ἔκδ. Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν «Φώτης Κόντογλου», Σεπτέμβριος 2016, σελ. 54

[20] Κα­θη­γ. Δη­μ. Τσε­λεγ­γί­δη, ὅ.π., σελ. 61

[21] Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, PG 52,784

[22] βλ. Ἐφεσ. 4,11-12: «καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ»

[23] Πρωτοπρ. Γ. Μεταλληνοῦ, Ἐνορία καί Ἐκκλησία, ἐκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, σελ. 16

[24] Κείμενο Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου (16-25 Ἰουνίου 2016) Σχέ­σεις τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας πρός τόν λοι­πόν χρι­στι­α­νι­κόν κό­σμον, Ἄρθρο 22, https://holycouncil.org/rest-of-christian-world_el

[25] Μαρίας Ἀντωνιάδου, Τό παρασκήνιο τῆς Συνόδου πού «ἐξόρισε» τούς καθολικούς, Τό Βῆμα, 25/11/2022,

Το παρασκήνιο της Συνόδου που «εξόρισε» τους καθολικούς

[26] Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἐγκύκλιος πρός τόν Λαό, ἀρ. 49, γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης, Ἰανουάριος 2017, σελ. 3

[27] Ψαλμ. 32,4

[28]Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, Συνέντευξη στήν Καθημερινή, 24/10/2022, https://www.kathimerini.gr/politics/562104049/archiepiskopos-ieronymos-stin-k-den-eimai-oyte-me-ton-tsipra-oyte-me-ton-mitsotaki-eimai-me-tin-ekklisia/,

[29] Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, Ἀπαντητικό Γράμμα στήν ἀπό 14/01/2019 ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, 20 Φεβρουαρίου 2019: «…Ὡς ἐκ τούτου, οὐ μόνον ἔνθα περί Δογμάτων καί ἱερῶν Παραδόσεων καί Κανονικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Διατάξεων ἤ περί γενικῶν ζητημάτων ἀφορώντων εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ἐν πᾶσι τοῖς σχετικῶς σπουδαίοις ἐπί μέρους ζητήμασι τοῖς ἐνδιαφέρουσι ταύτην ἤ ἐκείνην τήν Τοπικήν Ἐκκλησίαν, ἡ κηδεμονική πρόνοια καί ἀντίληψις τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας παρεμβαινούσης -ποῖ μέν [=ἄλλοτε μέν], αὐτεπαγγέλτως καί ὡς ἐκ καθήκοντος, ποῖ δέ [=ἄλλοτε δέ], κατ᾿ ἐπίκλησιν τῶν ἐνδιαφερομένων- καί παρεχούσης τήν ἀποτελεσματικήν αὐτῆς συμβολήν, πρός διαίτησιν καί ἐπίλυσιν διαφορῶν ἀναφυεισῶν μεταξύ τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, πρός διευθέτησιν διαφωνιῶν μεταξύ ποιμένων καί ποιμνίου…», https://ec-patr.org/apantitiko-gramma-toy-oikoymenikoy-patriarchoy-stin-apo-14/

[30] Ἀρχ. Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, Ἀπάντηση στό Κείμενο γιά τό Πρωτεῖο τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, 7/1/2014, https://bibliocanonica.com/primul-fara-egali-raspunsul-patriarhiei-ecumenice-la-textul-despre-primat-al-patriarhiei-moscovei/

[31] Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Τό κείμενο τῆς Ραβένας καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, περ. «Ἐν Συνειδήσει», ἔκδ. Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ἰούνιος 2009, σελ. 97

[32] Ἀρχιμανδρίτου Μεθοδίου Φούγια, Ἐκκλησία αὐτοχειροτονήτων ἐν Οὐκρανίᾳ (Ἐκκλησία Ληπκώβ), Άλεξάνδρεια 1955, στό Τά «δίκαια» τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, Μελέτη κανονική καί ἱστορική μέ ἀφορμή τό οὐκρανικό ἐκκλησιαστικό ζήτημα, Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ὀκτώβριος 2019, σελ. 90

[33] Ἐπιστολή 1^η, 14 Ἰανουαρίου 2019,  https://orthodoxalbania.org/2020/wp-content/uploads/attachments/PatriarchConstantin2019.pdf, Ἐπιστολή 2^η, 21 Μαρτίου 2019, https://orthodoxalbania.org/2020/wp-content/uploads/attachments/Patriarch2.pdf,

[34] Ἐφ. 4, 3-4

[35] Ἀναστασίου Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου καὶ Πάσης Ἀλβανίας, Ἐν ἀναμονῇ τῶν Χριστουγέννων 2019, Ἡ Καθημερινή, 25/11/19, https://www.kathimerini.gr/politics/1053230/archiepiskopos-tiranon-dyrrachioy-kai-pasis-alvanias-anastasios-en-namon-t-n-christoygennon-2019/

^[36] Ἀναστασίου Ἀρχιεπ. Τιράνων, Σχολιασμός στή μεταπτυχιακή ἐργασία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Φραγκάκη-Ἀρχιγραμματέως τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, μέ θέμα «Περί τῆς θεραπείας τοῦ ἐν Οὐκρανίᾳ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος ὑπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. (Τό ζήτημα τῶν χειροτονιῶν)», Τίρανα 15 Νοεμβρίου 2022, https://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-albanias/53447-ekklisia-alvanias-i-metaptyxiaki-ergasia-gia-to-oukraniko-periexei-anakriveies

[37] Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου, Μεταδοτικό μικρόβιο τό παπικό πρωτεῖο…, 21/11/2014, http://aktines.blogspot.gr/2014/11/blog-post_899.html

[38] Ἀρχ. Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, ὅ.π., https://bibliocanonica.com/primul-fara-egali-raspunsul-patriarhiei-ecumenice-la-textul-despre-primat-al-patriarhiei-moscovei/

[39] Ἀμφιλοχίου, Μητροπολίτου Ἀδριανουπόλεως, Ἀρνούμενος τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀρνεῖσαι τήν πηγή τῆς ὕπαρξής σου, 15/09/2018, https://orthodoxia.info/news/%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5/

[40] Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, Ὁμιλία στήν Σύναξη Ἱεραρχῶν τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως, 1 Σεπτεμβρίου 2018, https://www.uocofusa.org/news_180901_1

[41] Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, ὅ.π., σελ. 97.

^[42] Ἱερομ. Λουκᾶ Γρηγοριάτου, «Τά πρεσβεῖα τιμῆς καί ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν πρώτη χιλιετία», Πρακτικά Θεολογικῆς Ἡμερίδος: «Πρωτεῖον», Συνοδικότης καί Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, Πειραιεύς 2011, σελ. 48, 65-66

[43] Πρωτοπρεσβ. Ἀναστασίου Κ. Γκοτσόπουλου, Συμβολή στόν Διάλογο γιά τό Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο, Ἐκδ. Τό παλίμψηστον, Θεσσαλονίκη 2019, σελ. 44

[44] Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου, Τά «δίκαια» τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, Μελέτη κανονική καί ἱστορική μέ ἀφορμή τό οὐκρανικό ἐκκλησιαστικό ζήτημα, Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ὀκτώβριος 2019, κεφ. 2, σελ. 79

[45] Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, Ἀνακοινωθέν Μητροπόλεως Πειραιῶς, 4 Νοεμβρίου 2019

[46] Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου, ὅ.π., Εἰσαγωγή – Περίληψη, σελ. 12

[47] Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου, ὅ.π., κεφ. 1.3.1, σελ. 28. Βλ. καί ἑρμηνεία στον Γ΄ Κανόνα τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Πηδάλιον, ἔκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 157-158

[48] Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, Συνέντευξη στόν «Ἐθνικό Κήρυκα», 13 Νοεμβρίου 2020, https://www.ekirikas.com/vartholomaios-o-anthropos-o-oikoumenik_352347_352347/

[49] Πρβλ. Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Τό κείμενο τῆς Ραβένας καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ὅ.π.

