Georg Friedrich Händel

– L.v. Beethoven: “Ο Χέντελ είναι ο μεγαλύτερος συνθέτης που έζησε ποτέ… Θα ξεσκέπαζα το κεφάλι μου και θα γονάτιζα στον τάφο του”.
– J.S. Bach: “Είναι το μόνο πρόσωπο που θα ήθελα να δω πριν πεθάνω, και το μόνο πρόσωπο που θα ήθελα να γίνω, αν δεν ήμουν ο Bach”.
– W.A. Mozart: “Ο Χέντελ καταλαβαίνει το αποτέλεσμα καλύτερα από οποιονδήποτε από εμάς – όταν επιλέγει, χτυπάει σαν κεραυνός”
– Liszt: “Η ιδιοφυΐα του Χέντελ είναι τόσο μεγάλη όσο ο κόσμος”
– Haydn: “Είναι ο μεγάλος δάσκαλος όλων μας”

https://diodotos-k-t.blogspot.com/2022/12/georg-friedrich-handel.html

====================

Μία ἐξαίσια προσευχή πού συνέθεσε ὁ Τσαϊκόφσκυ

Ἀγιογραφία τῆς Σοφίας Βλάχου – ” Χερουβείμ” . Ἐδῶ

Ο Τσαϊκόφσκι, ο παγκοσμίως διάσημος συνθέτης, έγραψε αυτήν τήν απίστευτα όμορφη σύνθεσιν, ” Ὁ Ὕμνος τῶν Χερουβείμ“, που ψάλλεται στο πιο κατανυκτικό μέρος της Θείας Λειτουργίας.

Εκτελείται από την Κρατική Συμφωνική Capella της Ρωσίας (προηγουμένως ονομαζόμενη Τμήμα Πολιτισμού του Υπουργείου Πολιτισμού της ΕΣΣΔ), υπό τη διεύθυνση του Valery Polyansky, αυτή η απίστευτη παράσταση με την τρομερή ομορφιά και τη ρευστότητά της μεταφέρει τον ακροατή σε ένα ευλαβικό, πνευματικό βασίλειο. 

Κρατική Συμφωνική Capella της Ρωσίας (φωτό)

Ο Ύμνος των Χερουβείμ του Τσαϊκόφσκι ήταν μέρος ολόκληρου του σκηνικού της Θείας Λειτουργίας – του πρώτου ενοποιημένου μουσικού κύκλου της λειτουργίας. 

Ο Τσαϊκόφσκι, αν και γνωστός σε μεγάλο βαθμό για τις κλασικές του συνθέσεις (συμφωνίες, κονσέρτα και μπαλέτα), είχε μια βαθιά αγάπη και εκτίμηση για τη μουσική της Ρωσικής Εκκλησίας. 

Το 1877, έγραψε στη φίλη και προστάτιδά του Nadezhda von Meck :

Για μένα [η εκκλησία] εξακολουθεί να έχει πολλή ποιητική γοητεία. Παρακολουθώ πολύ συχνά τις λειτουργίες. Θεωρώ τη λειτουργία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου μια από τις μεγαλύτερες παραγωγές τέχνης. Αν παρακολουθήσουμε τη λειτουργία πολύ προσεκτικά και εισέλθουμε στο νόημα κάθε τελετής, είναι αδύνατο να μην συγκινηθούμε βαθιά από τη λειτουργία της δικής μας Ορθόδοξης Εκκλησίας…  να ενθουσιάζεσαι όταν… ηχούν οι λέξεις «Δοξάστε το όνομα του Κυρίου!» – όλα αυτά είναι απείρως πολύτιμα για μένα! Μια από τις βαθύτερες χαρές μου! [ἀπό ἐδῶ]

Pyotr Ilyich Tchaikovsky ( φωτό) 
Τον Απρίλιο του 1878, έγραψε ξανά στην φον Μεκ για το ενδιαφέρον του να συνθέσει μουσική για τη λειτουργία.

Ένα τεράστιο και ακαταπόνητο πεδίο δραστηριότητας είναι ανοιχτό στους συνθέτες εδώ. Εκτιμώ ορισμένα πλεονεκτήματα στους  Bortniansky ,  Berezovsky  και άλλους. αλλά πόσο λίγο συνάδει η μουσική τους με… όλο το πνεύμα της ορθόδοξης λειτουργίας! … Δεν είναι απίθανο να αποφασίσω να κάνω ολόκληρη τη λειτουργία του Αγίου  Ιωάννη του Χρυσοστόμου . Θα τα κανονίσω όλα αυτά μέχρι τον Ιούλιο. [ἀπό ἐδῶ]

Η σύνθεση της λειτουργίας έγινε την ίδια χρονιά. Αν και αρχικά καταδικάστηκε, η Εκκλησία επέτρεψε να εκτελεστεί στη λειτουργία τον επόμενο χρόνο. Εμπνευσμένοι από την ελευθερία που σηματοδοτεί αυτή η νέα όμορφη ιερή μουσική, και άλλοι κοσμικοί συνθέτες ακολούθησαν σύντομα το παράδειγμα του Τσαϊκόφσκι. [ἀπό ἐδῶ] 

Η Θεία Λειτουργία του Τσαϊκόφσκι ήταν η αρχή μιας καταπληκτικής περιόδου έμπνευσης και δημιουργικότητας στην εκκλησιαστική μουσική, η οποία περιελάμβανε μια ολόκληρη γενιά λαμπρών Ρώσων συνθετών των δικών τους σκηνικών της λειτουργίας, συμπεριλαμβανομένων των Αρχάγγελσκι, Τσεσνόκοφ, Γκρετσάνινοφ, Ιππολίτοφ-Ιβάνοφ και Ραχμάνινοφ.

Ἀπό : russian-faith.comΤελικῶς ἐπιβεβαιώνεται ἀπολύτως πώς ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστις ἐπηρρέασε στόν ἔπακρον τόν Πολιτισμό καί τίς Τέχνες στήν Ῥωσσία. Νομίζω πώς χωρίς αὐτήν τήν δυνατή Πίστιν δέν θά μποροῦσαν νά ὑπάρξουν τέτοιου μεγέθους Λογοτέχνες καί Μουσικοί,ὅπως καί σχεδόν στό σύνολό τους οἱ καλλιτέχνες,ἀλλά καί κάθε πολιτιστική ἔκφρασις στήν Τσαρική Ῥωσσία ! 

Τό θαυμάσιο εἶναι ὅτι μέχρι σήμερα ἀποδεικνύεται,καίτοι πέρασαν ἀπό τήν ἰσοπέδωσιν τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος γιά ἑπτά δεκαετίες, πώς αὐτή ἡ Ἀξία τῆς Πίστεως κρατᾷ τήν Ῥωσσία ὡς ἡγέτιδα στόν χῶρο τοῦ παγκοσμίου Πολιτισμοῦ. 

Καί βεβαίως ἔτσι ἐξηγεῖται καί τό μένος τῆς διεφθαρμένης Δύσεως,ἐναντίον της.

Ἀκοῦστε ἕνα μέρος του…

Κι᾿ἐδῶ,Ῥῶσσοι στρατιῶτες ψάλλουν τόν Ὕμνο τῶν Χερουβείμ : 

Ὁ Θεός νά τούς εὐλογεῖ ! 

Ἡ Πελασγική

=================

ΗΓΕΤΕΣ…. ” η αληθεια απελευθερωνει”

Βλαντιμίρ Πούτιν: Μέσο αποτροπής τα πυρηνικά μας -Θα αφανίσουμε όποιον μας επιτεθεί με αυτά

Ο Πούτιν ανακοίνωσε πόλεμο με τους Ολιγαρχικούς στη Ρωσία «Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν κίνδυνο για εμάς»  

Πριν από τριάντα χρόνια, το 1992, ο Γέλτσιν μίλησε στο αμερικανικό Κογκρέσο και, όπως και ο Ζελένσκι τις προάλλες, τελείωσε την ομιλία του με τα λόγια: «Κύριε! Ευλόγησον την Αμερική!» και πριν από αυτό, κάλεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες να ερευνήσουν το κομμουνιστικό παρελθόν της ΕΣΣΔ.

 Η μεγάλη χώρα παραδόθηκε και άρχισε να μετατρέπεται γρήγορα σε βενζινάδικο, ένα αδύναμο δυτικό προτεκτοράτο, οικοδομώντας τον περιφερειακό καπιταλισμό. Ο Πούτιν, ο οποίος ήρθε στην εξουσία δεν μπορούσε να πάει σε μια ανοιχτή αντιπαράθεση με τις φιλοδυτικές ρωσικές ελίτ χωρίς να βυθίσει τη χώρα στο χάος. Και ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι, συμβίωσης και συγκατοίκησης

Τον Φεβρουάριο, όλα άλλαξαν. 

Ο Πούτιν είχε προειδοποιήσει (και πολλές φορές) τους ολιγάρχες. .Η Γερουσία των ΗΠΑ ενέκρινε έναν αμυντικό προϋπολογισμό, ο οποίος έχει μια τροπολογία για την κατάσχεση των ρωσικών ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων στην αμερικανική δικαιοδοσία. Νωρίτερα, κάτι παρόμοιο εκανε και ο Καναδάς.