[50] Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Δοκίμια Ὀρθόδοξης Μαρτυρίας, ἐκδ. Ἄθως, σ. 46

[51] Ματθ. 10, 32

[52] Ἀποκ. 6, 2 ΙΑ’ Εἰς Ἐφεσίους

[53] Πξ. 26, 14

[54] Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὁμιλ., PG 62, 85-87

[55] Ἀποκ. 2, 10

=====================

Nα συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, Αποστόλων, Πατέρων. Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις! ~ π. Γεώργιος Μεταλληνός

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός †

Η επιθυμία όλων μας πρέπει να είναι να συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων όλων των αιώνων. 

Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις, και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καταστρέφει και θα διαστρέφει κάθε προσπάθεια, ειλικρινή προσπάθεια, που θέλει να οδηγηθεί στο θέμα της σωτηρίας.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ελέγχει την σημερινή κατάσταση της Ορθοδοξίας. 

Υπάρχει σύγχυση. Σχετικοποίηση της πίστεως, πολιτικοί συμβιβασμοί. Οι διάλογοι οι εκκλησιαστικοί είναι απομίμηση των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -γι’ αυτό δεν γίνεται ευχάριστα δεκτός- εμπνέει διάθεση ομολογίας και μαρτυρίου ακόμη, αν ο Θεός το επιτρέψει, στην εποχή μας. Βοηθεί, επίσης, στη συνέχεια της Ορθοδοξίας, της Ορθοδόξου Παραδόσεως.

Η επανέκφραση της Πίστεως με τα μέσα κάθε εποχής δεν έχει τίποτε το κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους Οικουμενιστές «επανερμηνεία» της πίστεως. 

Δεν είναι θέμα επανερμηνείας, πώς θα κατανοήσουμε λ.χ. το παπικό πρωτείο. Συγγνώμη για την φράση, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα αφάγωτη!

Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα, όταν παίζουμε « εν ου παικτοίς »; Όταν παίζουμε με τη σωτηρία ; Όταν παίζουμε με την αιωνιότητα; Διαγράφουμε όλους τους Αγίους εν ονόματι των Αγίων. Διότι το πνεύμα, το οποίον κυριαρχεί, είναι να εκθειάζουμε τους Αγίους. 

Κι όπως, μακαρίτης τώρα, Αρχιεπίσκοπος έλεγε : Δεχόμεθα τον Μάρκο τον Ευγενικό και τον τιμάμε. Εκείνος έτσι έπρεπε να μιλήσει στην εποχή του, εμείς μιλούμε με τον δικό μας τρόπο στην δική μας εποχή. Κάτι παρόμοιο ελέχθη. 

Ο Χριστός όμως είναι πάντα ο Αυτός « παρατεινόμενος εις τους αιώνες ». Και η πίστη που σώζει είναι μία συνταγή, ένα φάρμακο που δεν αλλοιώνεται, δεν δέχεται αλλαγές.

Είναι μία και ενιαία η πίστις. Η αποδοχή του Λόγου του Θεού από την εμπειρία των Αγίων, για να γίνει και δική μας εμπειρία.

”Nα συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, Αποστόλων, και Πατέρων. Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις!” ~ π. Γεώργιος Μεταλληνός

Πηγή: paterikos.blogspot.comΔείτε και: 

Στο τέλος θα γίνει ό,τι θέλει ο Πάπας! ~ Ναυπάκτου Ιερόθεος (δημόσια απάντηση)

Δέν μπορεῖς νά εἴπης εἰς τούς Παπικούς,ὅτι ἔχουν Χάριν καί Μυστήρια.~ Ἅγιος Πορφύριος

Όλοι φροντίζουν, μικροί, ”μεγάλοι” και κράτη.. να γίνει μία θρησκεία! ~ Άγιος Πορφύριος

Νεα Εποχή και Οικουμενισμός, πολιτικός & θρησκευτικός ~ π. Γεώργιος Μεταλληνός

Τό ἐγκόλπιό που λανσάρετε ὡς ἐξουσία. Για μιά Κολωνακιώτικη ἐκκλησιαστική ἀριστοκρατία ~ π. Ιωάννης Ρωμανίδης

”Κι ἔτσι, ἀνατράπηκαν τά δόγματα τῆς ὀρθῆς πίστης κι ἔπεσαν σέ σύγχυση…” ~ Μέγας Βασίλειος

==================

Τί γίνεται μέ αὐτούς πού δέν γνώρισαν Χριστό, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου – Oμιλία του Γέροντα Γεωργίου την † ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΓ ́ (Θ ́ ΛΟΥΚΑ). Προεόρτια τῶν εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου –

Τί γίνεται μέ αὐτούς πού δέν γνώρισαν Χριστό, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Oμιλία του Γέροντα Γεωργίου την † ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΓ ́ (Θ ́ ΛΟΥΚΑ). Προεόρτια τῶν εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου·

Γέρων Γεώργιος: ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ –

Σχ. Οδοιπ, : 2 εξαιρετικα βιντεο με “αντικοσμικη επικαιροτητα “…

==================

Πραγματικότητα – Αυτή είναι η Aνάσταση που εννοούσε ο Χριστός» ! Το μέλλον που μας ετοιμάζει ο άνθρωπος που θαυμάζουν οι Κ.Μητσοτάκης και Κυριάκος Πιερρακάκης /// “” ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε, με τὰ λόγια ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸν εἶχε φωτίσει νὰ πεῖ : « Ἡ δύναμη Μου διακηρύσσεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀδυναμία σου »… “”

Θεόφραστος Ανδρεόπουλος | email: andreopoulos@pronews.gr

O γνωστός για τις αντιχριστιανικές του απόψεις και κύριος σύμβουλος του Προέδρου και ιδρυτή του WEF Κλάους Σβαμπ, Γιούβαλ Χαράρι, προχώρησε σε νέες εξωφρενικές δηλώσεις για το άμεσο μέλλον της Ανθρωπότητας, με τις οποίες «αποκαλύπτει» πως η αιώνια Ζωή που ευαγγελίζονταν ο Ιησούς Χριστός (η Ανάσταση δηλαδή) αφορούσε μία ζωή στον σημερινό κόσμο και πως αυτή θα επιτευχθεί με την… εικονική πραγματικότητα!

Στην πραγματικότητα ο Γ.Χαράρι ευαγγελίζεται μία νέα…. ζωή για όλους μας η οποία θα είναι εντελώς εικονική και στην οποία θα είμαστε… ευτυχισμένοι καθώς οι παγκοσμιοποιητές θα έχουν φροντίσει να μετατρέψουν την πραγματική ζωή σε μία πραγματική κόλαση απελπισίας.

Επιχειρεί να διαστρεβλώσει ακόμα και τις βασικές φιλοσοφικές και θρησκευτικές έννοιες του Χριστιανισμού, εμφανίζοντας την Ανάσταση και την Βασιλεία του Θεού ως… υλικά γεγονότα που μπορούν να αντιγραφούν με εικονικά… παραμύθια.

Με άλλα λόγια επιχειρεί να επιβάλει την βασική ιδέα του Εωσφωρισμού που είναι ο υλισμός υπεράνω όλων και ότι το πνεύμα και η ψυχή είναι… υπερτιμημένες έννοιες.

Η εικονική πραγματικότητα έχει μετατραπεί στο νέο επικίνδυνο εχθρό της Ανθρωπότητας καθώς θα αποτελέσει το σημαντικότερο μέσο χειραγώγησής της, προσφέροντας ψεύτικες αληθοφανείς ζωές στους ανθρώπους, όπου σε αυτές όλοι θα είναι « επιτυχημένοι ».

« Όταν βλέπετε κάποιον να κάθεται όλη μέρα φορώντας γυαλιά εικονικής πραγματικότητας ή ίσως μπροστά σε μία οθόνη σε ένα μικρό δωμάτιο είναι παγιδευμένος μέσα σε αυτό το δωμάτιο ή είναι απελευθερωμένος μέσα στο άυλο βασίλειο του κυβερνοχώρου, του Metaverse ;

Ακόμα και ο ίδιος ο Χριστός όταν μιλάει για Ανάσταση έχει κατά νου μία ανάσταση μέσα στη σάρκα του σώματος ! Και όταν μιλάει για το Βασίλειο των Ουρανών ή για το Βασίλειο του Θεού εννοεί ένα αληθινό βασίλειο εδώ στην Γη με πέτρες, δέντρα και όλα αυτά !