Οι ολιγάρχες πήραν αυτό που τους άξιζε. Ωστόσο, αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι αυτά τα χρήματα θα χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν την Ουκρανία. Μια απλή λογική αλυσίδα: Οι ολιγάρχες έκλεψαν τη Ρωσία, εξάγοντας κεφάλαια στο εξωτερικό, και τώρα με αυτά τα κεφάλαια το συλλογικό η ΑΘΕΑΤΗ εξουσία θα σκοτώσει Ρώσους στρατιώτες. 

Ο Πούτιν, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφων στις 22 Δεκεμβρίου 2022, εκφράστηκε ακρίβεια: «Εάν ένα άτομο δεν συνδέει τη ζωή του με αυτή τη χώρα, αλλά απλώς παίρνει χρήματα από εδώ και τα βγάζει στο εξωτερικό , τότε δεν εκτιμά τη χώρα στην οποία ζει και όπου κερδίζει, αλλά εκτιμά τις καλές σχέσεις όπου έχει περιουσία και χρήματα στους λογαριασμούς του. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι κίνδυνος για εμάς». 

Τι κάνουν στους ανθρώπους που είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία ;

Ωστόσο, αυτά τα λόγια του Πούτιν δεν είναι ένας οδηγός δράσης για όσους το δικαιούνται, αλλά η ανακοίνωση αυτών των ενεργειών για όσους μπορούν ακόμα να έρθουν στα συγκαλά τους. Μεταξύ της φράσης «βασανίζεσαι για να καταπιείς σκόνη» και της εφαρμογής της, πέρασαν 20 χρόνια, . Στη Ρωσία, είναι αλήθεια ότι πρέπει να ζήσετε πολύ καιρό. Αν και από τον Φεβρουάριο, όλα επιταχύνθηκαν αφάνταστα.

ΝΤΜΊΤΡΙ ΠΟΠΌΦ

=========

Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΧΕΙΜΑΡΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ
Ο ΧΑΣΙΣΕΜΠΟΡΟΣ ΡΑΜΑ Ο ΠΑΡΑΤΡΕΧΑΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΦΙΑΛΤΗ 

ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΠΛΑΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ….ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΒΡΑΙΪΚΑ ΤΗΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ

=======

Η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία δεν είναι «ελεημοσύνη» αλλά «επένδυση», είπε την Τετάρτη ενώπιον του Κογκρέσου ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στην ομιλία του ενώπιον της ολομέλειας των δύο σωμάτων -Βουλής και Γερουσίας-

«Τα χρήματά σας δεν είναι ελεημοσύνη, είναι επένδυση στην παγκόσμια ασφάλεια και στη δημοκρατία, την οποία διαχειριζόμαστε με τον πλέον υπεύθυνο τρόπο».

=========

Ὁ Ζελένσκι κι᾿ ὁ Τσώρτσιλ ἔχουν,ὅντως πολλά κοινά…

Καί οἱ δύο εἶναι ὁμοφυλόφιλοι καί Ἑβραῖοι. Καί οἱ δύο ἐνήργησαν ὡς  πιόνια τῶν Ρότσιλντ. Καί οἱ δύο ἔχουν καθοριστική σημασία γιά τήν ἔναρξη ἑνός παγκόσμιου πολέμου γιά νά σκοτωθοῦν ἑκατομμύρια goyim

καί ἀφομοιωμένοι ( ἀπό τίς κοινωνίες ὅπου βρέθηκαν )  Ἑβραῖοι. (Οἱ Ναζί γλίτωσαν τούς Σιωνιστές. οἱ ὁποῖοι  ἦσαν αὐτοί πού θυσίασαν Ἑβραίους στό Ὁλοκαύτωμα )

Οἱ διεφθαρμένοι πρόγονοί μας ἔδωσαν τίς ἐθνικές μας πιστωτικές κάρτες σέ ἀνθρώπους πού θέλουν νά μᾶς καταστρέψουν καί μαζύ ὁτιδήποτε καλό στή ζωή. Ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι σατανικά κατεχόμενη. Ἡ παγκοσμιοποίηση, τό «Wokeism» καί ἡ Ἀτζέντα 2030 θεσμοθετοῦν αὐτόν τόν σατανισμό, δηλαδή τήν ΝΤΠ.

Ὁ σατανισμός δέν εἶναι ἕνα σίκ κλάμπ στό ὁποῖο συμμετέχεις. Εἶναι μιά ἀσθένεια πού παθαίνεις, μιά πνευματική ἀσθένεια πού τελικά σέ καταστρέφει. Ὁ σατανισμός εἶναι ἡ λατρεία τοῦ θανάτου καί τῆς καταστροφῆς, τῆς ἀσχήμιας, τῆς ἀρρώστιας καί τῆς ἐξαχρείωσης. Ὅλοι οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί ἔχουν ἀνατραπεῖ ἀπό σατανιστές. Δέν ἔχουμε γλιτώσει ὡς ἄτομα. Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς εἶναι σατανικά δαιμονισμένοι. Σκεφτεῖτε τό πορνό καί τό χρηματιστήριο -- τό σέξ καί τήν ἀπληστία -- τόν Βορρᾶ-Νότο τοῦ μυαλοῦ μας.

Ἡ ἀποκατάσταση τῶν κοινωνικῶν μας θεσμῶν θά πάρει χρόνο, ἀλλά μποροῦμε νά ἀρχίσουμε νά διώχνουμε τό κακό ἀπό τό μυαλό μας ἀμέσως. ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,( henrymakow.com)

———————–

Ἡ Πελόζι συγκρίνει τόν Ζελένσκι πού ἀπευθύνεται στό Κογκρέσο μέ τόν Τσώρτσιλ πού ζητοῦσε ἀπό τήν Ἀμερική νά συμμετάσχει στόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Η απερχόμενη πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι (D-CA) συνέκρινε την ομιλία του Ουκρανού Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι στο Κογκρέσο μ᾿εκείνη του κάποτε πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Ουίνστον Τσόρτσιλ ο οποίοςτο 1941 ζήτησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες να πάνε να πολεμήσουν με την Ευρώπη.( ἐδῶ)

Τό ἴδιο καί ὁ Τζώρτζ Μπούς,ὁ νεώτερος,,εἶχε συγκρίνει τό Ζελένσκυ μέ τόν Τσώρτσιλ : 

Τζώρτζ Μπούς : ὁ Ζελένσκυ εἶναι ὁ Οὐΐνστον Τσώρτσιλ τῆς ἐποχῆς μας 

Γιά τό ποιός ἦταν ὁ Τσώρτσιλ,διαβάζουμε πάλι : Ποιός γράφει τήν Ἱστορία ; …

Κι᾿ Ε Δ Ω, γιά τίς ἐπιδιώξεις ἐκείνων πού δημιούργησαν τόν Β΄Π.Π. 

TIME “Man of the Year”    –   Winston Churchill– Homosexual Pedophile ( ἀπό ἐδῶ)

Ἡ Πελασγική

=====================

Μακαριστός Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς : το δαιμονικό πάθος του εγωισμού, της υπερηφανείας. “” … να κάνουμε αιώνια Χριστούγεννα. Ας ευχηθούμε, με την αληθινή ταπείνωσι, να έχουμε πάντοτε Χριστούγεννα μέσα μας “”

Μακαριστός Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς :

Στην εποχή μας, η κυρία αιτία που βασανίζει τη ζωή μας, τις επικοινωνίες μας, τις καλές ανθρώπινες σχέσεις μας, η αιτία που ταράσσει την ειρήνη μας, που καταστρέφει την ενότητά μας, την πνευματική ζωή μας, είναι το δαιμονικό πάθος του εγωισμού, της υπερηφανείας.
Είναι όντως φοβερό. Ο άναρχος Θεός εκένωσε εαυτόν, συγκατέβη, ταπεινώθηκε τόσο πολύ και εμείς, κληρικοί και λαϊκοί, χάνουμε τα πάντα και μάλιστα τη σωτηρία μας, γιατί δεν θέλουμε να απομακρύνουμε τον εγωισμό μας από την καρδιά μας και τη ζωή μας. Ακόμη δε φοβερώτερο είναι ότι νομίζουμε πως δεν έχουμε εγωισμό.

Εμπρός στην αγία Φάτνη του ταπεινού Χριστού μας, σήμερα Χριστούγεννα, ας θελήσουμε να συναισθανθούμε την πνευματική πτωχεία μας, την αδυναμία μας, την αμαρτωλότητά μας και να ταπεινωθούμε ειλικρινά. Με την ταπείνωσι θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε τον Τριαδικό Θεό, να θερμάνουμε την αδύναμη πίστι και υπακοή μας, στο θέλημα του Θεού μας.

Η απιστία και ολιγοπιστία γεννιέται στις υπερήφανες ψυχές. Ο σύγχρονος άνθρωπος, γεμάτος υπερηφάνεια, αυτάρκεια, εμπιστοσύνη στα επιτεύγματά του και στη λογική του, δεν πιστεύει, δεν προσκυνεί τον Ενανθρωπήσαντα Θεό .

Με την ταπείνωσι θα προλάβουμε τις ιδιότροπες, τις παράξενες απαιτήσεις, τις επαναστάσεις, τις διενέξεις, τις φιλονικίες, τις διαιρέσεις, τους θυμούς, τις εχθρότητες μέσα στην οικογένεια. Με την ταπείνωσι, θα περισώσουμε την οικογένεια από την διάλυσι, που ως καταιγίδα ενέσκυψε στην ευλογημένη ελληνική οικογένειά μας.