Αλλά υπήρχε μία άλλη παράταξη η οποία έλεγε ότι το σώμα δεν είναι σημαντικό ότι υπάρχει μόνο μία αέναη άυλη ψυχή κι αυτό είμαστε στην πραγματικότητα και κάποια μέρα θα απελευθερωθούμε από αυτό το υλικό, βρωμερό φυσικό σώμα και θα υπάρχουμε στον Παράδεισο σε ένα άυλο Βασίλειο .

Και τώρα βρισκόμαστε σε ένα σημείο στην ιστορία, χιλιάδες χρόνια μετά, όπου αυτή η διαφωνία γίνεται στα αλήθεια πραγματικότητα. Δεν είναι απλώς φαντασίωση στο μυαλό. Πιστεύω ότι πρέπει να απελευθερωθούμε από το παρελθόν και όχι απλά να το θυμόμαστε »

Να σημειώσουμε ότι πρόσφατα ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης από το βήμα της Βουλής εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον περιβόητο Γιούβαλ Χαράρι, εκ των στενότερων συνεργατών του Κλάους Σβάαμπ, του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» (The Great Reset) και αποτελεί το βασικό δόγμα της Παγκοσμιοποίησης και της κατάλυσης των εθνών.

Ο Γιούβαλ Χαράρι έχει πει πως «Ο Χριστός είναι ένα ψέμα» (χαρακτήρισε μάλιστα όλη την Ιστορία Του ως «fake news»).

Η   Συνέχεια :

https://www.pronews.gr/kosmos/giouval-xarari-tha-zeite-oloi-se-eikoniki-pragmatikotita-ayti-einai-i-vasileia-tou-theou-pou-ennoouse-o-xristos/

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἄν εἶναι τόσο σκληροί, τόσο ἀπόλυτα ἀκριβεῖς οἱ λόγοι τοῦ Εὐαγγελίου, ποιὸς μπορεῖ τότε νὰ σωθεῖ;  Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐρώτηση ποὺ ἔκαναν οἱ Ἀπόστολοι στὸν Κύριο, καὶ ἡ ἀπάντηση Του ἦταν ταυτόχρονα ἐνθαρρυντικὴ κι ἐπίσης τόσο ἀποκαρδιωτικὴ, γιὰ ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐπιτύχουν πράγματα μὲ τὶς δικές τους δυνάμεις.
Εἶπε ὅτι αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀδύνατα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεό.

 Ὑπάρχει μιὰ παραβίαση τῆς συνέχειας ποὺ ὑπῆρχε ἀνάμεσα στὰ οὐράνια καὶ τὰ γήινα· τὰ γήϊνα πράγματα ποτὲ δὲν φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ γίνουν οὐράνια· ὁ οὐρανὸς πρέπει νὰ ἔλθει σ΄ ἐμᾶς γιὰ νὰ γεμίσουμε μὲ τὴν χάρη τοῦ οὐρανοῦ. Τὸ Πνεῦμα δὲν εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ σημεῖο στὴν ψυχὴ μας, ἡ ζωὴ τῆς αἰωνιότητας δὲν εἶναι ἡ πληρότητα ὁλόκληρης τῆς ζωῆς. 

Τὰ πράγματα τοῦ Θεοῦ εἶναι θεϊκὰ καὶ μποροῦμε μόνο νὰ τὰ δεχόμαστε, νὰ τὰ κατέχουμε σὰν δῶρο, ὄχι νὰ τὰ φτάνουμε ἤ νὰ τὰ κατακτᾶμε ἁπλὰ μεγαλώνοντας γιὰ νὰ φτάσουμε τὸν οὐρανό· ὅταν προσπαθοῦμε νὰ τὸ κάνουμε, χτίζουμε ἕναν καινούργιο Πύργο τῆς Βαβέλ, πηγαίνουμε σὲ λάθος κατεύθυνση καὶ δὲν φθάνουμε στὸν οὐρανό.
Ἀλλὰ πῶς τότε μποροῦμε νὰ γίνουμε ἱκανοὶ νὰ δεχθοῦμε αὐτὸ ποὺ ὁ Θεὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς δώσει; 

Στὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, εἰπώθηκε ὅτι ἡ Θεία Χάρις εἶναι ἐκείνη ποὺ φώτισε τοὺς Ἀποστόλους νὰ γράψουν ὅ,τι ἔγραψαν, ὅτι εἶναι ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐνέργεια τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἀνθρώπινη νοημοσύνη καὶ δύναμη καὶ εὐφυία, ἔτσι ὁ μόνος δρόμος μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ ἐκπληρώσουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ πρέπει, πολίτες τοῦ οὐρανοῦ, υἱοὶ τοῦ Θεοῦ ἐξ υἱοθεσίας, εἶναι νὰ μπορέσουμε νὰ δεχθοῦμε τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ δίνεται τόσο ἐλεύθερα, τόσο γενναιόδωρα, ἀλλὰ ποὺ λαμβάνουμε σπάνια ἐπειδὴ εἴμαστε στενόκαρδοι καὶ ἄνθρωποι κλειστοί. 

Πρέπει νὰ μάθουμε ν’ ἀνοιγόμαστε, νὰ γινόμαστε δεκτικοὶ καὶ αὐτὸ ἐννοοῦσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν ἔλεγε, με τὰ λόγια ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸν εἶχε φωτίσει νὰ πεῖ: « Ἡ δύναμη Μου διακηρύσσεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀδυναμία σου ». 

Μόνο ἄν γίνουμε δεκτικοὶ τῆς χάριτος, τότε ἡ θεϊκὴ δύναμη μπορεῖ νὰ ἐνεργοποιηθεῖ, διαφορετικὰ βάζουμε ἐμπόδια στὸν δρόμο τῆς θεϊκῆς ἐνέργειας. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο θέμα ἀδυναμίας. Ὅλοι μας εἴμαστε ἀδύναμοι, ἀλλὰ δὲν εἴμαστε ὅλοι δεκτικοὶ τῆς χάριτος· ὑπάρχει ἕνας ἰδιαίτερος τρόπος νὰ γίνουμε ἀδύναμοι γιὰ νὰ γίνουμε δεκτικοί καὶ θὰ προσπαθήσω νὰ τὸ ἐξηγήσω ἤ νὰ ἀναφερθῶ σ’αὐτὸ μὲ τρία παραδείγματα.

Αναρτήθηκε από amethystos

===================

Ο «άρχων» της Νέας Τάξης

Οι στίχοι του τραγουδιού αποτελούν μια προσέγγιση των πεπραγμένων της ελίτ που νομίζει ότι κυβερνά τον κόσμο. Λέω νομίζει, γιατί στην πραγματικότητα, ο Θεός είναι αυτός που ελέγχει τα πάντα και όποιος προσπαθεί να Τον πολεμήσει, συντρίβεται. Αναφέρεται δε, σε κάθε «άρχοντα» με πολιτική, ιατρική, κοινωνική ή άλλη θέση που καταχράζεται την εμπιστοσύνη του απλού λαού διατελώντας ξένα, για την Ορθοδοξία και το Έθνος μας, συμφέροντα. 

Σύνθεση-Ερμηνεία: Ελευθερία Μεταξά (Κανάλι:https://www.youtube.com/channel/UClBp…) 

Στίχοι: Ευαγγελία Κ. Λάππα 

Ο «άρχων» της Νέας Τάξης 

Ο άρχων της επανεκκίνησης, της σκοτεινής διακίνησης, 

*** 

του μεγάλου, του ψέματος, της προδοσίας, του αίματος,

*** 

της λοιμώδους ασθενείας, της υποχρεωτικής ευθανασίας,

*** 

του αναίτιου εγκλεισμού, του ιατρικού εξαναγκασμού, 

*** 

της ζωής η έκπτωσης, της λατρείας της έκτρωσης, 

*** 

της παρένθετης μητρότητας, της έκφυλης ταυτότητας, 

*** 

της λάθρο-μετανάστευσης, των εισβολέων αποκατάστασης. 