Ο διάβολος, αγαπητοί, ιδιαιτέρως χρησιμοποιεί σήμερα τον εγωισμό μας, την έπαρσι, την κενοδοξία για να σκορπίση την φιλονικία και την διαίρεσι ανάμεσα σε κληρικούς και λαϊκούς, να απομακρύνει την αγάπη, την ενότητα, να κατακερματίση το Σώμα του Χριστού, την αγία Εκκλησία , κάθε ενωτική δημιουργική προσπάθεια των Χριστιανών, προσπαθεί να φυτέψη την εχθρότητα, να ματαιώση την σωτηρία μας.

Με τον εγωισμό στην καρδιά μας και τη ζωή μας είναι ποτέ δυνατόν να μετανοήσουμε, να σκύψουμε στο πετραχήλι του πνευματικού μας, να εξομολογηθούμε ειλικρινά ; Μόνο οι ταπεινοί « τη καρδία » μπορούν να ζήσουν την μετάνοια, να ανανήψουν, να μεταμορφωθούν.

Ο Χριστός μας, αγαπητοί, επτώχευσε για να μας πλουτίση. Κατέβηκε στη γη για να μας υψώση στον ουρανό. Ταπεινώθηκε για να μας δοξάση .

Σήμερα, Χριστούγεννα , ας τον μιμηθούμε για να ανέβουμε κι εμείς στις αρετές, στον αγιασμό, στην κατά χάριν Θέωσι, να κάνουμε αιώνια Χριστούγεννα. Ας ευχηθούμε, με την αληθινή ταπείνωσι, να έχουμε πάντοτε Χριστούγεννα μέσα μας. Με την αγάπη του ταπεινού Χριστού μας,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ / Απόσπασμα από το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα 2017

Πηγή: potamoulanews

====================

Τὸν Ἰούνιον εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἡ ὁριστικὴ «ἕνωσις» ; “”” ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ “””

Τὸν Ἰούνιον εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἡ ὁριστικὴ «ἕνωσις»;

Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, Θεολόγος

Κατὰ τὴν πρόσφατον ἑορτὴν τοῦ Ἁγ. Ἀνδρέου εἰς τὸ Φανάρι ἐπεσημάνθη ἀπὸ πολλοὺς ἡ στάσις τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἔναντι τοῦ Καρδιναλίου (ἀσπασμοί, πολυχρονισμὸς κ.λπ.), ἀλλὰ ἐλάχιστοι ἔδωσαν προσοχὴν εἰς τὰς προβληματικὰς δηλώσεις τοῦ Προκαθημένου τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας. Προσφωνῶν τὴν παπικὴν ἀντιπροσωπίαν ἀνέφερε μεταξύ άλλων τὰ ἀκόλουθα:

« Ὁ διμερὴς θεολογικὸς διάλογος μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἱστιάσθη κατὰ τὰ τελευταῖα δεκαεπτὰ ἔτη εἰς τὸ θέμα τῆς συνοδικότητος. Εἰς τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας τοῦ 2007, ἐτονίσθη ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νοηθῆ πρωτεῖον ἄνευ συνοδικότητος οὔτε συνοδικότης ἄνευ τοῦ πρωτείου. Ἐπίσης, ἀνεφέρθη ὅτι ἡ ἄσκησις τοῦ πρωτείου καὶ τῆς συνοδικότητος τελεῖται εἰς τρία διαφορετικὰ ἐπίπεδα: τὸ τοπικόν, τὸ περιφερειακὸν καὶ τὸ παγκόσμιον (οἰκουμενικόν). Αὐτὰ τὰ τρία ἐπίπεδα ἐνετάχθησαν εἰς τὸ κείμενον  Chieti τοῦ ἔτους 2016, τὸ ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τὸ θέμα: «Συνοδικότης καὶ Πρωτεῖον κατὰ τὴν πρώτην χιλιετίαν: Πρὸς μίαν κοινὴν κατανόησιν ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας».

Κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν τελευταίων ἕξ ἐτῶν, ἡ Μεικτὴ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἰργάσθη ἐπὶ ἑνὸς κειμένου μὲ τίτλον « Πρωτεῖ­ον καὶ Συνοδικότης κατὰ τὴν δευτέραν χιλιετίαν καὶ σήμερον ». Σκοπὸς αὐτοῦ τοῦ κειμένου ἦτο νὰ ἐπιτευχθῆ μία κοινὴ προσέγγισις τῶν δυσ­κολιῶν, αἱ ὁποῖαι ἀνεφύησαν μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν κατὰ τὴν δευτέραν χιλιετίαν, καὶ τοῦ πῶς δύνανται αὐταὶ νὰ ὑπερβαθοῦν ἐν τῷ παρόντι, διὰ τῆς ἀναδείξεως μιᾶς « συνοδικωτέρας » Ἐκκλησίας. Προσευχόμεθα καὶ ἐλπίζομεν ὅτι ἡ νέα Ὁλομέλεια τῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία θὰ συνέλθη εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν τῆς Αἰγύπτου τὸν Ἰούνιον τοῦ ἑπομένου ἔτους ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς κυρίου Θεοδώρου, θὰ ὁριστικοποιήση τὸ κείμενον αὐτὸ καὶ τοιουτοτρόπως θὰ συμβάλη εἰς τὴν προώθησιν τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς κοινωνίας μεταξὺ τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν διὰ τῆς καλλιεργείας πνεύματος συν­οδικότητος ».

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖ­ος, μὲ ὅσα παρετέθησαν, περιγράφει τὰ τρία χρονικὰ βήματα πρὸς τὴν « ἕνωσιν »: Ραβέννα, Κιέτι, Ἀλεξάνδρεια. Παραλλήλως, περιγράφει τὰ τρία θεολογικὰ βήματα πρὸς τὴν « ἕνωσιν »: α) ἡ συνοδικότης δεσμεύεται ἀπὸ/ ὑπόκειται εἰς τὸ « πρωτεῖον », β) τὸ « πρωτεῖο ν» εἶναι παγκόσμιον , γ) δημιουργία μίας « συνοδικωτέρας » Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία θὰ ἔχη ὑπερβῆ τὰ προβλήματα τῶν ὑφισταμένων « δύο Ἐκκλησιῶν » !

Τὸ (α) καὶ τὸ (β) τυγχάνουν ἤδη γνωστὰ κατὰ τὰ προηγούμενα ἔτη, καθὼς ἀποτελοῦν ἀπόπειραν εἰσαγωγῆς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τοῦ «παπικοῦ πρωτείου» μὲ «βελούδινον» τρόπον. Εἰς τί ὅμως συνίσταται τὸ (γ); Ἂν ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἤδη «συνοδική», πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ καταστῆ περισσότερον συνοδική;

Θὰ ἀπετέλει ὄντως μίαν ἐλπίδα αὐτὴ ἡ φράσις (« συνοδικωτέρα »), ἐὰν ἀνεφέρετο εἰς τὴν ἐνεργοποίησιν καὶ συμμετοχὴν κλήρου καὶ λαοῦ εἰς τὰ συνοδικὰ δρώμενα. Ὡστόσον, ἡ συνάφεια τῶν λόγων τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μαρτυρεῖ ὅτι τὸ « συνοδικωτέρα » ἀναφέρεται εἰς τὸ « πρωτεῖον », καθὼς δὲν θέτει ὡς ἀπαράβατον προϋ­πόθεσιν τὴν ἀπόρριψιν τοῦ « παπικοῦ πρωτείου » ἀπὸ τὸν Πάπαν, ἀλλὰ τὴν προώθησιν ὑποτίθεται τῆς συνοδικότητος. Πρέπει νὰ ὑπάρξη « καλλιέργεια πνεύματος συνοδικότητος μεταξὺ τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν », ἰσχυρίζεται ! Ποία συνοδικότητος, διερωτᾶται κανείς, ἂν αὐτὴ δὲν συμπίπτη μὲ τὴν Ὀρθόδοξον, ἐφ’ ὅσον καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καλεῖται ἀπὸ τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον νὰ καταστῆ « συνοδικωτέρα » ;

Ἡ σύγκρουσις δύο θεολογιῶν

Τὴν ἀπάντησιν εἰς τὸ ἀνωτέρω ἐρώτημα δίδει ὁ «θεωρητικός» τοῦ Φαναρίου, ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Σεβ. Ι. Ζηζιούλας, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει πλεῖστα σχετικῶς διὰ τὸ ὑποτιθέμενον «πρωτεῖον» καὶ τὴ συνοδικότητα. Ὁ κ. Ζηζιούλας προσεπάθησε νὰ ἀντιπαρατάξη εἰς τὴν παραδεδομένην ἐκκλησιολογίαν μίαν ἰδικης του ἐμπνεύσεως θεωρίαν, βαπτίζων τὴν μὲν παραδοσιακὴν ὡς σχολαστικὴν ἐνῶ τὴν ἰδικήν του ὡς τὴν ὀρθήν. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρει (Ἔργα: Α΄ Ἐκκλησιολογικὰ Μελετήματα, σ. 805-806 καὶ 809-810):

« Ὁ Καρμίρης , ὅπως ὁ Ἀλιβιζάτος , ὁ Τρεμπέλας καὶ ξεκάθαρα ὁ Μουρατίδης ( ὅλοι τους ἔχοντας δεχθεῖ τὴν ἐπίδραση τοῦ Ἀνδρούτσου , ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπηρεαστεῖ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν δυτικὸ σχολαστικισμό ) , χρησιμοποιεῖ στὴν ἐκκλησιολογία τὴν ἰδέα μίας διάκρισης μεταξὺ τῆς ἀνθρώπινης καὶ τῆς θείας πλευρᾶς τῆς Ἐκκλησίας,,,,… Ἡ ἀντίληψη ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τοὺς παραπάνω θεολόγους , ὅτι ὁ ἐπισκοπικὸς θεσμός , ἡ συνοδικότητα κλπ. ὑπάρχει θείῳ δικαίῳ ( jure divino ), ἀλλὰ δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸ πρωτεῖο , χρειάζεται πολὺ ἐξήγηση , προκειμένου νὰ γίνει ἀποδεκτή .

Ἡ βασικὴ ἀδυναμία τῆς ἄποψης αὐτῆς βρίσκεται στὸ ὅτι φαίνεται νὰ παραβλέπει ἕνα ἁπλὸ καὶ φανερὸ γεγονός, ὅτι ἡ συνοδικότητα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς πρωτεῖο…..…

Οἱ Φλωρόφκσυ, Μέγιεντορφ καὶ Σμέμαν ἀκολουθοῦν μία διαφορετικὴ θεώρηση. Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτὴ ὁ κύριος ἐκφραστὴς εἶναι ὁ Σμέμαν, ὁ ὁποῖος ἐξετάζει τὴν ἰδέα τοῦ πρωτείου σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, καταλήγοντας ὅτι ἡ ὕψιστη μορφὴ πρωτείου εἶναι τὸ «παγκόσμιο πρωτεῖο»……….. Τὸ πρωτεῖο γιὰ τὸν Σμέμαν ἀνήκει στὸ εἶναι τῆς Ἐκκλησίας (σὲ ἀντίθεση στὸ σημεῖο αὐτὸ μὲ τὸν Καρμίρη καὶ ἄλλους θεολόγους ποὺ ἀρνοῦνται κάθε jure divino χαρακτήρα γιὰ τὸ πρωτεῖο ) ».

Ἡ Ἁγία Τριὰς ὡς Σύνοδος !

Προφανῶς, οὔτε οἱ Ἕλληνες Ἀκαδημαϊκοὶ οὔτε οἱ Ρῶσοι ὁμόλογοί τους ἀποτελοῦν τὰ ἐχέγγυα τῆς πίστεως, ὥστε νὰ οἰκοδομήση ὁ Σεβ. Ζηζιούλας μία ψευδοεκκλησιολογία τοῦ «πρωτείου», καίτοι προβάλλει τὸν π. Ἀλέξανδρον Σμέμαν, ἐπειδὴ συμπλέει μὲ τὰς ἀπόψεις, τὰς ὁποίας θέλει νὰ προωθήση. Ἀποπειρᾶται λοιπὸν ὁ Περγάμου νὰ στηρίξη αὐτὰ εἰς τὴν τριαδολογίαν, ἀναφέρων μεταξὺ ἄλλων εἰς τὰ συγγράμματά του (Συνοδικότητα καὶ Πρωτεῖο, περιοδικὸν «Θεολογία» 86 (2015):

“”” « Πρωτεῖο » ὑπάρχει ἀκόμη καὶ στὴ ζωὴ τῆς Τριάδος, ἐφ’ ὅσον εἶναι ὁ Πατήρ , ἡ « αἰτία » τῶν Τριαδικῶν Προσώπων καθὼς καὶ ὁ Εἷς , τῇ εὐδοκίᾳ τοῦ Ὁποίου πηγάζει κάθε Θεία ἐνέργεια καὶ λειτουργία…… Ὁ Κανόνας 34, τῆς συλλογῆς γνωστῆς ὡς « Ἀποστολικοὶ Κανόνες » ὁρίζει δύο συνθῆκες , οἱ ὁποῖες ἐκφράζουν τὴ θεολογικὴ νομιμοποίηση τοῦ συνοδικοῦ συστήματος . Ἡ πρώτη ἀφοροῦσε τὸ πρωτεῖο : σὲ κάθε περιφέρεια ἔπρεπε νὰ ὑπάρχη ἕνας πρῶτος…… ἡ δεύτερη συνθήκη ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ τὸν Κανόνα 34 τῶν Ἀποστόλων , γιὰ τὸ μητροπολιτικὸ σύστημα εἶναι ὅτι , ὁ πρῶτος δὲν μποροῦσε νὰ ἐνεργῆ δίχως τὴν συγκατάθεση τοῦ λοιποῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων τῆς περιφέρειας . Τὸ πρωτεῖο ἐξαρτᾶ­ται ἀπὸ τὴν συνοδικότητα . Ὁ ἕνας ἐξαρτᾶ­ται ἀπὸ τοὺς πολλούς , ἀκριβῶς ὅπως οἱ πολλοὶ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν ἕνα…… ὅλα ὅσα προβλέπει ὁ κανόνας αὐτός , ἔχουν ὡς ἐπιστέγασμα μία ἀναφορὰ στὴν Ἁγία Τριάδα . Τὸ πρωτεῖο καὶ ἡ συνοδικότης ἐμφανίζονται καὶ πάλι νὰ ἔχουν Τριαδολογικὴ καὶ Χριστολογικὴ βάση . “””

Ἀπὸ αὐτὴν τὴν αἱρετίζουσαν θεώρησιν προῆλθον καὶ ὅσα κακόδοξα ὑπεστήριξεν ἐμφανῶς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἰς μήνυμά του διὰ τὴν ἔναρξιν ἑνὸς σεμιναρίου εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἀκαδημίαν Κρήτης (17ης Νοεμβρίου 2016):

« Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ οὐσία τῆς Συνοδικότητος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, καθὼς ἡ πηγὴ τῆς ἀρχῆς ταύτης εὑρίσκεται εἰς τὴν σχέσιν τῶν Τριῶν Προσώπων τῆς Παναγίας Τριάδος , τὰ ὁποῖα καὶ ἐνεργοῦν συνοδικῶς εἰς τὸ σχέδιον τῆς σωτηρίας…».

Ὁ ἔλεγχος τῆς κακοδοξίας

Οἱ Ἁγιορεῖται μοναχοὶ Παΐσιος Καρεώτης καὶ Ἐπιφάνιος Καψαλιώτης εἰς εἰδικὴν ἔκδοσιν τοῦ Ἱ. Κ. Ἁγίων Ἀρχαγγέλων τὸ 2017 (Ὀρθόδοξη κριτικὴ ἐπὶ τοῦ κειμένου Conciliarity and Primacy τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλα) ἐκονιορτοποίησαν αὐτὴν τὴν κακοδοξίαν, καθὼς οὔτε «πρωτεῖον» ὑφίσταται εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα οὔτε ἡ Ἁγία Τριὰς εἶναι Σύνοδος! Παραθέτομεν μόνον τὰ ἑξῆς ἐλάχιστα:

« Δὲν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τοῦ « ἕνα καὶ τὰ πολλά », ὡς μία μορφὴ ἰδέας ἢ παραδείγματος μέσα στὴν οὐσία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ… στηριζόμενος σὲ αὐτὴ [ ἐνν. ὁ Περγάμου] βγάζει τὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι μία κοινωνία, εἶναι μία σύνοδος, μὲ πρῶτον τὸν Πατέρα….. ἐπειδὴ σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενά του ὁ πρῶτος εἰκονίζει τὸν Πατέρα , καὶ ἐφ’ ὅσον ὁ πρῶτος τῆς ἐπαρχιακῆς συνόδου εἶναι γιὰ νὰ ὑπάρχει ἡ ὁμόνοια, ἀβίαστα συνεπάγεται κατὰ τὴν τριαδικὴ εἰκονολογία τοῦ Ζηζιούλα, ὅτι καὶ ὁ Πατὴρ εἶναι, ἐκ τῶν οὐκ ἄνευ γιὰ νὰ ὑπάρχη ὁμόνοια μέσα στὴν « σύν­οδο » τῆς Ἁγίας Τριάδος… Ἂν γιὰ τὸν Ζηζιούλα καὶ ὅλους τοὺς παπικούς , ἡ ἐκκλησία εἶναι εἰκὼν καὶ ἀντανάκλαση τῆς ζωῆς τῆς Ἁγ. Τριάδος , τότε κατὰ συνέπεια τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος « ἐπικοινωνοῦν » κατ’ ἐνέργειαν μόνον καὶ ὄχι καὶ κατ’ οὐσίαν, ὁπότε δὲν ἔχουμε ὁμοούσιον Ἁγίαν Τριάδα… ὁπότε ἔχουμε τρεῖς θεούς » !