*** 

Ο άρχων της καταστροφής, της δήθεν κλιματικής αλλαγής, 

*** 

της αγροτικής παράλυσης, της περί «πράσινης» ανάπτυξης, 

*** 

της φύσης ο επιβουλέας, των δασών ο καταστροφέας. 

*** 

Ο άρχων της διαστροφής, επίβουλος, της σκέψεως, της λογικής, 

*** 

των βαρβαρικών αρχών, της εξάλειψης των ηθών, 

*** 

κάθε ιδανικών, κάθε αξιών, των οσίων και ιερών, 

*** 

ο καταστροφέας των παραδόσεων, των αληθινών γνώσεων, 

*** 

της προαίρεσης της ατομικής, ξένος ανθρώπινης στοργής. 

*** 

Ο άρχων του υποκόσμου, του ανάποδου κόσμου, 

*** 

ο διαστρεβλωτής των εννοιών, τροφέας σκοταδιστών, 

*** 

της άκρατης ραγιαδοσύνης, της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, 

*** 

της κάλπικης εμπιστοσύνης, της δήθεν συλλογικής ευθύνης, 

*** 

της φυλάκισης του νου, του άρρητου σκεπτικισμού, 

*** 

του αχαλίνωτου δογματισμού, της αρρώστιας του δικαιωματισμού, 

*** 

της υποκριτικής προόδου, του ολέθρου του κόσμου. 

*** 

Ο άρχων του αποκρυφισμού, της παναίρεσης του οικουμενισμού, 

*** 

της μετανθρωπικής θεότητας, της άναρθρης πολιτικής ορθότητας, 

*** 

της πληρωμένης ενημέρωσης, της πληροφοριακής εξουθένωσης, 

*** 

της ηλεκτρονικής δουλείας, του αυτεξούσιου θυσίας, 

*** 

της ακατάσχετης επιτήρησης, του τρόμου διατήρησης, 

*** 

ο αληθινός φασίστας, ο αόρατος μαριονετίστας. 

*** 

Ο άρχων του πολέμου, των λόγων του ανέμου, 

*** 

του θανάτου των εθνών, του τέλους των γενεών. 

*** 

Ο πολέμιος της Ορθοδοξίας, της αλήθειας, της ιστορίας, της αληθούς ελευθερίας, αυτοπροσδιοριζόμενος ως «μεσσίας». 

*** 

Στον άρχοντα της Νέας Τάξης, στιγμή να μη διστάσεις, συν Θεώ, ψυχή και σώμα ν’ αντιτάξεις, τα μαύρα του σχέδια να φράξεις.

*****

Για να μη ζείτε στο σκοτάδι,  γυρίστε το διακόπτη της προσευχής,  ώστε να έλθει το θείο φώς στη ψυχή σας…

Στο βάθος του είναι σας, θα φανεί ο Χριστός.

~ Όσιος Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης †

Posted by Δημήτρης Ρόδης

=========================

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος – Κυριακή ΙΓ’ Λουκά- Γνωρίζεις τις εντολές ; “” χρειάζεται διαρκής μελέτη των Γραφών, διαρκής ακρόασις του λόγου του Θεού, για να μάθομε ποιες είναι οι εντολές του Θεού, δηλαδή το θέλημα του Θεού… “”

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 18, 18-27]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

                                        « ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ; »

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 26-11-1989] -[Β 228]

Σήμερα, αγαπητοί μου, μας διηγείται ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς το περιστατικό που κάποιος νεαρός, άρχων και πλούσιος, ερώτησε τον Κύριον λέγοντάς Του : « Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω ;». Και ο Κύριος τού υπέδειξε την οδόν των αρετών. «Τὰς ἐντολὰς οἶδας», του λέγει, « τις εντολές τις γνωρίζεις ». Δηλαδή η οδός κατακτήσεως της αιωνίου ζωής είναι πάρα πολύ γνωστή. Είναι η οδός της τηρήσεως των εντολών.

Στον νεανίσκο, όμως, αυτόν η απάντησις αυτή ήταν απροσδόκητη· γιατί περίμενε κάτι άλλο. Επερίμενε κάτι το υπερέχον, κάτι το εκπληκτικόν. Κι όμως ο Κύριος ανέφερε την πεπατημένη εκείνη οδό, την πολύ γνωστή, της τηρήσεως των εντολών. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πετάγματα υψηλά και νομίζουν ότι πρέπει να ανακαλύψουν ή να τους προσφερθεί όχι πια κάτι το τετριμμένο, αλλά κάτι το άλλο, κάτι το διαφορετικό, για να κατακτήσουν εκείνα που ποθεί η ψυχή των.

Εμείς όμως, αυτήν την βεβαιωτικήν απάντησιν του Κυρίου, που του είπε: «Τὰς ἐντολὰς οἶδας», δηλαδή «Τις εντολές τις γνωρίζεις», θα την μετατρέψουμε σε ερωτηματική : « Οἶδας τὰς ἐντολὰς ; ». « Γνωρίζεις τις εντολές ; ». Γιατί πρέπει να πούμε ότι εμείς οι Χριστιανοί έχομε άγνοια των εντολών του Θεού. Και δεν θα μπορούσε να μας πει ο Κύριος: «Τις εντολές τις γνωρίζεις». Αλλά τίθεται σε μας κατά ερωτηματικόν τρόπον. Γνωρίζομε τις εντολές ; Αυτό το θέμα ακριβώς θα διερευνήσομε σήμερα, αγαπητοί μου , στην αγάπη σας, να ιδούμε, γνωρίζομε όντως τις εντολές ;

Τι είναι οι εντολές ; Εκείνα που εντέλλεται ο Θεός, εκείνα που παραγγέλλει. Εκείνα επί των οποίων ευχαριστείται ο Θεός, όταν εφαρμόζονται από τον άνθρωπο. Εκείνα που συνιστούν τις καλές σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτό είναι οι εντολές.

Γι’ αυτό γράφει και ο Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους επιστολή του: « Καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον » . Ας προσέξομε τι γράφει ο Απόστολος Παύλος εδώ, αγαπητοί μου, εις τους Ρωμαίους. Καταρχάς, κατά έναν αρνητικόν τρόπον, συνιστά και λέγει εις τους Χριστιανούς της Ρώμης να μην συσχηματίζονται με τον κόσμον. Μην παίρνουν το ίδιο σχήμα που έχει ο κόσμος. Ο κόσμος είναι ένα σχήμα . Ένα σχήμα βέβαια του παρόντος αιώνος. Μέσα εις αυτό το σχήμα έρχονται πολλοί Χριστιανοί να τοποθετηθούν. «Σχήμα» θα πει «καλούπι», θα πει «φόρμα». Μέσα στο οποίο καλούπι έρχονται τώρα να καλουπιαστούν και να πάρουν την αυτήν μορφήν οι Χριστιανοί.

Τι λέγει λοιπόν ο Απόστολος ; «Όχι. Μη συσχηματίζεσθε», λέγει, «με τον κόσμον αυτόν». Αυτό αποτελεί μία βασική προϋπόθεση για να δημιουργηθεί μια, θα λέγαμε, μεταμόρφωση του νου μας, μια μεταμόρφωση της νοοτροπίας μας. Τι είπε ; « Ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν ». « Αλλά εις το να μεταμορφώνεσθε, στο να αλλάζετε, η νοοτροπία σας, ο νους σας, και τούτο θα αποτελεί το κριτήριον με το οποίον θα μπορείτε να δείτε ποιες είναι οι εντολές του Θεού , ποιο είναι το θέλημα του Θεού ». Στο να μπορέσομε δηλαδή να δοκιμάσομε , « εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς ». Εις το να μπορέσομε να δοκιμάσομε, δηλαδή να μάθομε, να εξακριβώσομε με εμπειρικόν τρόπον το θέλημα του Θεού, τις εντολές του Θεού· οι οποίες, κατά τον Απόστολο Παύλο, όπως είδαμε εδώ, οι εντολές του Θεού εμφανίζονται με τρία γνωρίσματα.

Πρώτα πρώτα είναι το ότι η εντολή του Θεού ή το θέλημα του Θεού – το ίδιο είναι- ότι είναι αγαθόν. Πρώτον λοιπόν ότι το θέλημα του Θεού είναι αγαθόν. Όχι κακόν. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν επιθυμεί, ούτε θέτει βεβαίως εντολές που οδηγούν στο κακό τον άνθρωπον. Δεν ζηλεύει τον άνθρωπο , όπως είπαν διάφοροι ερμηνευταί μέσα στους αιώνες . Όχι. Ο Θεός δεν θέτει παγίδα εις τον άνθρωπον. Δεν θέτει εντολή που να δημιουργήσει και αποφέρει το κακό, ούτε την βλάβη· γιατί απλούστατα ο άνθρωπος είναι κτίσμα του Θεού , είναι Πατέρας μας και δεν μπορεί παρά να μας αγαπά. Κάποτε είπε ότι « Εσείς , πονηροί όντες , ξέρετε στα παιδιά σας να δίνετε αγαθά πράγματα. Όταν σας ζητήσουν », λέγει, «ψωμί δεν δίνετε πέτρα. Όταν σας ζητήσουν ένα αβγό, δεν τους δίνετε έναν σκορπιό. Άμα σας ζητήσουν ψάρι, δεν τους δίνετε ένα φίδι. Σεις λοιπόν, παρότι είσαστε πονηροί άνθρωποι, ξέρετε να δίνετε στα παιδιά σας καλά πράγματα. Ο Πατέρας σας ο ουράνιος, πόσο περισσότερο θα δώσει το αγαθόν ;». Η εντολή λοιπόν που θα δώσει είναι αγαθή. Και σκοπόν έχει να περιφρουρήσει τον άνθρωπον. Με τρόπον που να τον οδηγήσει τελικά και εις το αγαθόν.

Σήμερα δυστυχώς, αγαπητοί μου, καταστρατηγούμε τις εντολές του Θεού , όπως είναι η νηστεία , όπως είναι η σωφροσύνη , δηλαδή η εγκράτεια , η αγνότητα , με την στενή σημασία της λέξεως « σωφροσύνη ». Γιατί ; Γιατί νομίζομε ότι όταν ο Θεός εντέλλεται την νηστείαν ή την σωφροσύνη, δηλαδή να μείνεις αγνός μέχρι τον γάμο σου, και το αγόρι και το κορίτσι, ότι αυτό θα έχει αντίκτυπο εις την υγεία μας , ότι θα αρρωστήσουμε , θα πάθουμε κάτι κακό. Και συνεπώς οι εντολές που θέτει ο Θεός είναι βλαβερές και επικίνδυνες. Είναι δυνατόν ποτέ; Ο Θεός είναι ο κατασκευαστής μας. Και δεν γνωρίζει τι είναι εκείνο που εντελλόμενος σε μας θα μας βοηθήσει και θα μας ευεργετήσει και θα μας περιφρουρήσει; Είναι δυνατόν ποτέ ; Το θέλημα λοιπόν του Θεού φέρεται ως αγαθόν. Οι εντολές δηλαδή.

Δεύτερον. Το θέλημα του Θεού φέρεται ως ευάρεστον. Δηλαδή εκείνο που θα αρέσει εις τον Θεόν, όταν ο άνθρωπος το εφαρμόσει. Λέγει επί παραδείγματι ο Απόστολος Παύλος, γράφει στους Κολοσσαείς: «Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι κατὰ πάντα – Αυτό τι αποτελεί ; Μια εντολή. Ποια εντολή ; « Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου…». Τα παιδιά λοιπόν να υπακούουν κατά πάντα εις τους γονείς των -· τοῦτο γάρ ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ ». « Γιατί αυτό », λέγει , «είναι ευάρεστο εις τον Κύριον ». Ακόμη λέγει ότι πρέπει τα παιδιά να αποδίδουν τιμάς εις τους προγόνους· όπως είναι , όχι μόνο οι γονείς , αλλά όπως είναι ο παππούς και η γιαγιά . Να αποδώσουν – κοιτάξτε - τιμάς εις τους προγόνους . Να τους τιμήσουν. Πάλι κι εκεί λέγει ο Απόστολος Παύλος , γιατί αυτό είναι ευάρεστον εις τον Θεόν. Βλέπετε λοιπόν αγαπητοί μου, ότι εκείνο που ο Θεός εντέλλεται , στο τέλος απολήγει το να είναι ευάρεστο εις Αυτόν. Εάν ο άνθρωπος το εφαρμόσει .

Βλέπομε τον Άβελ· με την θυσία του ο Άβελ ευηρέστησε εις τον Θεόν. Ο Ενώχ, επειδή, λέγει, ευηρέστησε εις τον Θεόν, μετετέθη. Δηλαδή δεν δοκίμασε θάνατον. Αλλά μετετέθη . Πού ; Όπου και ο προφήτης Ηλίας. Ακόμη ο Νώε, επειδή ευηρέστησε εις τον Θεόν, και ευηρέστησε , ξέρετε , δια της πίστεως , γι’ αυτό ακριβώς και δεν επνίγη εις τον κατακλυσμόν ο Νώε. Ο Αβραάμ το ίδιο. Ο Ιακώβ, που του λέει ο Θεός « Εγώ θα σε προστατεύω ». Γιατί ; Διότι ο Ιακώβ ευηρέστησε εις τον Θεόν. Ο Ιωσήφ, το ενδέκατο παιδί του Ιακώβ , ο Μωυσής , οι προφήται , ο Δανιήλ , ο οποίος ονομάστηκε από τον Θεό « ἀνήρ ἐπιθυμιῶν », δηλαδή « άνδρας αγαπητός , άνδρας που μπαίνει μες στην καρδιά ». Και άλλοι πολλοί και πολλοί και πολλοί ευηρέστησαν εις τον Θεόν.

Γράφει ο Απόστολος Παύλος : « Διὸ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδημοῦντες, εὐάρεστοι τῷ Κυρίῳ εἶναι». Είδατε ; « Φιλοτιμούμεθα », λέγει . Βλέπετε ότι το φιλότιμο εις τον άνθρωπον είναι μια λειτουργία πάρα πολύ σπουδαία . Φιλοτιμούμεθα , λοιπόν, είτε ζούμε στην ζωή αυτή , είτε δεν ζούμε εις την ζωήν αυτήν , όπου κι αν βρισκόμεθα , να κάνομε το ευάρεστον εις τον Κύριον . Εκείνο που Του αρέσει . Θα λέγαμε , ο Θεός ευαρεστείται σήμερα να είμεθα εις τον ναό Του , να Τον λατρεύομε; Ασφαλώς ναι. Κ.ο.κ.

Ακόμη , τρίτον , το θέλημα του Θεού είναι τέλειον. Τι θα πει αυτό ; Σημαίνει ότι δεν μπορείς να διορθώσεις το θέλημα του Θεού ή να κάνεις κριτική στο θέλημα του Θεού , στις εντολές του Θεού. Όταν ο Χριστιανός, αγαπητοί μου, συνειδητοποιήσει ότι το θέλημα του Θεού είναι τέλειον και δεν χωράει τίποτε να διορθώσει, τότε έχει εμπιστοσύνη εις τον Θεόν, τότε ο λογισμός του αναπαύεται . Μιλάμε πολλές φορές για ειρήνη . Πώς είναι η ειρήνη ; Και πώς έρχεται η ειρήνη ; Δείξε εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού , πες ότι οι εντολές του Κυρίου είναι αληθείς , είναι τέλειες και τότε ο λογισμός σου θα αναπαυθεί : « Ο Κύριος το είπε , ο Κύριος ξέρει ». Τι ωραίο πράγμα είναι αυτό !

Αν ερωτήσετε, πόσες είναι οι εντολές του Θεού, σίγουρα θα σπεύσουν κάποιοι να μας πουν ότι οι εντολές του Θεού είναι δέκα. Αγαπητοί μου , αυτές οι δέκα εντολές δεν είναι , παρά , θα λέγαμε , μία συνισταμένη όλων των εντολών που προσφέρει ο Θεός. Και πού είναι αυτές οι εντολές; Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη και ολόκληρη η Καινή Διαθήκη είναι εντολές. Εκφράζει ολόκληρη η Αγία Γραφή, σε κάθε της θέση, σε κάθε της σημείο, την εντολή του Θεού, το θέλημα του Θεού.