Ἡ ἐπανεμφάνισις τῆς κακοδοξίας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος

Ἀπὸ τὸν Περγάμου καὶ ἔπειτα κυριαρχεῖ μία ἐμμονὴ μὲ τὴν παρουσίασιν τῆς συνοδικότητος ὡς ἀνακλώσας τὰς ἐνδοτριαδικὰς σχέσεις. Ὁ Ἀρχιμ. Ἀμφιλόχιος Μήλτου, γραμματεὺς τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος καὶ μέλος τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, πρόκειται νὰ δημοσιεύση σειρὰ ἄρθρων εἰς τὸ ἐπίσημον περιοδικὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Ἐφημέριος» σχετικῶς μὲ τὴν συνοδικότητα. Ἤδη εἰς τὸ πρῶτον ἄρθρον παραπέμπει εἰς τὰ λόγια τοῦ π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν (περιοδικὸν «Ἐφημέριος», Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2022):

« Ὅπως ἔγραφε ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν : « Πρὶν κατανοήσουμε τὴ θέση καὶ τὴ λειτουργία τῆς συνόδου μέσα στὴν Ἐκκλησία πρέπει νὰ δοῦμε τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία ὡς μία σύνοδο. Γιατί εἶναι ὄντως μία σύνοδος μὲ τὸ βαθύτερο νόημα αὐτῆς τῆς λέξης, ἐπειδὴ εἶναι κατεξοχὴν ἡ ἀποκάλυψη τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς θείας ζωῆς ποὺ ἀποτελεῖ οὐσιαστικὰ μία τέλεια σύνοδο ». Ἡ σύνδεση αὐτὴ προϋποθέτει τὴν πατερικὴ θέση ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος , φανερώνει δηλαδὴ τὴν ἑνότητα ὡς ἀλληλοπεριχώρηση καὶ κοινωνία προσώπων , κατὰ τὸ πρότυπο τῶν Τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος : « ἵνα ὦσιν ἕν καθὼς ἡμεῖς » (Ἰωάν. 17,11) ».

Ἡ ἐμμονὴ αὐτὴ τῶν νεωτεριστῶν θεολόγων δύναται νὰ ἐξηγηθῆ μόνον ἐντός τοῦ πλαισίου τῆς προωθήσεως τῆς «ἑνώσεως», καθὼς ἡ Ἐκκλησία δὲν φέρει μόνον τὸ ὄνομα «σύνοδος» ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἄλλα, μὲ τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν ἀσχολοῦνται ἐπειδή, δὲν ἔχουν σχέσιν μὲ «πρωτεῖον». Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρει ὁ Ἰ. Καρμίρης (Δογματικῆς Τμῆμα Ε΄ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία, σ. 173):

«…ἡ τὲ ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ ἱεροὶ Πατέρες, πλὴν τῆς εἰκόνος τοῦ σώματος, ἐχρησιμοποίησαν καὶ πολλὰς ἄλλας εἰκόνας καὶ παρομοιώσεις πρὸς ἐξεικόνισιν τῆς Ἐκκλησίας, οἷον «ὄρος», «οἶκος», «ναός», «οἰκοδομή», «πύργος», «σκηνή», «παράδεισος», «αὐλή», «ποίμνη», «νύμφη», «παρθένος» «ἄμπελος», «γεώργιον», «κιβωτός», «λιμήν», «σύνοδος», «στύλος τῆς οἰκουμένης», «βασίλισσα», «μήτηρ», «Σιῶν», «ἄνω ἢ νέα Ἱερουσαλήμ», «πόλις», «βασιλεία», «νῆσος», «κῆπος», «λυχνία», «δένδρον» κ.λ.π.».

Εἰς Ἀλεξάνδρειαν τὸ 2023

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δυστυχῶς ἀντὶ νὰ διορθώσουν τὰς παρεκκλίσεις τοῦ συνοδικοῦ συστήματος ἐπιδίδονται εἰς τὴν προβολὴν τῆς κακοδοξίας περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς Συνόδου , προκειμένου νὰ εἰσαχθῆ « παπικὸν πρωτεῖον » εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν , ὥστε νὰ ὁδηγηθῶμεν εἰς τὴν « ἕνωσιν » .

Ἴσως, τελικῶς, ἐπειδὴ δὲν εἰσακούονται αἱ φωναὶ τῶν ὀρθοφρονούντων θεολόγων, καθὼς τὰς θέσεις ἐξουσίας ἔχουν καταλάβει ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι εἴτε δὲν κατέχουν δογματικὴν καὶ ἀδιαφοροῦν εἴτε ὑπηρετοῦν ἐνσυνείδητα τὸν Οἰκουμενισμόν, ἀπομένει μία λύσις: ἡ ἀντικανονικὴ εἰσβολὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας νὰ ἀποβῆ ἐκεῖνος ὁ κρίσιμος παράγων, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποτρέψη τὴν συμφωνίαν, ἡ ὁποία ἑτοιμάζεται μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν τὸ ἑπόμενον ἔτος.

Ἂς ἀναλογισθῶμεν διατί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἶπε « Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος , εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ » (PG 35, 488) ἀλλὰ καὶ ὁ ἱ. Χρυσόστομος ὑπέμνησε « Ἔστι σχισθῆναι καλῶς. Ἔστι γὰρ καὶ κακὴ ὁμόνοια , ἔστι καὶ καλὴ διαφωνία » (PG 59, 314).

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.com/2022/12/blog-post_33.html#more

ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ .

Η ΥΠΝΩΤΟΥΣΑ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΔΕΧΘΕΙ ΕΝΑΝ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟ ΑΠΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΛΩΣ ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΝ ΜΑΤΑΙΩΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΜΑΣ , ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΣΑΙ ΤΩ ΚΥΡΙΩ. 

ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ , ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ , Η ΣΥΝΟΔΟΣ , Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ , Ο ΠΑΤΡΙΑΧΗΣ , ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ . ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ . ΠΡΟΣΤΙΘΕΤΑΙ ΔΕ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ , ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ , Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ ΗΔΗ ΣΑΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΤΟΛΑΤΡΕΙΑΣ . ΚΑΙ Η ΠΡΟΝΟΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΘΑΦΤΗΚΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ . 

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ . ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΙΑΚΟ ΓΗΤΕΥΤΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΤΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ .

Αναρτήθηκε από amethystos

===================

Αν δύο άνθρωποι αγαπιούνται, τότε όλα τα άλλα μπορούν να ξεπεραστούν… οποιοσδήποτε άνθρωπος έρχεται μπροστά σου , όπως και να ΄ρχεται , έρχεται γιατί το επιτρέπει ο Θεός… Ο ΓΑΜΟΣ

Ο ΓΑΜΟΣ.

Στις οικογενειακές σχέσεις το πιο σημαντικό είναι η αγάπη. Όταν έρχονται άνθρωποι των οποίων ο γάμος βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ρωτάω, “Αγαπάς τη γυναίκα σου;” Ή: “Αγαπάς τον άντρα σου;”

Εάν η απάντηση είναι ναι, κάνω τη δεύτερη ερώτηση: «Πιστεύεις ότι σε αγαπάει ο άντρας σου ή η γυναίκα σου». Εάν η απάντηση είναι «Νομίζω ναι», τότε ο γάμος μπορεί να σωθεί. Αν δύο άνθρωποι αγαπιούνται, τότε όλα τα άλλα μπορούν να ξεπεραστούν.

Hegumen Nektary (Morozov)

========

Ο γάμος δεν είναι ένα « χαρτί » που « ολοι… χρειαζόμαστε » , αλλά είναι ένα μυστήριο που αλλάζει τη ζωή μας.

Ο άνθρωπος γεννιέται, παντρεύεται, γεννά μωρά και πεθαίνει. Αυτοί είναι οι νόμοι της φύσης που ο Θεός έχει ορίσει και ευλογήσει· αλλά ο γάμος τονίζεται ιδιαίτερα στην  Εκκλησία.  Η έννοια του γάμου ως Ιερού Μυστηρίου προϋποθέτει το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα ον με φυσιολογικές, ψυχολογικές και κοινωνικές λειτουργίες, αλλά ότι είναι πολίτης της Βασιλείας του Θεού. 

 Ο  γάμος είναι το αρχαιότερο Μυστήριο της Εκκλησίας, που ιδρύθηκε από τον Θεό από τον Παράδεισο.

 Είναι το θεμέλιο της οικογένειας, όλου του κόσμου… Οι νέοι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για την οικογενειακή ζωή από την παιδική ηλικία.  Ο ιερέας, ο νονός και οι γονείς έχουν τον μεγαλύτερο ρόλο και ευθύνη στη ζωή των νέων.  Ας μην ξεχνάμε ότι η οικογένεια είναι το σπίτι της ψυχής του παιδιού.  Τα παιδιά μας θα είναι αυτό που είμαστε αύριο . 

Σε δύσκολες στιγμές της ζωής, « όταν το πλοίο της ζωής αρχίζει να αναποδογυρίζει, είναι σημαντικό να θυμάσαι ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα : ειρήνη, αγάπη και σχέσεις με τα κοντινά σου πρόσωπα ». 

Χρυσόστομος Φιλιπέσκου – Η αγάπη γεννά την αγάπη

=======

ΑΥΤΌΝ ΜΟΥ ΈΣΤΕΙΛΕ Ο ΘΕΌΣ

Είναι αυτό που λέει η εκκλησία μας ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος έρχεται μπροστά σου , όπως και να ΄ρχεται , έρχεται γιατί το επιτρέπει ο Θεός . Και για να  το επιτρέπει έτσι μπροστά σου σημαίνει κάτι που πρέπει να γίνει μ΄αυτόν .

Κάτι πρέπει να γίνει.

Το τι δεν το ξέρει κανείς , αλλά ο Θεός το επιτρέπει αυτό , μην το ξεχνάτε.

Γι αυτό δεν μπορούμε να κακομουτσουνιάζουμε : " Ώχ , αυτόν μου έστειλε ο Θεός τώρα ; " αυτόν σου ΄στειλε , ποιον ήθελες να σου στείλει ; Σου έστειλε αυτόν.

” Εγώ ήθελα άλλον , να φαίνεται έτσι πιο ωραίο το looking in the night. 

Tι να κάνουμε δεν ξέρω γιατί τον στέλνει ο Θεός , αλλά έτσι , τον στέλνει.

Μη με ρωτάτε τα άλλα .

Τα επιμέρους στοιχεία αποκαλύπτονται στη συνέχεια της ζωής μας .

” Γι αυτό λοιπόν είναι σίγουρο ότο ο Θεός σε έστειλε “.

+π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.

Posted by PROSKINITIS

====================

Χριστούγεννα. Πῶς καί πότε γεννιέται ὁ Χριστός, χαρισματικῶς, μέσα μας. – Δ. Τσελεγγίδη,Καθηγητη τῆς Δογματικῆς “” … Ὁ Χριστός εἶναι – ὄχι μόνον – ἡ Ὑποστατική Ὁδός γιά τήν προσαγωγή μας στόν Θεό Πατέρα , ἀλλά ὁ Ἴδιος γίνεται καί ἡ ὑπαρξιακή Ὁδός γιά τήν ἀποκάλυψη τῆς Τριαδικῆς ζωῆς Του στό μυστηριακό σῶμα , στό Ὁποῖο εἴμαστε ὀργανικά ἐνταγμένα μέλη διά τοῦ Βαπτίσματός μας … “”

Δημητρίου Τσελεγγίδη .

 Καθηγητῆ τῆς Δογματικῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης*

Βρισκόμαστε λίγες μέρες πρίν τά Χριστούγεννα. Εἶναι εὔλογο νά ἑτοιμαζόμαστε. Ἑτοιμαζόμαστε, ὅμως, ἐκκλησιαστικά καί πνευματικά, ὅπως ὀφείλουμε, ἤ κοσμικά, κατά τό πνεῦμα τοῦ κόσμου τούτου; Ὅσα θά ποῦμε στή συνέχεια, μᾶς προσανατολίζουν πνευματικῶς.

Τά ἱστορικά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἔχουν σωτηριώδη σημασία γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἐντάσσεται καί παραμένει στήν Ἐκκλησία, ὄχι μηχανιστικά, ἀλλά ὅταν αὐτά τά γεγονότα «μεταφράζονται» βιωματικά στήν προσωπική καί καθημερινή ζωή του, στήν καθημερινότητά του.

Τά Χριστούγεννα γιορτάζουμε τήν ἱστορική γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Σύμφωνα μέ τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Θεός ἔγινε καί ἄνθρωπος, γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος –χαρισματικά- θεός.

Καί πῶς γίνεται – χαρισματικά – ὁ ἄνθρωπος θεός , διά τῆς Ἐκκλησίας ;

Ὑπάρχει μιά ἰδιόμορφη καί παράδοξη ἀντιστοιχία ἀνάμεσα στήν ἱστορική γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί στήν χαρισματική γέννηση τοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅπως, δηλαδή, ὁ Χριστός γεννήθηκε πραγματικά «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου», ἔτσι γεννιέται πάλι καί ἐπανειλημμένως ὁ Χριστός, μυστηριακά καί χαρισματικά, «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» -κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα- στήν καρδιά τοῦ κάθε βαπτιζομένου ἀνθρώπου. Καί ἡ χαρισματική αὐτή γέννηση πραγματοποιεῖται, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ Χριστός καθαρίσει τόν βαπτιζόμενο ψυχοσωματικά –σέ ἀπόλυτο βαθμό- ἀπό τίς συνέπειες τῆς προγονικῆς ἁμαρτίας καί ἀφοῦ τόν ἀπελευθερώσει ἀπό τήν κατοχή τοῦ διαβόλου. Ἀφοῦ τόν ἐξυγιάνει πλήρως καί τόν ἁγιάσει καί διά τοῦ Ἁγίου Χρίσματός Του τόν καταστήσει πολίτη τῆς Βασιλείας Του.

Μέ ἄλλα λόγια , κατά τό Βάπτισμά μας γίνεται ἡ χαρισματική χριστοποίηση καί ἡ χαρισματική υἱοθεσία μας. Ἐνδυόμαστε τότε –χαρισματικῶς- τόν Χριστό μέ τήν θεότητά Του, ὅπως καί Ἐκεῖνος, ἀντίστοιχα, ἐνδύθηκε πραγματικῶς καί πλήρως τήν ἀνθρώπινη φύση μας. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, κατά τήν Βάπτισή μας , ψάλλεται ἡ ρήση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου : « Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε , Χριστόν ἐνεδύσασθε ». Ἔτσι , ἡ ἐν Χριστῷ χαρισματική γέννησή μας στό Βάπτισμα ἰσοδυναμεῖ μέ τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι χαρισματική γέννηση τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μας .

Στό ἑξῆς , ἡ καρδιά τοῦ κάθε πιστοῦ γίνεται – χαρισματικῶς- « θεοτόκος » καί ὅλη ἡ ψυχοσωματική ὕπαρξή του γίνεται καί ὁ κοινός « θεοβάδιστος » χῶρος τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ , κατά τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ , « ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω » (Κορ. Β΄ 6, 16). Γι’ αὐτό καί τό σημαντικότερο μυστήριο γιά τό νέο ΕΙΝΑΙ μας στόν κόσμο εἶναι τό Βάπτισμα , ἐνῶ πρακτικῶς τό πιό ἐπωφελές εἶναι ἡ διατήρηση τῆς χαρισματικῆς γέννησης τοῦ Χριστοῦ μέσα μας.

Ὁ πιστός βιώνει τήν χαρισματική σύλληψη , κυοφορία καί γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέσα του « ἐν πάσῃ αἰσθήσει », κατά τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, ὅπως μιά γυναίκα βιώνει ψυχοσωματικά την σύλληψη, κυοφορία καί γέννηση τοῦ παιδιοῦ της.

Ὅταν ὅμως ὁ πιστός ἁμαρτάνει, ἀπενεργοποιεῖται ἡ ζωντανή, χαρισματική παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα του, καί τότε –σέ πρακτικό ἐπίπεδο- ὁ πιστός δέν διαφέρει ἀπό ἕναν ἀβάπτιστο ἄνθρωπο.

Παρά ταῦτα, ὁ βαπτισμένος ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἐπιτρέψει καί πάλι στόν Χριστό τήν χαρισματική γέννησή Του μέσα του. Μάλιστα, ὁ Χριστός γεννιέται στόν πιστό –χαρισματικῶς- κάθε φορά, πού μέσα στόν πιστό αὐτόν ἐνεργοποιεῖται ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἀπενεργοποιήθηκε, ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του.

Στήν διαδικασία αὐτή τῆς κατ’ ἐπανάληψη χαρισματικῆς γέννησης, τήν ἀποφασιστική ἀρχή τήν κάνει ἡ βαθειά καί εἰλικρινής μετάνοια τοῦ πιστοῦ, μέ τήν συνεπαγόμενη ταπείνωσή του.

Καί ὅταν -ἐνδεχομένως- ὁ πιστός ἀπενεργοποιεῖ « ἑβδομηκοντάκις ἑπτά » (Μτθ. 18, 22) φορές τήν ἡμέρα τόν χαρισματικά ἐντός του γεννημένο Χριστό , λόγω τῶν κατ’ ἐπανάληψη ἁμαρτιῶν του , τοῦ εἶναι ἐξίσου δυνατόν « ἑβδομηκοντάκις ἑπτά » φορές τήν ἡμέρα νά ἐπανενεργοποιεῖ μέσα του τόν Χριστό , μέ τήν μετάνοιά του.

Κατά συνέπεια, ἄν ὁ πιστός δέν ζεῖ τήν καθημερινή γέννηση – ἐνεργοποίηση τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά του, δέν πρόκειται νά τήν βιώσει μηχανιστικά στόν ἐκκλησιασμό του στόν Ναό, κατά τήν ἑορταστική – λειτουργική ἀνάμνηση τῆς ἱστορικῆς ἡμερολογιακῆς γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου. Τό ἴδιο ἰσχύει, βέβαια, γιά ὅλα τά σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ, κατά τήν Ἁγιοπνευματική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, «ὅ γέγονε, δι’ ἡμᾶς γέγονεν ὁ Κύριος» (Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλ. 21, PG 151, 277 ΑΒ)

Μοῦ ἔλεγε ἐμφατικά ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης : « Ἐγώ γεύτηκα τήν ζωντανή παρουσία τοῦ Χριστοῦ πρῶτα στό Κελλί μου, μέσα στήν καρδιά μου, καί μετά ἔζησα –τήν ἴδια τήν παρουσία Του- στήν Θεία Εὐχαριστία ». Μετά ἀπό χρόνια κατάλαβα τήν πνευματική προεργασία του. Αὐτοεπίσκεψη – θέα τῆς ἁμαρτωλότητός του – μετάνοια – θεραπεία – ἀγαπητική τήρηση τῶν ἐντολῶν.