Οι πρώτες εντολές που δόθηκαν εις τον άνθρωπο, πιστεύω το γνωρίζετε, ήσαν τρεις.

Ήταν η εργασία στον Παράδεισον, εντολή, « Να εργάζεσθε », λέει, « στον Παράδεισο », το δεύτερον η φυλακή του Παραδείσου , δηλαδή το φύλαγμα , « Να φυλάτε τον Παράδεισον » και η τρίτη εντολή ήταν η νηστεία: « Δεν θα φάτε από τον καρπόν αυτόν . Από τα άλλα φάτε , από τον καρπόν αυτόν όχι ». Όπως λέμε : Θα φας ψάρι τώρα την Σαρακοστή που έχομε των Χριστουγέννων , δεν θα φας κρέας και τα παράγωγα του κρέατος , γάλα και τυρί κ.τ.λ. Αυτό μπορείς , εκείνο δεν μπορείς . Βλέπετε λοιπόν ότι οι πρώτες εντολές που δόθηκαν εις τον άνθρωπο ήσαν αυτές, στον Αδάμ και την Εύα. Και δόθηκαν μέσα εις τον Παράδεισον . Ακριβώς για να μην χάσουν τον Παράδεισον.

Όταν ο Κύριος είπε ακόμη στις Μυροφόρες γυναίκες εκείνο το « Χαίρετε » , το μυαλό μας δεν πάει παρά μόνον ότι είναι ένας χαιρετισμός . Δηλαδή πώς λέμε : «Χαίρετε, καλημέρα σας, χαίρετε ! ». Κι όμως δεν ήταν παρά μία εντολή . Το σκεφτήκατε ; Ποια εντολή ; Να έχουν χαρά. « Χαίρετε ». « Να έχετε χαρά ». Γιατί ; Γιατί η παράβαση της εντολής θα ήταν να μην αντιληφθούν την Ανάσταση του Χριστού και να λυπώνται. Γιατί λοιπόν να λυπάσαι; Εγώ σου δίνω την εντολή να έχεις χαρά. Θα μου πείτε, γιατί η εντολή, η χαρά φθάνει στο σημείο να εντέλλεται ; Δηλαδή να γίνεται εντολή ; Ναι.

Γιατί ο άνθρωπος, αγαπητοί μου, με τον λογισμό του διαστρέφει τα πράγματα. Ή έχει μία νωθρότητα. Γι’αυτό πρέπει… όπως και η αγάπη, λέμε είναι εντολή, τι θα πει η αγάπη είναι εντολή ; Δηλαδή μου δίνεις την εντολή να σε αγαπώ ; Φερειπείν ποιος άνδρας θα έλεγε στη γυναίκα του : « Σου δίνω την εντολή να με αγαπάς » ; Κατανοείτε αυτό ; Αυτό δείχνει ένα κατάντημα· που δείχνει μία νωθρότητα . Όταν πράγματα που θα έπρεπε να ήσαν αυθόρμητα , γίνονται εντολή . Πράγματι ο άνθρωπος με την πτώση του παρουσιάζει αυτήν την νωθρότητα , αυτήν την αδράνεια . Και πρέπει για να δραστηριοποιηθεί, εκείνα που θα ήσαν αυτονόητα, πηγαία, να γίνουν εντολές.

Βέβαια περιττόν να σας πω ότι όταν ο άνθρωπος ωριμάσει, τότε πια δεν τηρεί τις εντολές· τις ξεπερνά. Όπως…η τροχαία σου λέγει : « Θα περάσεις μέσα από τα καρφιά, θα περάσεις από δω εκεί », σου λέει, για τους πεζούς εννοείται . Αυτό, θες δεν θες, θα το κάνεις. Όταν όμως συνειδητοποιήσεις μέσα σου μία εύρυθμη κυκλοφορία στην πόλη , δεν είναι ανάγκη να σου το πει αυτό η τροχαία . Ούτε ακόμη είναι ανάγκη να σε παρακολουθεί . Ακόμη και κανείς να μην υπάρχει στον δρόμο , να είσαι μόνος σου στον δρόμο, θα κάνεις εκείνο που πρέπει . Γιατί ; Γιατί συνειδητοποίησες, ξεπέρασες την εντολή . Και πια αυτά έρχονται αυθορμήτως από μέσα.

Aκόμη ο Απόστολος Παύλος για την χαρά που σας είπα, γράφει στους Φιλιππησίους στο 4ο κεφάλαιο : « Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε ( : Να έχετε πάντοτε την χαρά του Κυρίου )· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε(:Θα σας το ξαναπώ: να έχετε χαρά)». Λέμε πολλές φορές σε έναν που πενθεί : « Ε, όχι να λυπάσαι έτσι ». Για να καταλάβετε ότι είναι εντολή. «Μα, δεν μπορώ». «Είναι αμαρτία να λυπάσαι. Να έχεις χαρά». «Μα πέθανε ο άνθρωπός μου, έπαθα δυστύχημα ή ό,τι άλλο». « Πρόσεξε, δεν θέλομε να σου πούμε να μην πενθήσεις· αλλά με το μέτρο. Άκου την εντολή του Θεού ».

Να πώς μπαίνει η εντολή . Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεπεράσει την λύπη του. Να έχεις χαρά. Το φαντάζεστε αυτό ; Συνεχίζει ο Απόστολος και λέει στους Φιλιππησίους : « Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις . Ὁ Κύριος ἐγγύς ». Θα λέγατε: «Τι εντολές υπάρχουν ;». Ακούστε πόσες εντολές υπάρχουν σε αυτό το χωρίο. Πρώτα πρώτα είναι η εντολή της χαράς. «Θα έχετε χαρά». Χριστιανός που δεν έχει χαρά εις τον παρόντα κόσμο κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του για να μην έχει χαρά.

Δεύτερον: «Πρέπει να γίνει γνωστή στους ανθρώπους η επιείκειά σας». Να είσαστε επιεικείς. Εντολή είναι αυτό. Ακόμη, τρίτον : « Πρέπει να αναθέσετε τα πάντα, μηδέν μεριμνάτε, στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού ». Εντολή είναι αυτό. Ο Κύριος δεν είπε: «Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε» κ.τ.λ; Εντολή είναι αυτό. Κι ακόμη, αν θέλετε, και μία δογματική γνώσις· που κι αυτό είναι εντολή να το μάθομε. Ποια είναι αυτή η δογματική γνώσις ; « Ὁ Κύριος ἐγγύς ». Πώς ἐγγύς ; Εγγύς, θα λέγαμε, τροπικά; Βεβαίως ο Κύριος είναι εγγύς τροπικά. Χρονικά είναι εγγύς ο Κύριος. Είναι κοντά, είναι πλησίον. Ο Κύριος έρχεται. Αν πεις « ο Κύριος χρονίζει » είναι παράβασις. Βλέπετε λοιπόν ότι μέσα σε αυτόν τον στίχον βρίσκομε τέσσερις εντολές που δίδει ο λόγος του Θεού;

Ο Κύριος είπε στους μαθητάς Του… για να ιδείτε μερικά ακόμα, μετά την Ανάστασή Του : « Περιμένετε λίγες μέρες εδώ εις τα Ιεροσόλυμα, μην απομακρυνθείτε, για να πάρετε την επαγγελία του Πατρός μου , δηλαδή το Άγιον Πνεύμα ». Τι ήτο αυτό ; Εντολή . Ακόμη τι είπε ο Κύριος : « Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη ». Τι είναι αυτό ; Εντολή . Όταν ανεστήθη, όπως ξέρετε, τους είπε, παρήγγειλε, με τις γυναίκες τις Μυροφόρες, τους παρήγγειλε ότι θα συναντηθούν εις την Γαλιλαία. Οι μαθηταί δεν πήγαν στην Γαλιλαία. Ήταν εντολή. Τι έκαναν εδώ οι μαθηταί; Παρέβησαν την εντολή του Χριστού.