Τό ἱστορικό γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ θά πρέπει, λοιπόν, νά καταστεῖ χαρισματικό  γεγονός τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, κατά βιωματικό τρόπο.

Ἄλλωστε, γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο, ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει ὅλα τά σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, προσδίδει σ’ αὐτά παροντικό χαρακτῆρα. « Σήμερον γεννᾶται… σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου…» κ.λπ.

Ἐφόσον εἴμαστε μέλη τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ , τά γεγονότα τῆς Κεφαλῆς αὐτοῦ τοῦ σώματος εἶναι λειτουργικά γεγονότα τοῦ κάθε ζωντανοῦ μέλους Του.

Κριτήριο , ἑπομένως , ὅτι εἴμαστε ζωντανά μέλη τοῦ σώματός Του εἶναι ἡ « ἐν πάσῃ αἰσθήσει » βίωση τῶν προσωπικῶν γεγονότων τῆς Κεφαλῆς αὐτοῦ τοῦ σώματος.

Ἡ γνώση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ εἶναι , οὐσιαστικά, ὑπόθεση βιωματική. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαίωνε ὅτι ἡ γνώση τῆς ζωῆς Του παρέχεται ἀπό Αὐτόν βιωματικά. « Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ », μᾶς εἶπε , « ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ » (Μτθ. 11, 29). Ὁ Χριστός εἶναι – ὄχι μόνον – ἡ Ὑποστατική Ὁδός γιά τήν προσαγωγή μας στόν Θεό Πατέρα , ἀλλά ὁ Ἴδιος γίνεται καί ἡ ὑπαρξιακή Ὁδός γιά τήν ἀποκάλυψη τῆς Τριαδικῆς ζωῆς Του στό μυστηριακό σῶμα , στό Ὁποῖο εἴμαστε ὀργανικά ἐνταγμένα μέλη διά τοῦ Βαπτίσματός μας .

Μέ τήν μυστηριακή ἔνταξή μας στό Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ -κεκαθαρμένοι καί ἐξαγιασμένοι- λάβαμε διά τοῦ Ἁγίου Χρίσματός Του καί τῆς προσωπικῆς μας Πεντηκοστῆς ἐνεργό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνῶ μέ τήν Θεία Εὐχαριστία, στή συνέχεια, τραφήκαμε μέ τήν ὄντως Τραδική ζωή Του, χαρισματικῶς.

Χρονικά, ἀπό τότε μποροῦμε νά ζοῦμε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ ὡς δική μας ζωή, στό μέτρο τῆς ἐλεύθερης προαιρέσεώς μας. Τότε, γνωρίζουμε –βιωματικῶς –τόν Χριστό ὡς Ὑποστατική Ἀλήθεια, Ὁδό καί Ζωή τῆς Τριαδικῆς καί ἄκτιστης Ἀγάπης. Τότε, γνωρίζουμε βιωματικῶς καί ὄχι ἁπλῶς διανοητικῶς, ἀποσπασματικῶς καί στιγμιαίως τά γεγονότα τῆς ζωῆς Του. Τότε, ἄλλωστε, βιώνουμε τήν ἀποστολή – φανέρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί σέ μᾶς, ὡς Πνεύματος τῆς Ἀληθείας, πού μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν» (Ἰω. 16, 13), καί στό μέτρο τῆς καθαρότητάς μας μᾶς «ἀναγγέλλει τά ἐσόμενα», κατά τήν ἀψευδῆ ὑπόσχεσή Του.

Ἀλλά, ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ νέα ἐν Χριστῷ ὑπαρξή μας καί ἡ συναπαγόμενη ζωή μας, ἐμεῖς ὡς πιστοί, συνήθως, διαψεύδουμε στήν πράξη τήν παραπάνω ἀλήθεια, ἤ ἀκόμα δέν τήν βιώνουμε ἴσως ποτέ ἐμπειρικά. Ποῦ ὀφείλεται τό θλιβερό αὐτό γεγονός ;

Δυστυχῶς, ἡ ἱστορία σχεδόν ὅλων μας εἶναι περίπου ἴδια. Ἀμέσως μετά τήν ἀποχώρηση ἀπό τήν χαρισματική οἰκείωση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μέσω τῶν σωτηριωδῶν μυστηρίων τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, τοῦ Ἁγίου Χρίσματος καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀπενεργοποιήσαμε τήν νέα ζωή μας μέ τήν ἀγαπητική οἰκείωση τῶν νοητῶν «μπάζων» τοῦ βιολογικοῦ, τοῦ κοινωνικοῦ καί πολιτισμικοῦ περιβάλλοντός μας. Ἀποστατήσαμε ἀπό τήν ὄντως ζωή καί οἰκειωθήκαμε πάλι τόν παλαιό ἄνθρωπο, μέ τά νεκροφόρα πάθη καί τίς πολυποίκιλες ρυπογόνες ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου τῆς σαρκός, πού ἀντιστρατεύονται τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί εἰσάγουν πάλι τόν πονηρό, ὡς κυρίαρχο στήν καρδιά μας.

Νά, γιατί δέν νοιώθουμε, βιωματικά, τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τήν ὑποστατική Του εἰρήνη στήν καρδιά μας.

Ὅμως, ὡς ἐνήλικες πνευματικῶς πιστοί , γνωρίζουμε , εὐτυχῶς , τήν θεραπεία μας. Γνωρίζουμε ἀκόμη , ὅτι μέ τήν ἐν μετανοίᾳ ἀδιάλειπτη προσευχή μας παραμένει , συνεχῶς , ἐνεργός ὁ Χριστός καί ἡ Βασιλεία Του μέσα μας . Τότε, κυριαρχεῖ στίς ἐπιθυμίες , στή διάνοια , στούς λογισμούς , στή σκέψη , στά λόγια καί στίς πράξεις μας. Τότε, ὁ πιστός ἀντιλαμβάνεται –βιωματικά-, ἀλλά καί οἱ πλησίον του πληροφοροῦνται ἐμπειρικά , πώς ἐπαληθεύεται τό Ἀποστολικό λόγιο , ὅτι « τόν κοπιῶντα γεωργόν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν » (Β΄Τιμ. 2,6), τόν καρπό δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος , ὅπως αὐτός περιγράφεται στήν πρός Γαλάτας Ἐπιστολή.

Ὅλα τά καλά, ἀλλά καί τά ἄσχημα, μέσα μας ἔχουν τήν ἀφετηρία τους, στήν προαίρεσή μας. Ἡ προαίρεση γίνεται ἐμφανῶς αἰσθητή, ὅταν ἐκβάλει στήν ἐπιθυμία μας.

Ἑπομένως, ἄν ἐπιθυμήσουμε μέ ἔντονο καί πύρινο πόθο τήν χαρισματική γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέσα μας – δηλαδή τήν ἐνεργοποίηση τῆς ἤδη κατατεθειμένης παρουσίας Του μέ τό Βάπτισμά μας – καί Τόν ζητήσουμε ἀγαπητικά , ὁ Χριστός θά μᾶς φανερώσει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι πρῶτα τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας καί στή συνέχεια θά μᾶς βοηθήσει ἀκτίστως στήν κένωση τῶν ρυπογόνων νοητῶν ἀποβλήτων τῆς κενοδοξίας μας , μέ τήν δύναμη τῶν μυστηρίων τῆς μετανοίας καί τῆς ἐξομολογήσεως .

Ἀμέσως μετά, θά βιώσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ , πού θά ἐκβάλει καί στήν βοήθεια πρός τον πλησίον μας , θά βιώσουμε τήν εἰρήνη τῶν λογισμῶν, τήν χαρά ὡς ἀπελευθέρωση ἀπό τήν δυναστική ἐνέργεια τῶν παθῶν καί ἀπό τήν παρουσία τοῦ πονηροῦ μέσα μας, θά βιώσουμε τήν ἀγαθότητα καί τήν πραότητα, τήν ζωντανή πίστη καί τήν ἐγκράτεια, ὡς ὁριοθέτηση τῆς πραγματικῆς ἀνάγκης ἔναντι τῶν ποικίλων ἐπιθυμιῶν τοῦ κόσμου.

Ὅταν βιώνεται ὁ παραπάνω «καρπός» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀποκαλύπτεται καί ὁ Θεός στήν Τριαδικότητά Του ἔτσι, ὅπως τόν ἐκφράζει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος: «Φῶς ὁ Πατήρ, Φῶς ὁ Υἱός, Φῶς καί τό Ἅγιον Πνεῦμα». Τό κάθε Φῶς μέ τήν ἰδιαιτερότητά Του, ἀλλά καί ὡς Ἕνα Φῶς τῆς Τριαδικῆς Θεότητας.

Τό Ἀπολυτίκιο τῆς ἡμέρας τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἀποκαλυπτικό καί γιά τήν γνωσιολογικοῦ χαρακτῆρα ἰδιότητα τοῦ Φωτός τοῦ Χριστοῦ : « ἩΓέννησίς Σου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως · ἐν αὐτῇ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο , Σέ προσκυνεῖν τόν Ἥλιον τῆς ∆ικαιοσύνης , καί Σέ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν , Κύριε, δόξα Σοι ». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αὐθεντική πηγή πάσης ἀληθινῆς γνώσεως , ὡς δημιουργός ὅλων τῶν ὄντων. Εἶναι Αὐτός πού ἔδωσε τήν ἐντελέχειά τους , τόν σκοπό τους , πού εἶναι Αὐτός ὁ Ἴδιος .