Ώστε βλέπομε ότι κάθε λόγος του Θεού, τόσο στην Παλαιά Διαθήκη, όσο και εις την Καινή Διαθήκη, είναι το θέλημα το αμετάθετον του Θεού. Χωρίς να κάνομε καμιά κριτική. Ο Κύριος είπε: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων – δηλαδή δεν εφαρμόσει μία από αυτές τις εντολές τις νομιζόμενες μικρές, νομιζόμενες, δεν υπάρχουν μεγάλες και μικρές εντολές. Φερειπείν πολλοί λένε: « Και τι είναι η νηστεία ; Μικρή εντολή » – ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν ». « Ἐλάχιστος » θα πει τιποτένιος . Εσύ κρίνεις τις εντολές του Θεού ότι είναι τιποτένιες ; Ε, τιποτένιος κι εσύ θα κληθείς, όταν θα έρθει η ημέρα εκείνη της κρίσεως.

Συνεπώς βλέπομε εδώ ότι η γνώσις των εντολών του Θεού, αγαπητοί μου, δεν είναι αυτονόητη. Απλούστατα χρειάζεται διαρκής μελέτη των Γραφών, διαρκής ακρόασις του λόγου του Θεού, των Γραφών, για να μάθομε ποιες είναι οι εντολές του Θεού, δηλαδή το θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό τον λόγο οι άνθρωποι, επειδή δεν έχουν μελέτη και ούτε ακρόαση, παραβαίνουν τις εντολές του Θεού, αλλά τις παραβαίνουν από άγνοια. Αλλά η άγνοια είναι γνωστό ότι δεν επιτρέπεται.

Οι εντολές του Θεού ακόμη, αγαπητοί μου, έχουν και αρνητικόν και θετικόν χαρακτήρα. Εντελλόμεθα τι δεν πρέπει να κάνομε. Τι είπε εις τον νεανίσκον ; « Οὐ μοιχεύσεις ». Εντελλόμεθα τι πρέπει να κάνομε. Θετικός χαρακτήρας. « Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου ». Συνεπώς πρέπει να τηρούμε τις εντολές , όσες , όπως προσφέρονται , αρνητικές και θετικές, χωρίς να κάνομε καμία επιλογή ή να είμεθα στις εντολές του Θεού εκλεκτικοί. Να πούμε : «Α, αυτή καλή είναι, την εφαρμόζω. Την άλλη, ε, όχι, δεν πειράζει, την απορρίπτω ». Είτε θεωρητικώς, είτε πρακτικώς.

Λέγει ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος: «Ὃστις γὰρ ὅλον τὸν νόμον τηρήσῃ, πταίσῃ δὲ ἐν ἑνί – « Να εφαρμόσεις όλες τις εντολές, αλλά πταίσεις σε μία εντολή »-, γέγονε πάντων ἔνοχος – «Αυτός», λέγει, έχει γίνει ένοχος όλων των εντολών »- ὁ γὰρ εἰπὼν μὴ μοιχεύσῃς, εἶπε καὶ μὴ φονεύσῃς· εἰ δὲ οὐ μοιχεύσεις, φονεύσεις δέ, γέγονας παραβάτης νόμου ». « Γιατί Εκείνος που είπε μη μοιχεύσεις, είπε και μη φονεύσεις . Αν δεν μοιχεύσεις , αλλά φονεύσεις , τότε έγινες παραβάτης όλου του νόμου ». Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, αγαπητοί μου. Μπορεί να είσαι σπουδαίος άνθρωπος… κάνεις μια κλοπή· έντιμος, κάνεις μια κλοπή. Σε πάνε στη φυλακή. Δεν σου λένε ότι… «Ξέρεις επειδή είσαι έντιμος, ε, τέλος πάντων, μια κλοπή έκανες, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο πράγμα ». Πας στην φυλακή. Είσαι παραβάτης ενός νόμου. Πας στην φυλακή. Για να το καταλάβομε τι θα πει είμαι ένοχος απέναντι στον Θεό , έστω κι αν έχω παραβεί μία εντολή.

Εξάλλου, η απόδειξις ότι πιστεύομε είναι η τήρησις των εντολών. Λένε μερικοί : « Πιστεύω στον Θεό ». Δεν πάνε στην Εκκλησία. Μα εάν πιστεύεις, τότε θα πρέπει να πας στην Εκκλησία. Λένε μερικοί : « Αγαπώ την μάνα μου και τον πατέρα μου ». Δεν τους δίνουν όμως σημασία στην μάνα τους και τον πατέρα τους. Μα πώς αγαπάς την μάνα σου και τον πατέρα σου ; Εάν δεν δίνεις σημασία ή δεν τους φέρνεις τα πρέποντα , τα δέοντα , για να τραφούν κ.λπ. κ.λπ. Έτσι υπάρχει μία αντίφασις εδώ. « Τί τὸ ὄφελος, ἀδελφοί μου , – λέγει ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος – ἐὰν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν , ἔργα δὲ μὴ ἔχῃ ;». Λες ότι πιστεύεις; Πρέπει να υπάρξει μία προσαρμογή της πίστεως με τα έργα. Έχεις έργα; Πρέπει να έχεις και πίστη.

Πράγματι, οι εντολές του Θεού, αγαπητοί μου, επεκτείνονται σε όλους τους τομείς των σχέσεων του ανθρώπου προς τον Θεό, τον εαυτόν του και τον πλησίον. Γι'αυτό και οι εντολές στον 118 Ψαλμό έχουν δέκα ονόματα. Ή καλύτερα, αν θέλετε, ο λόγος του Θεού παίρνει δέκα ονόματα που είναι εντολές.

Ακούσατε. Γιατί η λέξις «εντολή» είναι ένα από τα δέκα ονόματα. Λέγει, λέγονται: «Μαρτύρια», «ἐντολαί», «δικαιώματα», «κρίματα», «κρίσεις», «λόγοι», «ὁδοί», «ἀλήθεια», «διάταξις», «νόμος». Δέκα ονόματα. Θα σας πω ένα… εκεί που λέει «δικαιώματα». Είναι εντολές. Ποιες είναι; Εκείνες που αφορούν στην λατρεία του Θεού, στα δικαιώματα του Θεού. Έχομε την εντολή να λατρεύσουμε τον Θεό. Η Θεία Λειτουργία ως λατρεία ανήκει στα δικαιώματα του Θεού. Δηλαδή στις εντολές εκείνες που αφορούν στην λατρεία του Θεού. Πρέπει κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή να τελέσουμε την Θεία Λειτουργία . Οφείλομε δε αφού τελέσουμε την Θεία Λειτουργία και να εκκλησιαζόμεθα . Είναι εντολή του Θεού. Γιατί αφορά, σας είπα, στα δικαιώματα του Θεού.

Ακόμη η τήρησις των εντολών είναι η οδός γνώσεως του Θεού. Είναι η ἐπίβασις ή ἀνάβασις, κατά τους πατέρες, της θεωρίας. Δεν θα φθάσεις στην θεωρία αν δεν ανεβείς επάνω εις την πράξιν. Όταν ο Κύριος πρόβαλε στον νεανίσκο την τήρησιν των εντολών, πίσω από αυτές εκρύπτετο ο Ίδιος. Αυτό είναι σημαντικό, προσέξατέ το. Κι όταν ο νεανίσκος βεβαίωνε ότι ετήρησε τις εντολές, ο Κύριος τού είπε : « Έλα από πίσω μου ». Δηλαδή « Δεῦρο ἀκολούθει μοι ». « Έλα από πίσω μου. Έλα μαζί μου ». Δηλαδή « Οι εντολές που είπες τήρησες, τώρα σε οδηγούν σε Εκείνον που σου έδωσε τις εντολές. Δηλαδή είμαι Εγώ. Εγώ είμαι Εκείνος που κρύπτομαι πίσω από τις εντολές ».