Γι’ αὐτό, ἀκριβῶς, μόνον Αὐτός μπορεῖ νά μᾶς ἀποκαλύψει τήν γνώση τῆς αὐθεντικῆς ἀλήθειας ὅλων τῶν ὄντων, ἀλλά καί τόν σκοπό ὑπάρξεώς τους, ὥστε νά μή σφάλουμε καί ἁμαρτάνουμε, μέ τήν παράχρησή τους.

Γιατί, βέβαια, ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἠθική παράβαση , εἶναι ἀποστασία ἀπό τόν Θεό καί παραβίαση τῶν προδιαγραφῶν μας καί τῶν προδιαγραφῶν τῶν ὄντων, πού σχετίζονται μέ τή ζωή μας. Ἡ ἁμαρτία, ὡς νοερό, ρυπογόνο μονωτικό , ἐνεργεῖ διασπαστικά μέσα μας καί ἀπενεργοποιεῖ τήν ζωντανή ἑνότητά μας μέ τόν Χριστό , ἀφοῦ , ὡς γνωστόν , « ἀκαθάρτῳ νοΐ Θεός οὐχ ἥνωται ». Ἡ ἀπενεργοποίηση ὅμως τοῦ Χριστοῦ μέσα μας ἔχει προσδιοριστική σημασία γιά τό πνευματικό ποιόν μας , ἐνόσω « τοῦ Χριστοῦ μή ἐνεργοῦντος ἐν ἡμῖν , ἁμαρτία πᾶν τό παρ’ ἡμῶν γινόμενον » (ἁγ. Γρηγορίου Παλαμά, Ομιλία λγ’, PG 151, 416D- 417A), κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ .

Συμπερασματικά, θά μπορούσαμε νά ὑποστηρίξουμε ὅτι γιά νά προσεγγίσουμε καί νά βιώσουμε ὅλα τά σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀσφαλέστερος καί συντομότερος τρόπος εἶναι νά ἐπιμεληθοῦμε καί νά αὐξήσουμε τήν ἐπιθυμία μας γιά τήν χαρισματική γέννηση καί τήν διατήρηση τοῦ Χριστοῦ ἐνεργοῦ στήν καρδιά μας.

 *Από τους μετρημένους στα δάκτυλα Ορθόδοξους δάσκαλους ……

http://trelogiannis.blogspot.com/2022/12/blog-post_587.html(Μαξίμου Ομολογητού, Προς Θαλάσσιον… περί διαφόρων απόρων της Αγίας Γραφής – Απ’ την εισαγωγή…)

=======

Ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος δέν ἐνεργεῖ σοφία στούς ἁγίους, χωρίς τό νοῦ πού δέχεται τήν σοφία · οὔτε γνώση , χωρίς τήν δύναμιν τοῦ λογικοῦ πού δέχεται τήν γνώση·

οὔτε πίστη χωρίς τήν πληροφορία τοῦ νοῦ καί τοῦ λογικοῦ περί τῶν μελλόντων, πού ἦταν ὡς τότε ἄδηλα σέ ὅλους·

οὔτε χαρίσματα ἰαμάτων, χωρίς φυσική φιλανθρωπία ·

οὔτε κανένα ἄλλο ἀπό τά λοιπά χαρίσματα, χωρίς τήν δεκτική ἱκανότητα καί δύναμη τοῦ καθενός.

Οὔτε πάλι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀποκτήσει ἀπό φυσική του δύναμιν ἕνα ἀπό τά χαρίσματα πού ἀριθμήσαμε, χωρίς τήν θεία δύναμη πού τά χορηγεῖ. Τό φανερώνουν αὐτό ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ὕστερα ἀπό τίς ἀποκαλύψεις τῶν θείων ζητοῦν τούς λόγους ὅσων τούς ἀποκαλύφθηκαν.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Αναρτήθηκε από amethystos

====================

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ἡ ἄσκηση στό νά παραδίνεσαι στή βούληση τοῦ Θεοῦ εἶναι τό πιό σημαντικό∙ πιό πολύ ἀπ’ ὅλες τίς ἀσκήσεις στήν πίστη

Ἐσύ κατάλαβες τήν πίστη ὡς ἄσκηση καί ὀρθά τό κατάλαβες. Οἱ ἀσκήσεις σοῦ ἕως τώρα ἀναφέρονταν στήν νηστεία, τήν προσευχή καί τήν ἐλεημοσύνη. Καί τοῦτο εἶναι ὀρθό, καί τά τρία εἶναι μεγίστης σημασίας.

Ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, καί ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ πρακτική ἔκφραση τῆς πίστης, τῆς ἐλπίδας καί τῆς ἀγάπης. Μέσῳ ὅλων αὐτῶν καί μέσῳ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ δείχνεις πώς παραδίδεσαι στή βούληση τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὁλοκληρωτική μας παράδοση στή βούληση τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία ὅλων τῶν πράξεών μας καί τῶν κόπων γιά τήν πίστη ἀλλά… καί ὅλων τῶν σκέψεων καί αἰσθημάτων καί ἐνεργειῶν μας, μέ μιά λέξη ὁλόκληρης τῆς ζωῆς μας.

« ὅτι καταβέβηκα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ οὐχ ἶνα,ἵνα ποιῶ τό θέλημα τό ἐμόν, ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντός μέ » εἶπε ὁ Χριστός ( Ἰωάν. 6, 38 ). Καί λίγο πρίν τά πάθη Του, μέσα σέ ματωμένο ἱδρῶτα, ἀπευθύνεται στόν Πατέρα λέγοντας : « πλήν μή τό θέλημά μου, ἀλλά τό σόν γινέσθω » ( Λουκ. 22, 42 ).

Ὑπάρχουν πολλοί βαπτισμένοι ἄνθρωποι, πού προσπαθοῦν νά ἐκπληρώσουν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ὅμως παρόλα αὐτά δέν εἶναι ἐντελῶς παραδομένοι στή θέληση τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔρχονται πάθη καί δυσκολίες ἐκεῖνοι γκρινιάζουν στόν Δημιουργό τους. Ἔτσι φανερώνουν, πώς δέν ἔχουν παραδοθεῖ στό Θεό τους, καί ὅτι ἡ πίστη τους εἶναι ρηχή καί ὅλα τά ἔργα τῆς πίστης ὑπολογισμένα μέ τόν ἀνθρώπινο ὑπολογισμό. Γι’ αὐτό ἐσύ νά γνωρίζεις ὅτι ἡ ἄσκηση στό νά παραδίνεσαι στή βούληση τοῦ Θεοῦ εἶναι τό πιό σημαντικό ∙ πιό πολύ ἀπ’ ὅλες τίς ἀσκήσεις στήν πίστη.

Στήν ἀρχή κάθε καινούριας μέρας πές : ἄς γίνει τό θέλημά Σοῦ , Πατέρα ! Καί πάλι τό ἴδιο ὅταν ἔρχεται μιά καινούρια νύχτα : ἄς γίνει τό θέλημά Σοῦ, Πατέρα ! Ξεκινῶντας γιά δουλειά καί γυρίζοντας ἀπό τή δουλειά, πάλι τό ἴδιο : ἄς γίνει τό θέλημά Σοῦ, Πατέρα ! Καί ὅταν εἶσαι ὑγιής καί ὅταν πέφτεις στήν κλίνη , καί ὅταν λαμβάνεις καί ὅταν χάνεις, πάλι : ἄς γίνει τό θέλημά Σοῦ, Πατέρα ! Τελικά ὅταν φθάσει ἡ ἀναπόφευκτη ὥρα , καί συναντήσεις πρόσωπο μέ πρόσωπο τόν ἄγγελο τοῦ θανάτου , πές μέ θάρρος : ἄς γίνει τό θέλημά Σοῦ , Πατέρα μου καί Θεέ μου !

«Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δέν φτάνει μόνο ἡ πίστη…, Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Β’»

immorfou / http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/12/blog-post_64.html

===============

Τα Χριστούγεννα του παπα Τύχωνα

Μυστήριες οι μέρες των Χριστουγέννων. Παράξενες. Και απογοητευτικές. Περιμένουμε να μας γεμίσουν χαρά.

Και τελικά αποδείχνεται πώς περιμένουνε κι αυτές το ίδιο από μας. Τις γεμίζουμε δώρα και χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εξωτικές συνταγές και ακριβές σαμπάνιες. Κι αυτές, αχάριστες, μας προσπερνούν και δίνουν τα δώρα τους σε τύπους άσχετους και μέρη απίθανα. Όπως καλη ώρα στο κελλί του Παπα-Τύχωνα.

« Κάθε Χριστούγεννα ο Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος. Την δε ραχοκοκκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή και, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή και είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ’ ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκκαλιά δυό-τρεις φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, και μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έτσι έκανε κατάλυση και κατηγορούσε και τον εαυτό του ότι τρώει και ψαρόσουπες στην έρημο !

Την ραχοκοκκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί και για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια καί τότε την πετούσε »
(Μοναχού Παϊσίου Άγιορείτου, Άγιορεϊται Πατέρες και Αγιορείτικα, έκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης 6 Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

===================