Συνεπώς οι εντολές μάς οδηγούν εις τον Κύριον. Ο Κύριος δεν θα προσμετρήσει αν τηρήσαμε τούτη ή εκείνη την εντολή κατά νομικιστικόν τρόπον και χαρακτήρα , αλλά αν με τις εντολές γινήκαμε κατάλληλοι να ζήσομε μαζί Του στην Βασιλεία του Θεού . Έτσι , δεν πρέπει να βλέπομε τι τηρήσαμε ή δεν τηρήσαμε, αλλά τι γινήκαμε ή ακόμα υστερούμε. Φτιάχτηκα ; Έγινα ;

Αγαπητοί , μάθαμε ότι εκείνος ο νεανίσκος, παρότι ετήρησε τις εντολές, απέτυχε στον τελικό σκοπό της τηρήσεως των εντολών. Έχασε τον Κύριον. Λυπήθηκε και έφυγε. Είχε κάνει σκοπό της πνευματικής του ζωής την τήρηση των εντολών και όχι τον νομοθέτην, τον Ιησούν Χριστόν . Κάποια μέρα οι εντολές θα καταργηθούν· γιατί δεν θα χρειάζονται. Λέει ο Απόστολος : « Ὃταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον , τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται » . Τότε θα έχομε γνωρίσει τον Κύριον. Ο νεανίσκος γύρισε την πλάτη του , σας είπα , γιατί δεν έβλεπε πίσω από τις εντολές τον Κύριον .

Αγαπητοί, να τηρούμε τις εντολές. Να μην λησμονούμε ότι μ’ αυτές πρέπει να μεταμορφωθούμε. Να γίνομε καινούριοι άνθρωποι, καινοί – το «και-» με άλφα γιώτα. Για να μπορούμε να δούμε το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. «Ὃτι ὀψόμεθα αὐτὸν –λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης- καθώς ἐστι. Καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ᾿ αὐτῷ ἁγνίζει ἑαυτόν». Τηρεί τις εντολές, καθαρίζεται, μεταμορφώνεται, γιατί έχει την ελπίδα να δει το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_461.mp3

• https://eugenikos.blogspot.com/2022/11/blog-post_85.html

ΤΥΧΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Αναρτήθηκε από amethystos

======================

Σπαρτα αλλα οχι “συμβεβηκοτα” 27.11.22

=======

Η πρωτεΐνη ακίδας σκοτώνει. «Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας!» (Δρ. Ράιαν Κόουλ)

σχ. Οδοιπ.: ειναι μονο 2 . 5 λεπτα ……

σ.σ. Ο λαός να απαιτήσει ανεξάρτητη δικαιοσύνη που θα τιμωρήσει παραδειγματικά όλους τους εμπλεκομένους σε αυτό το πρωτοφανές μαζικό έγκλημα. Εάν δεν γίνει αυτό δεν θα ορθοποδήσουμε ποτέ σαν έθνος, ραγιάδες θα είμαστε μέσα στην Πατρίδα μας, έρμαια και ινδικά χοιρίδια των πολιτικάντηδων, των καναλαρχών, της διαπλεκόμενης «δικαιοσύνης» και «επιστήμης». ΔΕΝ θα αντικαταστήσει την ανθρώπινη δικαιοσύνη η Μονή Βατοπαιδίου. ΑΙΣΧΟΣ.

Nioland

========

Όταν προσεύχεσαι το βράδι, πριν πλαγιάσεις, να προσθέτεις πάντα στο τέλος: “Ελέησε, Κύριε Ιησού, κι όλους εκείνους που δεν έχουν κάποιον να προσευχηθεί γι’ αυτούς”.Ντοστογιέφσκι,από το βιβλίο “Ο έφηβος”.

«Οποιαδήποτε ηθική τελειότητα είναι δυνατή μόνο μέσα από τη θλίψη. Ο άνθρωπος πληρώνει την πνευματική του ανάπτυξη με εκείνες τις δυσκολίες που συναντά στο δρόμο του, με αυτή την υπομονή, με αυτή την ικανότητα να αντέχει τον πόνο, που είναι χαρακτηριστικά μόνο των έμπειρων και σοφών. Μητροπολίτης Ιωάννης (Σνίτσεφ)

Ένας ορθόδοξος χριστιανός πίστευε όλα όσα είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή, κυριολεκτικά. Κάποτε ένας επιστήμονας του απευθύνθηκε με μια ερώτηση:
«Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Θεός δημιούργησε τη Γη πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια. Όμως οι επιστήμονες βρήκαν οστά που δείχνουν ότι η ζωή στη Γη ξεκίνησε ένα εκατομμύριο χρόνια νωρίτερα.
Σε απάντηση, ο Χριστιανός είπε:
«Όταν ο Θεός δημιούργησε τη γη πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια, άφησε επίτηδες αυτά τα οστά για να δοκιμάσει την πίστη μας και να ανακαλύψει αν θα προτιμούσαμε να πιστέψουμε τον Λόγο Του ή τις επιστημονικές αποδείξεις.

=======

Είναι κι αυτό μια συνάντηση.

Ο άνθρωπος περιμένει κάτι μεγαλειώδες: να σαλπίσουν οι άγγελοι, να βροντήξουν οι βροντές, να αναβοσβήσουν οι κεραυνοί. Και ο Θεός μερικές φορές αγγίζει έναν άνθρωπο σε κάποιες δύσκολες και πένθιμες στιγμές με κάποιο είδος σιωπηλής λέξης… Είναι κι αυτό μια συνάντηση. Και χάρη σε αυτή τη συνάντηση, γινόμαστε ζωντανοί άνθρωποι, γιατί ένα άτομο χωρίς Θεό είναι σαν ένα μανεκέν: εξωτερικά, όλα φαίνονται όμορφα – ένα κοστούμι, μια γραβάτα, αλλά στα μάτια  – κενό. Και χρειάζεσαι το αντίθετο: μπορεί να μην υπάρχει γραβάτα, αλλά να υπάρχει φως στα μάτια, να υπάρχει χαρά.
Ιερέας Sergiy Nezhbor

Posted by PROSKINITIS

====================

Διωγμοί κατά των ανθενωτικών αντιδυτικόδουλων Ορθοδόξων της Ουκρανίας! Εισβολή σε Επισκοπή συλλήψεις..ΝΕΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΦΩΤΟ

Διωγμοί κατά των ανθενωτικών αντιδυτικόδουλων Ορθοδόξων της Ουκρανίας! Εισβολή σε Επισκοπή συλλήψεις..Νέοι Ομολογητές…Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία…

Οι τρομοκράτες του SBU οι μυστικές υπηρεσίες της Ουκρανίας κατά εντολή του ΝΑΤΟ και της CIA εντείνουν τις διώξεις κατά των Ορθοδόξων της Ουκρανίας. Κήρυξαν απηνή διωγμό στην επισκοπή Τσερνίβτσι-Μπουκοβίνα. Νωρίτερα είχαν εισβάλει στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου σαν γκεσταπίτες. H SBU διεξήγαγε έρευνες στη Λαύρα Κιέβου-Pechersk και στην επισκοπή Sarny στην περιοχή Rivne
Η Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας ισχυρίζεται ότι κατά τη διάρκεια ερευνών στις εγκαταστάσεις της επισκοπής Chernivtsi-Bukovina της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, βρήκαν έγγραφα που μαρτυρούν τη ρωσική υπηκοότητα μοναχών και θα τιμωρηθούν!

Eίχαν βεβηλώσει με τη μιαρή παρουσία τους και τη Μονή της Αγίας Τριάδας Κορέτσκι
στην επισκοπή Sarnensko-Polesye στην περιοχή Rivne, ανέφερε το κέντρο Τύπου του τμήματος όπου έκαναν έρευνες.

Ελέγχθηκαν 350 εκκλησίες και 850 άτομα, πάνω από 50 πολίτες ελέγχθηκαν με χρήση πολυγράφου – συμπεριλαμβανομένων Ρώσων που βρίσκονταν στο έδαφος θρησκευτικών κτιρίων.

Oυνίτες δυτικόφρονες ευρωπροσκυνημένοι μασκοφόροι συλλαμβάνουν μοναχούς. Μασκοφόροι εισβάλουν σε ιερά σαν κοινοί τζιχαντιστές..

μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης

dimpenews.com

================